Publicystyka - ngo.pl

Wyjazd grupy dzieci czy młodzieży na obóz nie jest przedsięwzięciem łatwym. Logistyka takiego przedsięwzięcia częściowo została narzucona przez akty prawne.

Organizacje pozarządowe, które oferują młodym ludziom (ale nie tylko) wypoczynek powinny znać co najmniej dwie regulacje:

Zacznijmy od drugiej z wymienionych ustaw.

Ustawa o systemie oświaty posługuje się określeniem „wypoczynek”. Dotyczy ono wielu działań – wielu możliwych form organizacji czasu wolnego, które skierowane są do dzieci i młodzieży, mają określony czas trwania i oferowane są w okresach, kiedy dzieci i młodzież nie chodzą do szkoły.

Organizatorzy wypoczynku dzieci i młodzieży zgłaszają wypoczynek (obóz, kolonię) do kuratorium oświaty oraz spełniają określone ustawą warunki (dotyczące np. kadry, zabezpieczenia sanitarnego, programu obozu).

Ustawa o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych zawiera szersze regulacje niż przepisy o wypoczynku z ustawy o systemie oświaty. Powinny ją znać wszystkie NGO-sy działające na polu turystyki, w tym oczywiście również te, które organizują obozy i kolonie dla dzieci.

Ustawa zawiera m.in. definicję imprezy turystycznej, wskazuje na przedsiębiorców turystycznych, mówi o konieczności uzyskania wpisu do ewidencji organizatorów turystyki i gwarancjach jakie muszą spełniać tacy organizatorzy (gwarancje mają głównie zabezpieczać interesy klientów). 

Strategią większości organizacji pozarządowych będzie takie zaplanowanie swojej działalności, żeby nie podlegała on bezpośrednio przepisom tej ustawy. Jest to możliwe, ponieważ stawa zawiera wyłączenia. Jednak tym bardziej trzeba ją znać.