Publicystyka - ngo.pl

Joanna Kucharczyk-Jurgielewicz, Forum „Razem”: – Gdyby Twoja organizacja była superbohaterem, jakie miałaby supermoce?

Deb Berry, liderka zespołu Save the Children: – Gdyby organizacja Save the Children była superbohaterem, miałaby moc jednoczenia ludzi i umożliwienia każdemu dziecku na świecie przeżycie, naukę i bezpieczeństwo. Myślę, że byłoby niesamowicie, gdyby ten superbohater miał za swoją największą misję umożliwienie dzieciom spełnienie ich nadziei i marzeń.

Jakie szanse i wyzwania widzi Twoja organizacja w związku z obecnością uchodźców w Polsce? Jak chce na nie odpowiedzieć? Jakich użyłaby supermocy?

– Szansą dla StC (Save the Children) w Polsce jest pomoc w budowaniu społeczności, w której prawa dziecka są na pierwszym miejscu. Chcemy to robić we współpracy z organizacjami lokalnymi i krajowymi oraz społeczeństwem obywatelskim. Jest to bardzo ważny czas dla organizacji pozarządowych, aby mogły sobie pomagać i uczyć się od siebie nawzajem, a także pomagać uchodźcomi/uchodźczyniom w Polsce w osiągnięciu niezależności i upodmiotowieniu. Planujemy wspierać dzieci i ich rodziny w zakresie potrzeb edukacyjnych, psychospołecznych i ochrony ich dobrostanu.

Jednym z wyzwań dla nas jest bycie nowym w Polsce. StC aktywnie współpracuje z lokalnymi partnerami, aby dotrzeć do dzieci, niezależnie od ich pochodzenia, i uczynić je częścią jednej wielkiej społeczności.

Największą supermocą, którą StC wykorzystuje, aby sprostać tym wyzwaniom, jest współpraca. Tylko wtedy, gdy wszyscy pracujemy razem, możemy wykorzystać naszą najlepszą supermoc i spełnić marzenia wszystkich dzieci.

Kiedy Twoja organizacja zdecydowała się przyjechać do Polski i pomóc Ukrainie? Możesz opowiedzieć nam historię tej decyzji.

– Save the Children działa w Ukrainie od 2014 roku, wspierając dzieci, ich rodziny i władze lokalne. Obecnie StC rozszerzyło swój zasięg i założyło biuro w Polsce, aby skutecznie i szerzej wspierać osoby dotknięte konfliktem. Jako organizacja humanitarna z doświadczeniem w niesieniu pomocy w kryzysach uchodźczych na całym świecie, jesteśmy zawsze gotowi do niesienia wsparcia dzieciom potrzebującym pomocy na skutek kryzysów humanitarnych. 

Byliśmy bardzo wdzięczni za środki, które otrzymaliśmy na pomoc w Polsce. Dlatego też, korzystając z zasobów naszego globalnego zespołu i naszych absolwentów, byliśmy w stanie wysłać specjalny zespół do Polski już kilka godzin po wybuchu eskalacji konfliktu na Ukrainie. Bez nich ten szybki start nie byłby możliwy. To niesamowite, że z kilkuosobowego zespołu powstała zarejestrowana fundacja - a wszystko to w ciągu niespełna trzech miesięcy.

Co Twoja organizacja zrobi inaczej w Polsce niż w innych kontekstach uchodźczych na świecie? 

– W Polsce wykorzystujemy wsparcie i siłę naszej bazy darczyńców i członków oraz wiedzę techniczną ze 123 krajów, by pozwolić lokalnym partnerom i organizacjom przejąć inicjatywę. Staramy się wzmocnić pozycję partnerów i sprawić, by nasze działania miały jak najbardziej lokalny charakter. Planujemy wzmocnić pozycję naszych partnerów, a potem cofnąć się o krok i pozwolić im przejąć inicjatywę.

Dlaczego osobiście jako pracowniczka tej organizacji chcesz pracować w Polsce? Co Cię najbardziej interesuje, co Cię motywuje?

– Od momentu, gdy nasz mały zespół wylądował w Polsce, to doświadczenie różniło się od innych. Ponieważ Save the Children nie było zarejestrowane w kraju, wiedziałam, że rozpoczęcie tej działalności będzie początkiem czegoś nowego. Od samego początku czułam się częścią społeczności i zbudowałam relacje, które zawsze będę pielęgnować. Kiedy weszliśmy do jednej z naszych nowo utworzonych Przestrzeni Przyjaznych Dzieciom i zobaczyliśmy uśmiech dzieci takich jak Katerina (na zdjęciu na początku tekstu), przypomniałem sobie, co mnie motywowało od samego początku. Ten uśmiech sprawił, że wszystkie wyzwania i obawy przed nieznanym okazały się warte zachodu. Bo w końcu misją Save the Children, a także - mam nadzieję - jej supermocą, jest sprawienie, by dzieci czuły się bezpiecznie i by spełniały się ich wszystkie marzenia. I to właśnie staramy się robić.