Publicystyka - ngo.pl

Adriana Porowska przedstawia swoje spostrzeżenia na temat walki z bezdomnością w Warszawie. Podkreśla potrzebę zmian w podejściu do problemu, zaznaczając, że obie strony – urzędnicy i organizacje pozarządowe – coraz lepiej rozumieją konieczność deinstytucjonalizacji, decentralizacji i punktowych działań w różnych dzielnicach. Wskazuje na potrzebę zaangażowania zarządów dzielnic, aby przeciwdziałać dramatom związanym z bezdomnością.

Porowska wskazuje na dwie kluczowe zmiany, które uważa za niezbędne. Po pierwsze, różnorodność i brak centralizacji w rozmieszczeniu placówek pomocowych, aby uniknąć skupisk i monopolu. Po drugie, rozwinięcie pomocy mieszkaniowej, która obejmuje także osoby z niepełnosprawnościami, starsze i dzieci w pieczy zastępczej. Zaznacza, że nikt nie urodził się bezdomnym, a przyczyny tego stanu są różne, dlatego ważne jest, aby pomoc mieszkaniowa była szeroko dostępna.

Podkreśla również marzenie o rozwiniętym wsparciu środowiskowym obecnym w każdej dzielnicy, co umożliwiłoby łatwiejszy dostęp do pomocy dla różnych grup, w tym osób starszych, dzieci i osób z niepełnosprawnościami. Planuje utworzenie osobnego wydziału, który będzie odpowiadał za wsparcie środowiskowe i integrował różne programy pomocowe.

Porowska zwraca uwagę na konieczność poprawy pomocy niskoprogowej, aby była dostępna dla wszystkich, nie tylko osób bezdomnych, i nie była stygmatyzowana. Planuje rozwinięcie infrastruktury publicznej, w tym dostępności toalet, aby ułatwić życie zarówno osobom bezdomnym, jak i innym grupom społecznym.

W kontekście współpracy z instytucjami miejskimi i służbami mundurowymi, Porowska podkreśla znaczenie interdyscyplinarnych zespołów, które zajmują się różnymi problemami społecznymi, w tym bezdomnością. Zależy jej na bliskiej współpracy z różnymi podmiotami, aby efektywnie reagować na bieżące problemy osób bezdomnych.

Wiceprezydentka wierzy, że zakończenie bezdomności jest możliwe, jeśli uda się zapobiec przybywaniu nowych osób w kryzysie bezdomności poprzez rozwinięcie wsparcia mieszkaniowego i wczesne interwencje. Drugim kluczowym elementem jest przebudowa pomocy niskoprogowej, aby osoby bezdomne otrzymywały kompleksowe wsparcie, nie tylko doraźne.

Porowska jest orędowniczką metody Najpierw Mieszkanie, która polega na zapewnieniu osobom bezdomnym mieszkań przed innymi formami pomocy. Wierzy, że program ten powinien być promowany i rozwijany na skalę ogólnokrajową. Wyzwania, które dostrzega, to m.in. brak specjalistów przygotowanych do wsparcia w mieszkaniach oraz ograniczona dostępność lokali, co wymaga czasu i współpracy z różnymi instytucjami, aby poprawić sytuację mieszkaniową w Warszawie.