Publicystyka - ngo.pl

Jędrzej Dudkiewicz: – Co spowodowało, że zdecydował się Pan kandydować do Warszawskiej Rady Działalności Pożytku Publicznego? Jaką rolę chciałby Pan pełnić w WRP?

Andrzej Mrowiec: – Żyjemy w trudnym czasie pandemii, wybory do Warszawskiej Rady Działalności Pożytku Publicznego odbywają się więc w szczególnym momencie. Podejmując decyzję o kandydowaniu, myślałem o swojej wiedzy i doświadczeniu. Nie tylko związanych z wcześniejszą pracą w Radzie, ale też licznych działań i prac w Komisjach Dialogu Społecznego, w których funkcjonuję od momentu ich powstania. Mam również doświadczenie dotyczące funkcjonowania Rady i wiem, w jaki sposób współpracuje ona z samorządem warszawskim. Wszystko to spowodowało, że postanowiłem ponownie kandydować.

Jakie sprawy będą dla Pana priorytetem w WRP?

– Wszystkie sprawy związane z organizacjami pozarządowymi i ich funkcjonowaniem w nowych uwarunkowaniach. Bardzo istotne dla mnie jest to, żeby powstał wieloletni program współpracy m.st. Warszawy z NGO. Ten, który mamy obecnie – a przypominam, że brałem udział w powstawaniu tego dokumentu i jednocześnie jestem w zespole nim sterującym – kończy się w 2020 roku. Należy jak najszybciej, jeśli nie stworzyć programu od nowa, to przynajmniej zaktualizować ten, który już jest. Druga sprawa dotyczy bezpośrednio kultury, czyli branży, w której funkcjonuję na co dzień. Tu jest podobna sytuacja, mianowicie w tym roku kończy się też Program Rozwoju Kultury. Rozpoczęły się już prace nad nowym programem, nie tylko przy udziale organizacji pozarządowych, ale i Społecznej Rady Kultury. Ten dokument, jak również programy operacyjne dołączone do niego będą dla mnie niezwykle ważne. Pilotowanie ich powstawania uważam za ważne dla życia kulturalnego Warszawy. Chciałbym to robić również z poziomu Warszawskiej Rady Pożytku, korzystając z wiedzy jej pozostałych członków.

Co uważa Pan za najważniejsze wyzwanie, przed którym stoi Warszawa, z czym musi ona sobie poradzić w pierwszej kolejności, przy pomocy NGO?

– Tutaj wracamy do tego, o czym powiedziałem na początku. Żyjemy w czasach pandemii, mamy ogromną nadzieję, że z niej wyjdziemy. Ale świat i Warszawa po tym doświadczeniu będą już pewnie trochę inne. I to jest najważniejsze wyzwanie dla samorządu – jak kształtować życie i funkcjonowanie miasta w nowej sytuacji. Myślę, że bardzo ważne jest, by w procesie tym udział brały organizacje pozarządowe. Najważniejsze jest to, by NGO starały się o wprowadzanie przez samorząd zasad, które będą przeciwdziałały społecznym skutkom pandemii. Organizacje mają bowiem w tym ogromne doświadczenie.

ZOBACZ TAKŻE: Andrzej Mrowiec - informacja przesłana ze zgłoszeniem kandydatury do Centrum Komnikacji Społecznej

Andrzej Mrowiec – absolwent polonistyki i studiów podyplomowych na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu: Marketing i Zarządzanie w sferze kultury i sztuki.

W strukturze dialogu między warszawskim Urzędem a organizacjami pozarządowymi obecny od początku jego powstania. Obecnie jest członkiem prezydium BKDS ds. Muzyki oraz DKDS Śródmieście, uczestniczy w pracach BKDS ds. Dziedzictwa kulturowego. Członek Warszawskiej Rady Działalności Pożytku Publicznego w kolejnych jej kadencjach, a w ostatniej jej współprzewodniczący. Pracuje w zespole sterującym Programu Rozwoju Współpracy m. st. Warszawy i Organizacji Pozarządowych.

Za zaangażowanie w proces budowy i rozwijania współpracy Miasta z organizacjami pozarządowymi w 2013 roku Rada Warszawy uhonorowała go tytułem Zasłużony dla Warszawy.

Pracę zawodową rozpoczynał w Telewizji Polskiej jako konsultant programowy, a następnie pracował w teatrach muzycznych. Był głównym dramaturgiem i sekretarzem Rady Artystycznej Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie.

Dyrektor Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Pomysłodawca i realizator wielu projektów muzycznych i interdyscyplinarnych m.in. Sezony koncertowe w Pałacu Szustra, Międzynarodowy Festiwal Organowy, festiwal Królewskie Arkady Sztuki. Szczególne miejsce w pracach Towarzystwa zajmuje Biblioteka, Muzeum i Archiwum WTM – jedna z najcenniejszych bibliotek muzycznych w Polsce, gdzie nie tylko gromadzone są i udostępniane zbiory, ale również prowadzi się regularne prace konserwatorskie, dokumentacyjne i naukowe.