Publicystyka - ngo.pl

W lutym usłyszeliśmy, że Walne Zgromadzenie Stowarzyszenia „Wiosna” odwołało dotychczasową prezeskę, Joannę Sadzik. Funkcję prezesa powierzono księdzu Grzegorzowi Babiarzowi. W geście solidarności z odwołaną prezeską rezygnację złożyły pozostałe osoby z zarządu „Wiosny”. Niektóre media pisały o „przejęciu” i „przewrocie”. Do opinii publicznej szybko dotarły informacje, że ksiądz Babiarz jest osobą spoza organizacji. Czy to znaczy, że w chwili wyboru na prezesa nie był jej członkiem? A jeśli nie był członkiem, to na jakiej zasadzie został wybrany do zarządu (co prawda pobieżnie przejrzałam statut „Wiosny”, ale nie budzi wątpliwości, że czynne i bierne uczestniczenie w wyborach do organów Stowarzyszenia mają prawo członkowie zwyczajni organizacji – par. 16 ust. 2)? I na ile zgodnie z procedurami przyjęto później nowych członków do stowarzyszenia i odwołano księdza Babiarza?

Zamieszanie wokół tego, kto w rzeczywistości jest prezesem/prezeską „Wiosny”, oznacza, że zapomniano chyba o procedurach, które zostały stworzone przez samych członków Stowarzyszenia, aby organizować ich działalność.

Dlaczego w ogóle poruszam sprawę procedur, skoro być może nie jest to czas na niuansowanie, lecz na mówienie o wartościach? Otóż mówię o statucie, bo statut stanowi swoistą konstytucję każdej organizacji społecznej. I trudno mówić o przewrocie w stowarzyszeniu, w którym decyzje podejmuje się większością głosów. Trudno też przyjąć bezkrytycznie głosy o poufności całego procesu (jeden z wywiadów księdza Grzegorza Babiarza), kiedy dziennikarze w imieniu opinii publicznej dopytują, co dzieje się w organizacji.

Jedną z zasad etyki organizacji pozarządowych – zapisanych też w Karcie Zasad Działania Organizacji Pozarządowych – jest transparentność działania. Jawność dotyczy finansowania, działań merytorycznych, ale również oznacza bycie otwartym na pytania opinii publicznej. Czy potrzeba przypominać, że kapitałem organizacji jest zaufanie publiczne?

Zastraszanie personelu, groźby, że „przygotowywanie i publikowanie jakichkolwiek treści przeznaczonych do rozpowszechnienia wobec jakiegokolwiek grona osób, a dotyczących działalności Stowarzyszenia WIOSNA lub w jakikolwiek sposób z nim związanych” będzie traktowane jako naruszenie obowiązków pracowniczych i umyślne działanie na szkodę Stowarzyszenia, to żałosna próba przejęcia kontroli nad komunikacją z opinią publiczną i żałosna próba budowania autorytetu przez jakiegokolwiek pracodawcę.

Oczekując od innych hojności, zaangażowania, odwołując się do tego, co w ludziach najlepsze, abyśmy mogli realizować misję naszych organizacji, mamy obowiązek postępować zgodnie z prawem i etyką.

Dla mnie miarą autentyczności misji organizacji jest między innymi stosunek zarządzających do własnych pracowniczek i pracowników, do wolontariuszy i wolontariuszek. I choć znak drogowy nie udaje się w miejsce, które wskazuje, to my, „epatując” naszą misyjnością, jako jedni z pierwszych będziemy rozliczani z wartości, jakie wypisane mamy na sztandarach.

Beata Kwiatkowska – specjalistka ds. komunikacji społecznej. Od dwudziestu lat zawodowo związana z sektorem organizacji pozarządowych i instytucjami naukowymi. Pracowała m.in. w Stowarzyszeniu Klon/Jawor, Związku Biur Porad Obywatelskich, Instytucie Badań Strukturalnych. Udzielała wsparcia przy zakładaniu i prowadzeniu kilkuset fundacji i stowarzyszeń. Pracowała nad aktualizacją i rozwojem bazy organizacji trzeciego sektora (spis.ngo.pl). Dla ZBPO współtworzyła serwis upowszechniający wiedzę o uprawnieniach obywatelskich. Jest autorką kilku poradników dotyczących samoorganizacji. Należy do Polskiego Stowarzyszenia Public Relations, Stowarzyszenia Klon/Jawor, Sieci Obywatelskiej Watchdog Polska oraz Komisji NGO OZZ Inicjatywa Pracownicza.