Publicystyka - ngo.pl

W Ełku powołano grupę ds. polityki parkingowej. Dla organizacji pozarządowych przeznaczono dwa miejsca na dwanaście, na które trzeba było aplikować z poparciem kilku innych organizacji, opisać obywatelską ścieżkę chwały i zgodzić się na wyraźny zapis, że praca w grupie jest za darmo. O tym, czy delegat sektora zostanie przyjęty czy nie, decydowali urzędnicy. Nikt poza sektorem nie musiał spełnić tak wygórowanych oczekiwań. Proces nazwany jest partycypacyjnym.

Od jakiegoś czasu romansuję z Trójmiastem. Przy okazji mojej edukacji refleksologicznej podglądam rozwiązania społecznej współpracy w Gdyni i Gdańsku. Z zachwytu nad uporządkowaną, estetyczną Gdynią przeszłam do głębokiego zrozumienia mądrości starego Gdańska, który postawił na jak największy udział sektora społecznego w zarządzaniu miastem. Natomiast oba miasta, jak i cały obszar metropolitalny, ma samorządy nastawione na rozwój, a nie przetrwanie. Wystarczyło, że spędziłam z nimi dwie godziny warsztatu, by przypomnieć sobie, że dobre liderstwo i współpraca może zdziałać bardzo wiele. Pokłoniłam się w duchu zmarłemu Adamowiczowi, który budował to partnerstwo.

Fundacja Szkoła Liderów i Fundacja Res Publica zaproszeniem na seminarium eksperckie przypomniały mi, że mamy czasy aktywistów, nie liderów. W okamgnieniu zrozumiałam, z czym boryka się moja organizacja posiadająca na swoim pokładzie gromadkę wspaniałych „zadymiaczy”. Dotarło do mnie, co oznaczają pytające oczy, gdy tłumaczę na spotkaniach o działaniach trwałych, systemowych, infrastrukturze. I właściwie ze zrozumieniem przyszła moja akceptacja. Czym bylibyśmy bez akcji pełnych serca i zapału w obronie drzew? Czym bylibyśmy bez mojego przewidywania przyczyn, skutków i dobrego rozeznania, który ruch należy poczynić?

Przypadkiem usłyszałam dzisiaj, że niektórzy obciążają mnie za fiasko Rady Pożytku Publicznego w Ełku. Szczerze się zadziwiłam. Nie byłam przewodniczącą, zastępcą owszem. W zarządzie w sumie trzy osoby, ale tylko jedna z sektora, co od samego początku budziło mój głośny sprzeciw, podobnie jak postawienie na czele Rady przedstawiciela samorządu. Mimo takiego obrotu spraw odkryłam właśnie, że i tak było oczekiwanie mojego przewodzenia – oczywiście najpierw wszystko należałoby przedstawić przewodniczącemu z samorządu.

Traf chciał, że ani nie lubię rozmycia odpowiedzialności, ani udawania drugiego rzędu, gdy siedzę w pierwszym, ani układu – kobieta ogarnia, panowie zatwierdzają. W rachunku sumienia nie raz sobie mówię, że mogłabym ciut wyluzować z tymi zasadami i wywoływaniem dyskomfortu. Wiele przez nie straciliśmy, ale i wiele zbudowaliśmy. Mam w sobie potrzebę przyglądania się temu.

Jak wszyscy jednych lubię bardziej, innych mniej. Zdarzyło mi się, że ta jedna z mniej lubianych osób przyszła do mnie na terapię kamertonami. Wyjęłam kamertony, zdjęłam buty, bo gra boso daje mi więcej przepływu energii, i stanęłam przed rzeczywistością, że albo otworzę się na nią bezwarunkowo, albo nie powinnam grać. I grałam, rozpuściłam w sobie wszelkie niechęci, dostałam akceptację i zrozumienie tej osoby, dałam odpoczynek i zdrowie.

Następnego dnia zaczęłam robić listę ludzi, do których czuję niechęć. Ułożyłam plan, co mogę zrobić, by te bariery, często nie wiadomo skąd, zniknęły. Do jednych dzwonię, inni zostają w intencjach mojej medytacji. Albo dojrzewam, albo się starzeję. Zaciekawiona jestem tą sytuacją. Co przyniesie w obszarze społecznym? Czy będę budować ludzi indywidualnie, czy kreować horyzontalne polityki? Czy da się jedno i drugie? Czy zbuduję nową formę dialogu lub wykażę większą cierpliwością? Na pewno zbuduję w okolicach Ełku miejsce na zszarpane pozarządowe nerwy.

Urszula Podurgiel – założycielka i prezeska Stowarzyszenia Adelfi oraz Fundacji Kocham Jaśka związanej z jej chorym synkiem Jasiem; w ciągłym rozwoju zarówno menagerka, coach, trenerka, jak i terapeutka muzykoterapii dogłębnej komórkowej oraz edukatorka własnych dzieci. Absolwentka programu Liderzy Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności, wielokrotnie nagradzana za swoją społeczną aktywność.

Poglądy Felietonistów i Felietonistek nie są poglądami Redakcji NGO.pl.