Publicystyka - ngo.pl

Spora część polityków oraz komentatorów życia publicznego (i świadomie używam tutaj męskiego rodzajnika, bo mam wrażenie, że w większości byli to właśnie mężczyźni) oburzała się na wulgarne, ich zdaniem, formy protestów wywołanych decyzją Trybunału Julii Przyłębskiej. Niektórzy z nich oceniali również, czy protest jest zasadny z uwagi na to, że hasła nie tylko dotyczyły kwestii bezpośrednio związanych z prawem do aborcji, ale były również wymierzone w inne działania lub zaniechania rządzących.

Ta loża komentatorów ludzkich odczuć starała się i w dalszym ciągu stara delegitymizować protesty również z uwagi na to, że „protestujące nie zrozumiały wyroku TK”, a Premier starając się przeciwskuteczne łagodzić nastroje odbierał kobietom podmiotowość zwracając się z apelem do, jak to ujął, „naszych pań”.

Tymczasem, wolność wyrażania poglądów oraz prawa do ich demonstrowania, nie zależy od tego czy przeciwnicy postulatów wykrzykiwanych i namalowanych na transparentach je akceptują. Złości nie możemy też wykrzyczeć za 3 miesiące, jeśli czujemy ją właśnie teraz. I piszę to również z pozycji człowieka, który osobiście przeżywa dosadne i często pełne nienawiści hasła słyszane podczas Marszu Niepodległości, a jednocześnie publicznie broni prawa do ich wykrzykiwania.  Ale pal licho, jeśli tę ocenę słuszności przekazu protestujących oceniają publicyści i publicystki czy zwykłe obywatelki i obywatele. Każdy i każda ma prawo do wyrażania swojej opinii, jak głupia by nie była.

Oni wreszcie dysponują aparatem państwa, który może uciekać się do represji w stosunku do protestujących. Michał Woś, wysoki urzędnik Ministerstwa Sprawiedliwości apelował do zależnych od szefa jego partii prokuratorów, by ci ścigali protestujących, a z doniesień medialnych wiemy, że Jarosław Kaczyński, wicepremier ds. bezpieczeństwa naciskał na policję, aby ta użyła siły.

Uprzedzając argumenty, że kobiety protestujące na ulicach łamały prawo, które w związku z epidemią COVID-19, w praktyce zakazywało zgromadzeń, przypomnę tylko, że rządzący nie wprowadzili żadnego ze stanów wyjątkowych, które by to umożliwiały. Ograniczeń nie wprowadzono również ustawą, a przecież art. 57 konstytucji wyraźnie stanowi, że „każdemu zapewnia się wolność organizowania pokojowych zgromadzeń i uczestniczenia w nich. Ograniczenie tej wolności może określać ustawa.”

Również hasła, jakby się nie podobały, przeciwnikom Strajku Kobiet, nie naruszały prawa. Zresztą mam wrażenie, że argumenty prawne używane przez przedstawicieli koalicji rządzącej były tylko i wyłącznie kolejnym pretekstem by pozbawić protestujące kobiety prawa głosu. Gdy organizatorzy Marszu Niepodległości zdecydowali się na zmianę formuły na przejazd kolumny samochodów, część polityków podziękowała im za ten pomysł i powstrzymało się od apeli o rezygnację z demonstracji. Tymczasem, zgromadzenie nie musi „chodzić na piechotę”, by być zgromadzeniem, co kilka miesięcy temu potwierdził m.in. Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Białymstoku. Inną sprawą pozostaje fakt, że większość osób uczestniczących w tzw. Marszu Niepodległości zignorowała zastosowanie się do tego modelu i przystąpiło do tradycyjnego dewastowania stolicy Polski.

Dopóki takich przepisów nie ma, obywatelki i obywatele mogą i powinni krzyczeć kiedy mają ochotę, a nie wtedy kiedy władza i loża komentatorów im na to pozwala.

Krzysztof Izdebski – Członek Zarządu i Dyrektor programowy Fundacji ePanstwo (EPF) oraz Członek Zarządu Consul Democracy Foundation. German Marshall Fellow. Jest prawnikiem specjalizującym się w dostępie do informacji publicznej i ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego. Posiada szerokie doświadczenie w tematyce relacji między administracją publiczną a obywatelami. Jest także autorem portalu Apolitical.co. 27. na liście 50 najbardziej wpływowych polskich prawników Dziennika Gazety Prawnej w 2019 roku.