Po śmierci rodziców wiele osób z zespołem Downa trafia do domów pomocy społecznej. Na naukę samodzielności nie ma już czasu. Uczą się jej jednak w mieszkaniu chronionym. I opisują swoje życie na blogu.
21 marca, w Światowy Dzień Zespołu Downa, Ola założyła skarpetki nie do pary i narysowała sobie na dłoni linię prostą.
Agnieszka lubi rysować i słuchać muzyki. Dominika interesuje się historią i kształci na introligatorkę. Ola zna stolice wszystkich państw świata, kocha podróże z rodzicami, ale też z Małą Reporterką Nelą, której książki czyta pasjami. Sebastian fascynuje się sportem, bardzo lubi sprzątać i słuchać disco polo. Od 3 marca, przez trzy tygodnie, mieszkają razem w mieszkaniu chronionym Stowarzyszenia „Bardziej Kochani”. Swoje codzienne życie opisują na blogu.
Uczestnicy XVI Turnusu na kanapie w salonie w swoim mieszkaniu treningowym. Od lewej siedzą: Sebastian, Agnieszka, Ola, Dominika.
W drodze powrotnej ze szkoły do domu Ola przygotowuje się do konkursu recytatorskiego.
„Wstaliśmy na sniadanie. Ja ( Sebastian ) umyłem talerze. Ubraliśmy sie i wyszliśmy na zajęcia do szkoły. W szkole sie uczyliśmy. Z okazji święta wszystkie kobiety dostawały kwiaty. Po południu przyszedł po nas P. Marcin i wrócliśmy do mieszkania. Ja ( Sebastian ) posprzątałem sam mieszkanie. Odkurzyłem, zrobiłem pranie, umyłem łazienki. Na kolacje zamówiliśmy pizze. Była bardzo smaczna”.
W sklepie pod domem cała czwórka robi zakupy na obiad, kolację i śniadanie.
Treningowe mieszkanie chronione mieści się w blokach komunalnych na Golędzinowie. Zamieszkują je dorośli z umiarkowaną i znaczną niepełnosprawnością intelektualną, głównie z zespołem Downa. Codzienne dzielą się domowymi obowiązkami: ktoś sprząta, ktoś pierze, ktoś inny wyrzuca śmieci. Planują każdy dzień i każdy wydatek. Wspólnie robią zakupy, gotują, bawią się i rozwiązują problemy. Pomagają im opiekunowie ze stowarzyszenia „Bardziej Kochani”.
Agnieszka przygotowuje sobie kolację.
To jedno z ośmiu chronionych-treningowych mieszkań w Warszawie. Lokatorzy zmieniają się co trzy tygodnie, choć w razie potrzeby mogą mieszkać w nim nawet trzy miesiące. Przez ten czas ćwiczą samodzielność, uczą się i utrwalają nowe umiejętność poza domem rodzinnym, w grupie innych dorosłych niepełnosprawnych. Jest jeszcze jeden aspekt. Po śmierci rodziców wiele takich osób, między innymi z zespołem Downa, trafia do domów pomocy społecznej. Mają po trzydzieści, czterdzieści lat. Kiedy przejmuje ich system, na naukę samodzielności nie ma już często czasu ani szansy. Taki trening w mieszkaniu chronionym może pomóc im lepiej się zaadaptować, sprawniej funkcjonować, wpłynąć na ich poczucie godności i podmiotowości.
Ola oddaje się ulubionej pasji - czytaniu o podróżach.
Mieszkanie chronione to tylko jeden z wielu projektów Stowarzyszenia Rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa „Bardziej Kochani”. W 2001 roku grupa rodziców dzieci z trisomią postanowiła sformalizować swoją działalność. Od tego czasu stowarzyszenie organizuje ogólnopolskie konferencje, wydaje książki, organizuje kolonie dla starszych dzieci z zespołem Downa oraz prowadzi specjalistyczny punkt informacji i wsparcia dla rodziców dzieci z zespołem Downa, w tym ogólnopolski Telefon Zaufania.
Na koniec dnia Ola pisze relację na bloga.
