Publicystyka - ngo.pl

Kolejni ministrowie edukacji powoływani przez Prawo i Sprawiedliwość to mentalna, intelektualna i merytoryczna równia pochyła z najwyższym punktem na poziomie dna. Począwszy od Anny Zalewskiej i jej nieszczęsnej reformy, która do dziś odbija się czkawką uczniom, nauczycielom i rodzicom, przez nijakiego, nieempatycznego, gardzącego nauczycielami Dariusza Piontkowskiego, aż po kompletne kuriozum na tym stanowisku, czyli Przemysława Czarnka – człowieka, który nigdy w edukacji nie pracował ani się nią specjalnie nie interesował. Nie brał też udziału w żadnych pracach na rzecz dzieci, młodzieży czy grup nauczycielskich. Zasłynął za to homofobicznymi wypowiedziami, co, jak rozumiem, jest swoistym wyznaniem wiary, które nobilituje do teki ministra.

Przeciwko powołaniu go na stanowisko ministra protestowali rodzice i nauczyciele. Co bardzo istotne, decyzji tej przeciwstawiali się również uczniowie. To tym bardziej godne zauważenia, że młodzież rzadko włącza się w dyskusje polityczne.

Wypowiedzi nowo powołanego ministra zbulwersowały jednak młodych ludzi, którzy opowiadają się za równością i akceptacją w szkole, chcą żeby wszyscy czuli się w niej bezpiecznie.

To znak, że powołanie Czarnka podzieli nie tylko nauczycieli, dyrektorów placówek i rodziców. Podziały dotkną również uczniów. To najgorsza rzecz, którą można zafundować dzieciakom, szczególnie w opresyjnej, oceniającej i opartej o kulturę błędu szkole, która nie wspiera, nie buduje poczucia własnej wartości, a podcina skrzydła. Szkole, która zachęca do rywalizacji, a nie do współpracy, która wymaga głębokiej reformy na każdej płaszczyźnie. Kuleje system kształcenia i wspierania nauczycieli, leży przeładowana i nieadekwatna do potrzeb współczesnego ucznia podstawa programowa, pensje nauczycieli są niskie, dostęp do nowoczesnych technologii mizerny, a dzieci i młodzież nie lubią szkoły. I w takiej sytuacji robi się fikołka w postaci bardzo słabego ministra, który nie jest merytoryczny, tylko polityczny.

Bardzo nietrafione jest również połączenie Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego z Ministerstwem Edukacji. Trudno mi się wypowiadać, jak dokładnie decyzja ta zaszkodzi nauce, ale jestem pewna, że edukacja zejdzie na drugi plan. Większy prestiż da wpływanie i zarządzanie środowiskiem naukowym niż jakimiś tam uczniakami i nauczycielkami. Z drugiej strony być może jest to szansa dla szkoły – jeśli minister Czarnek zajmie się nauką (strach pomyśleć o konsekwencjach), szkole da spokój.

Przemysław Czarnek nawet nie ociera się o te cechy. Dodatkowo jego homofobiczne poglądy powodują, że obraża on i wyklucza ze wspólnoty co dziesiąte dziecko i pedagoga, którzy statystycznie są osobami nieheteronormatywnymi. Jego „rozumienie” roli kobiet w społeczeństwie absolutnie dyskwalifikuje go jako partnera do dialogu, zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę sfeminizowanie zawodu nauczyciela. Trudno sobie wyobrazić gorszy wybór na stanowisko Ministra Edukacji i Nauki.

Aleksandra Dulas – socjolożka, edukatorka, nauczycielka wiedzy o społeczeństwie i etyki. Pasjonatka dobrej edukacji. Autorka wielu programów edukacji obywatelskiej. Prezeska Fundacji Nowoczesnej Edukacji SPUNK. Autorka szkoleń dla nauczycieli z zakresu edukacji antydyskryminacyjnej, pracy z uczniem ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi, działań na rzecz społeczności lokalnych. Współpracuje z Protestem z Wykrzyknikiem, Mozaiką Edukacyjną, Fundacją EduKabe. Działa na rzecz współpracy rodziców, uczniów i nauczycieli.