Publicystyka - ngo.pl

Cieszę się co prawda, że do rad startuje gromadka fajnych ludzi, wywodzących się z myśli wolnej i pozarządowej, ale żałuję, że ze zmęczenia i rozbicia jako sektor ełcki nie zdobyliśmy się na więcej. Pluję zatem sobie w brodę, rozumiejąc też, że z czwórką dzieci, organizacją na karku i chęcią samorozwoju przerastało to moje możliwości.

Przez wiele lat zżymałam się na każde słowo mówiące, że ludzie z sektora powinni iść do samorządu. Dzisiaj, po wielu latach działań nieadekwatnych w skutkach do wysiłku, przyklaskuję tym słowom jasno i wyraźnie. Szczególnie w miastach średnich.

W tych miastach wiać powinno zmianą na tyle często, by nie udało się wąskich zasobów poupychać w ramiona grupy interesów. Ta ze względu na gabaryty miasta konstytuuje się bardzo szybko. W tych miastach sektor jest również najbardziej narażony na marginalizację, niskie dotacje nie pozwalają na rozwinięcie skrzydeł i wzmocnienie własnych zasobów. A gdy wydaje się oczywiste, że miasta średnie to idealne miejsce na rozwój i innowacje, to ostatecznie wyjątkowo trudno jest się z nimi przebić. W gronie „średnich” koleżanek i kolegów sypiemy z rękawa opowieściami, co próbowaliśmy, a się nie dało. W tym gronie jawię się też jako wyjątkowo skuteczna, ale wierzcie mi, nie tyle ze względu na otwartość mojego miasta, co na zaciętość i upór. Nie czuję się zatem wygrana. Ciągle działamy poza systemem, nie udoskonalając go od środka.

Przeczytaj też poprzedni felieton Urszuli Podurgiel: Jestem już cholernie zmęczona!

Co ludzie sektora mogą dać społeczeństwu, lokując się w polityce?

Kreatywne myślenie. Ta umiejętność towarzyszy im nie tylko przy tworzeniu nowych działań i projektów. To szukanie rozwiązań tam, gdzie ich brak i gdzie trzeba się nagłówkować, bo system czegoś nie przewidział bądź wręcz stworzył szkodliwą procedurę. Nie oznacza to rewolucji, bo takież obawy miewają niektórzy. Społeczni innowatorzy nie tylko widzą dziury – potrafią je także łatać i tworzyć nowe rozwiązania w takiej rzeczywistości, w jakiej się znajdują. A na to, o dziwo, w samorządach jest wyjątkowo wiele miejsca.

Tolerancję i różnorodność. Bycie „średniakiem”, objawia się niską tolerancją na wszystko, co się wybija. To jedna z cech miast średnich. Oficjalnie jesteśmy tolerancyjni, nieoficjalnie uwiera jakikolwiek objaw różnorodności. Ludzie sektora od lat negocjują z różnymi środowiskami i przeróżne środowiska wspierają. Trudno wytrwać w tym obszarze bez empatii i otwartości.

To, co się niektórym jawi jako lewactwo, jest właśnie tą otwartością, różnorodnością i tolerancją, której bardzo nam potrzeba w samorządach.

Energię i potrzebę zmiany. Chyba to pchnęło tak wielu na listy wyborcze w tym roku. Może to jakaś masa krytyczna, może odwaga i dojrzałość. W sektorze zmiana jest chlebem powszednim, wiemy, jak ją przeprowadzać, znamy jej wyboje i rozumiemy potrzebę.

Nieschematyczne myślenie i inteligencję, której tak bardzo potrzeba w szeregach naszych rad. Trzeba rozumieć, że nie zawsze wielkie aspiracje są powiązane z wielkimi zasobami, inteligencją, mądrością i równowagą. Aspiracje czasem rodzą się z jakiegoś ukrytego kompleksu, którego nie wolno absolutnie pokazać, a który tuszuje się samozachwytem i wielką listą sukcesów. Jakichkolwiek. Każdy jest powodem do chluby, choć niekoniecznie wszystkie są sukcesem zarządzających. Taka dulszczyzna. Nie za wiele w nas światłego pochodzenia, nie zawsze wspaniałego wykształcenia, za to moc strojenia się i pokazowych zachowań. Pozarządówka skupia u siebie ludzi bardzo wykształconych, kompetentnych, mających wiedzę z wielu zakresów. Stała się ona obiektywnie obszarem odbudowywania elit. Siłą w opozycji. Idea naszym wiatrem i naszą mocą. Potrafimy o nią walczyć i chcemy nią żyć.

7 bzdur, których lepiej nie mówić o organizacjach [Felieton Dudkiewicza]

Zapewne jest tego o wiele więcej. Afirmuję ludzi z sektora, bo ich znam i w nich wierzę. Za nami wiele doświadczeń poszerzania granic współpracy ze społeczeństwem obywatelskim. Trochę sukcesów, wiele porażek i mnóstwo białych plam. Nie mam dzisiaj przekonania, że można tylko robić swoje. Gdy dialog i rozumienie zawodzi, jestem za przejęciem liderstwa. Jestem za tym, by te zasoby wygrywały wybory. Piszę to przed nimi, przeczytacie to zapewne już po, gdy będziemy cieszyć się i smucić. Dla mnie to początek procesu, początek tego ruchu. Jesteśmy odważniejsi i zdecydowani. Mamy jeszcze trochę lat i szansę, że następnym razem będzie nas jeszcze więcej.

Wierzę w miasta średnie i w to, że mogą mieć swoją ścieżkę rozwoju. Inne rozwiązania niż dotychczas mogą przynieść im właśnie ci, którzy uaktywnili się z sektora obywatelskiego w tegorocznych wyborach.

To ludzie sektora rozumieją, co jest najważniejsze i co przynosi rozwój. Niesłuchani, marginalizowani w wielu miejscach w Polsce biorą sprawy w swoje ręce.

I choć są tylko ludźmi, narażonymi jak wszyscy na wszystkie demoralizujące mechanizmy sprawowania władzy, wierzę, że mogą podjąć tę walkę i wygrać wiele dla swoich miast, wiosek, społeczności.

Urszula Podurgiel – założycielka i prezeska Stowarzyszenia Adelfi oraz Fundacji Kocham Jaśka związanej z jej chorym synkiem Jasiem; w ciągłym rozwoju zarówno menagerka, coach, trenerka, jak i terapeutka muzykoterapii dogłębnej komórkowej oraz edukatorka własnych dzieci. Absolwentka programu Liderzy Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności, wielokrotnie nagradzana za swoją społeczną aktywność.

Opr.: Ignacy Dudkiewicz, opinie.ngo.pl (ignacy.dudkiewicz@portal.ngo.pl)

To ludzie sektora rozumieją, co jest najważniejsze. Niesłuchani, marginalizowani w wielu miejscach w Polsce biorą sprawy w swoje ręce.