Publicystyka - ngo.pl

22 października chwilę przed północą jechałam przez Warszawę z Mokotowa na Bielany. Mniej więcej osiem godzin wcześniej prezeska Trybunału Konstytucyjnego Julia Przyłębska oznajmiła, że przepis zezwalający na wykonanie aborcji w przypadku „ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu” jest niezgodny z Konstytucją. Po drodze usłyszałam w radiu, że coś się dzieje na ulicy Mickiewicza pod domem Jarosława Kaczyńskiego. Zaparkowałam niedaleko Placu Wilsona i poszłam sprawdzić.

Na długości około kilometra, między skrzyżowaniem z ul. Potocką, gdzie mieści się dom prezesa PiS, a Placem Wilsona był spory tłum, który z każdą chwilą gęstniał. Dołączali ludzie, którzy kilka godzin wcześniej protestowali pod TK, mieszkańcy okolicznych osiedli, a także osoby, które, podobnie jak ja, chciały już położyć się spać, ale postanowiły wyrazić swój sprzeciw wobec wyroku. Niektórzy mieli ze sobą naprędce przygotowane transparenty, inni bębny, kilka osób przyniosło „krzykaczki”. Wszystkich łączył gniew, oburzenie, niedowierzanie. Zostałam mniej więcej do drugiej w nocy, a spontanicznie zgromadzony tłum, choć już rzadszy, wciąż zalewał Mickiewicza.

Od tego momentu właśnie mija miesiąc. Przez ten czas wydarzyło się wiele: dwa gigantyczne marsze w Warszawie, tysiące protestów, marszy i blokad również w mniejszych miastach i miejscowościach; solidarnościowe protesty w Londynie, Paryżu, Kopenhadze, Tokio, Nowym Jorku, Mexico City, Sidney, Tel Awiwie i w wielu innych miejscach na całym świecie (wszystkie byłe i obecne protesty zebrane zostały na specjalnej mapie Google), strajk 28 października, prawie półtora miliona złotych uzbierane przez inicjatywę Aborcyjny Dream Team, wyrazy solidarności dla protestujących kobiet płynące od uczestniczek Powstania Warszawskiego, kierowców transportu miejskiego w całej Polsce, taksówkarzy czy rolników, tysiące zabawnych, poruszających i wściekłych haseł na transparentach;, sześciominutowe wystąpienie Jarosława Kaczyńskiego, w którym nawoływał on do obrony kościołów, wreszcie, w ostatnich dniach przemoc policji na skalę dotąd nieznaną większości przedstawicieli pokolenia lat 90. 

Kiedy myślę o sobie oraz swoich przyjaciółkach i przyjaciołach, wiem, że na poziomie indywidualnym każdy z nas doświadczał przez ostatni miesiąc podobnych emocji: nadziei, poczucia sprawczości, ale też lęku, złości i frustracji.

Nikogo więc, bez względu na polityczną orientację, nie trzeba raczej przekonywać, że dzieją się rzeczy ważne i potencjalnie przełomowe. Pole do dyskusji pozostawia jednak pytanie „co dalej?”. Czy obecne wydarzenia mają szansę stać się formacyjne dla naszej wspólnoty? Jak będzie wyglądało społeczeństwo po tym przełomie?

W listopadowo-grudniowej debacie chcielibyśmy razem z Wami poszukać odpowiedzi na te pytania, patrząc z perspektywy III sektora.

Z ciekawością czekamy na Wasze głosy i jak co miesiąc – zapraszamy do debaty!