Publicystyka - ngo.pl

Uczniowie ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi nieoczekiwanie okazali się  awangardą światowego lewactwa, zagrożeniem dla szkół, a może i cywilizacji chrześcijańskiej. Wszystko za sprawą dyskusji, którą rozpętał  wpis małopolskiej kurator oświaty, Barbary Nowak  na Twitterze: „Równe traktowanie wszystkich to lewacka utopia. W szkole jej emanacją jest edukacja włączająca. Tylko część dzieci ze specjalnymi potrzebami radzi sobie w szkole masowej”.

Oprócz głosów oburzenia odezwał się także chór zwolenników brawurowej tezy pani kurator, szerzej rozwijających tezę o szkodliwości modelu, w którym dzieci z niepełnosprawnością korzystają z prawa do nauki w szkołach masowych. Konserwatywno-katolicki portal pch24.pl piórem Hanny Dobrowolskiej określił ideę inkluzji jako „groźną”, edukację włączającą nazywając wprost „metodą na dekonstrukcję oświaty.”

Rodzice dzieci, które wymagają wsparcia w edukacji, mogli się z tego ostatniego tekstu dowiedzieć, że ich pociechy to „mniejszość społeczna” realizująca ideologiczny „marsz przez instytucje” (sic!). Ten pochód młodych z autyzmem, niedostosowanych społecznie, mających trudności w uczeniu się – ma być kolejnym etapem „przewrotu kulturowego”, dążącego do rozkładu „tradycyjnych społeczności i narodów”.  

Co ciekawe, środowiska, które zwykle strzegą radykalnie rozumianej wolności jednostki i głośno bronią praw rodziców do kształtowania światopoglądu swoich pociech,  tym razem lamentują nad faktem, że jedynie rodzic będzie decydował o tym, do jakiej placówki szkolnej  skieruje swoje dziecko.  Prawa rodzica – jak widać – kończą się tam, gdzie wkracza „dysfunkcja” ucznia.  

Okazuje się, że hasła o rodzinach, którzy „wiedzą najlepiej” co jest dobre dla ich dzieci, nie dotyczą osób z niepełnosprawnością. W tym przypadku zewnętrzne komisje, za pomocą testów i krótkiej obserwacji, miałyby decydować, czy młody człowiek „rokuje”, czy też należy go odseparować od zdrowych rówieśników. W mediach społecznościowych obserwować można wręcz wysyp wyrazów tego dość przygnębiającego darwinistycznego elityzmu przebranego w konserwatywne szatki, który wolność rezerwuje dla zdrowych i sprawnych.

Co więcej, uczeń powinien mieć możliwość swobodnego wyboru rodzaju placówki na różnych etapach rozwoju: są dzieci, które po intensywnym przygotowaniu w placówkach specjalnych dobrze radzą sobie w integracyjnych czy masowych szkołach ponadpodstawowych, a następnie podejmują studia, ale też i takie, dla których szkoła specjalna staje się dobrym wyborem w późniejszym czasie, podczas gdy radzą sobie w klasach początkowych. Wbrew enuncjacjom niektórych ekspertów, rodzice w przytłaczającej większości chcą dobra swojego dziecka, m.in. dlatego słusznie obawiają się ich  „nieodwracalnego zaszeregowania” do kategorii „nienadających się do życia społecznego”. Pozbawianie ich sprawstwa poprzez komisyjne decyzje o ścieżce edukacyjnej tylko te obawy pogłębi. Gdyby przywołani eksperci wczytali się w dokumenty Europejskiej Agencji ds. Specjalnych Potrzeb i Edukacji Włączającej przekonaliby się, że właśnie elastyczność kształtowania wyborów ścieżki edukacyjnej jest jej podstawowym celem. 

Co więcej, Agencja w swoich opracowaniach^[*] wyraźnie wskazuje, że włączenie w edukację to nie decyzja administracyjna. Szkoły muszą przygotowane na przyjęcie uczniów z różnymi potrzebami, a to oznacza potrzebę szkoleń i stabilnej kadry, która razem wypracowuje trwałe rozwiązania i współpracuje w zgranym zespole.

Być może tu kryje się drugie dno zaskakującego awansu uczniów ze specjalnymi potrzebami do roli awangardy rewolucji obyczajowej.

Maria Libura – kierowniczka Zakładu Dydaktyki i Symulacji Medycznej Collegium Medicum Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, wiceprezeska Polskiego Towarzystwa Komunikacji Medycznej, członek Rady Ekspertów przy Rzeczniku Praw Pacjenta, ekspertka Centrum Analiz Klubu Jagiellońskiego ds. zdrowia, współpracowniczka Nowej Konfederacji.

^{*Europejska Agencja ds. Specjalnych Potrzeb i Edukacji Włączającej, 2018.}

^{*Evidence of the Link Between Inclusive Education and Social Inclusion: A Review of the Literature [Dowody na związek edukacji włączającej z włączeniem społecznym: przegląd literatury], red. S. Symeonidou, Odense, Dania.}

^{*www.european-agency.org/resources/ publications/evidence-literature-review}