Publicystyka - ngo.pl

Zgadzam się w pełni z Szymonem Lipińskim, który w swoim tekście zatytułowanym „Sposób na innowacje" stwierdził jednoznacznie, że „klucz w zmianie postrzegania instytucji publicznych leży zatem w jakości obsługi”.

A zgadzam się w pełni z tym twierdzeniem, gdyż ma ono odzwierciedlenie w konkretnych sytuacjach naszego życia.

Instytucje publiczne, jakimi niewątpliwie są ośrodki pomocy społecznej, niestety nie zawsze pracują na zaufanie społeczne. Z codziennych rozmów z osobami korzystającymi z usług lokalnych ośrodków pomocy społecznej, rysuje się niezbyt optymistyczny obraz ich pracy. Oczywiście, nie można generalizować, ale złe przykłady przykrywają te dobre.

Wielu beneficjentów tych instytucji, zarzuca zatrudnionym w nich pracownikom oschłe traktowanie, dystans społeczny i urzędnicze podejście do problemów. W kontaktach pracownik – klient liczą się tylko dokumenty i suche liczby. Nie ma miejsca na życzliwą rozmowę w atmosferze dającej gwarancję zaufania.

Instytucje publiczne są niszczone przez zatrudnionych w nich ludzi, którzy swoją postawą i brakiem empatii niweczą misję tych miejsc. To również efekt braku odpowiedniego nadzoru ze strony państwa, kierunku odpowiednich szkoleń i wszechobecnego nepotyzmu przy zatrudnianiu.

Niestety, w dużych organizacjach pozarządowych czasem bywa podobnie.

Żadne instytucje, choćby z najlepszą misją i pomysłami, nie zdobędą naszego zaufania, gdy ich realizacji podejmą się ludzie nieodpowiedni. Słabością instytucji jest także ich upartyjnienie, które powoduje ciągłe zmiany kadrowe. Nie liczą się wtedy kompetencje tylko sprawy pozamerytoryczne.

Dla mnie jako osoby działającej w obszarze pomocy społecznej nie ma nic bardziej istotnego niż odpowiedni stosunek do osoby potrzebującej wsparcia. Należałoby zmienić cały nasz nieudolny system pomocy społecznej i postawić w nim na człowieka z jego problemami, a nie na stosy dokumentów i zagłuszanie sumienia rozdawaniem pieniędzy.

To powinno być połączenie kompetencji z poczuciem misji, z jednoczesnym empatycznym stosunkiem do drugiego człowieka.

Mirka Widurek – absolwentka UW, wychowana w Oliwie, od kilkudziesięciu lat związana z Podkarpaciem, zamieszkuje wraz z mężem piękne rejony Beskidu Niskiego pod Duklą. Prezes Stowarzyszenia Dla Równości, współtworząca silną grupę działaczy skupionych wokół potrzeb osób starszych, niepełnosprawnych i wykluczonych społecznie. Emerytowany dyrektor i wychowawca domu dziecka, w wolnych chwilach amatorsko pisząca bajki dla dzieci oraz codzienne felietoniki zwane ”Fidrygałkami”. Z dniem 1 sierpnia 2020 r. zrezygnowała z członkostwa w Radzie Działalności Pożytku Publicznego, gdzie pełniła funkcję Przewodniczącej Zespołu ds. Partycypacji Społecznej Seniorów.