Publicystyka - ngo.pl

„Cheerleaderki” – reportaż Atheny Sawidis

Warszawskie Stowarzyszenie Cheerleaderek K-12 niebawem obchodzi 25-lecie. Wbrew stereotypowi, rodem z amerykańskich filmów, zrzesza ambitne dziewczyny – studentki, licealistki, dziewczyny pracujące w różnych zawodach. Stowarzyszenie jest też alternatywą dla dzieci z Pragi, które gros czasy spędzają na kryminogennych podwórkach. Cheerleading to nie tylko machanie pomponami, ale trudna dyscyplina sportowa. Stąd udział w licznych zawodach i turniejach sportowych w kraju i za granicą oraz udział w prestiżowych imprezach charytatywnych np. WOŚP.

Według zapisu ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, świetlice, kluby i ogniska wychowawcze muszą spełniać rygorystyczne wymogi, dotyczące lokali, w jakich się znajdują. Zgodnie z literą prawa, to Wójt ma wydawać zezwolenia na prowadzenie placówek dziennych ALE po uzyskaniu pozytywnej opinii od właściwego miejscowego komendanta Państwowej Straży Pożarnej i Państwowego Inspektora Sanitarnego. Co to w praktyce oznacza? Oznacza to, że ogromna ilość placówek wsparcia dziennego przestanie istnieć. Wójtowie przeznaczali bowiem na ich powstanie takie lokale, których nikt inny już nie chciał. Często piwnice, sutereny itp… Teraz nie ma pieniędzy na powtórne remonty, które zadość uczynią wyśrubowanym normom. Dostosowanie pomieszczeń może kosztować od kilku do kilkunastu tysięcy złotych. Bez tego świetlice przestaną istnieć, a los dzieci będzie przesądzony. Jaka jest skala problemu? Szacuje się, że w Polsce istnieje ponad 3 tysiące świetlic. Korzysta z nich ponad 100 tysięcy (!!!) dzieci i młodzieży. Ponad 30% nie będzie mogła sprostać nowym wymaganiom. Co dalej?

Po reportażu rozmowa z socjologiem i działaczem NGS-ów Kubą Wygnańskim.

„Satoris” – Fundację Czynnej Filantropii założyła Barbara Kaznowska – bizneswoman, a przy okazji pasjonatka przedsiębiorczości społecznej i stosowania mechanizmów rynkowych w walce z ubóstwem, marginalizacją i wykluczeniem. Magazyn uliczny WSPAK, wzorowany na podobnym piśmie, wychodzącym we Włoszech, piszą, redagują i kolportują osoby bezdomne. Kosztuje 5 złotych. Za każdy sprzedany bezdomny dostaje 2,5 złotego, a druga część wraca do redakcji, by mógł ukazać się kolejny numer. Dzięki temu z bezdomności wyszło już bardzo dużo osób. Zaoszczędzone pieniądze pozwoliły im wynająć mieszkanie i podjąć pracę.