Publicystyka - ngo.pl

"Tegoroczny zwycięski dokument oferuje unikalną perspektywę wojny w Ukrainie, zestawiając ujęcia zniszczonych krajobrazów, zburzonych domów i zrujnowanych wnętrz z surowym dźwiękiem przechwyconych rozmów telefonicznych między rosyjskimi żołnierzami i ich rodzinami. Bez przedstawiania scen walki film uchwycił niszczycielskie okrucieństwo, absurdalność i ludzki wymiar konfliktu, odsłaniając głębokie blizny, jakie pozostawia on zarówno u agresorów, jak i ofiar” - uzasadniali jurorzy.

Film “Niebo, które spadło na Ziemię”  to poetycka opowieść o rdzennych plemionach Amazonii i nieuchronnym zderzeniu ze współczesnością. Wielki świat, kapitalistyczna chciwość, bezwzględny dyktat pieniądza, który niszczy tę  wzruszającą utopię, nie zostaje tu jednak pokazany. W artystycznym niedopowiedzeniu, w operowaniu detalem obrazów tkwi wielka siła tego filmu. Bunt Yanomami to pragnienie życia zgodnie z rytmem natury, wśród odwiecznych mitów i rytuałów. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że jest to film zbudowany na opowieściach, zanurzony w kulturze swoich bohaterów, odbywający się bez szerokich kadrów i efektownych ujęć z drona. Dziękujemy za przywilej wejścia do  świata Yanomami i uczestniczenia w ich prostym i pięknym życiu.

“Deszczu nie będzie” to film, który udowadnia, że kryzys klimatyczny to nie wyabstrahowany od naszej rzeczywistości problem środowiskowy, ale czynnik stresu, który zaostrza już istniejące niesprawiedliwości i napięcia. Robi to w formie mistrzowskiego, rzetelnego dokumentu, który nie unika trudnych pytań i niuansów, jednocześnie nie mówiąc wszystkiego wprost i zostawiając miejsce na głos bohaterów. Takiego kina - zaangażowanego, surowego i aktualnego - potrzebujemy na festiwalu o prawach człowieka w filmie.

"Rok z życia kraju" w reżyserii Tomasza Wolskiego – Z pozornie niepotrzebnych materiałów, powstało coś absolutnie fascynującego. Fantastyczny montaż, to znaczy koronkowa robota przy przekopywaniu archiwów, odczarowująca skostniały w społecznej świadomości obraz jednego z czarniejszych okresów historii Polski drugiej połowy XX wieku. Dzięki twórcom zaglądamy dosłownie za kulisy emblematycznych obrazów tamtej epoki. Takiego obrazu stanu wojennego jeszcze dotąd nie było 

"Kwiaty Ukrainy" w reżyserii Adeliny Borets – Film urzekający prostotą i optymizmem, jest zarazem uniwersalną opowieścią o człowieczeństwie i o tym co w życiu ważne. Film niebywały, z pozoru banalny, lecz dogłębnie humanistyczny. Dokument wnikający w tajemnicę ludzkiej egzystencji lecz nie definiujący jej w żaden konkretny sposób. Pani Natalia jest najpiękniejszym kwiatem na ekranie, kwitnie mimo trwającej wokół zawieruchy i trwa, dając nadzieję na następny dzień.

Runa, główna bohaterka „Drzewa milczą” niesie na swoich barkach nie tylko cały film, ale i czteroosobową rodzinę. Kamera rejestruje jej przyspieszone dojrzewanie - żałobę, lęk, wątpliwości. Ale z czasem - również nadzieję i radość. Jej ogromna siła, godność i wola walki, o siebie i swoich bliskich, budzą ogromny szacunek i ściskają za gardło. Runa nie zgadza się, by definiował ją wyłącznie ból czy brutalna polityka. Jest sobą - głową rodziny, wrażliwą nastolatką, utalentowaną artystką i fanką Billie Eilish.

O Nagrodę główną w pierwszej edycji konkursu Nowe Filmy Polskie walczyło siedem znakomitych filmów dokumentalnych. Oglądając tak różnorodne prace mogliśmy na chwile wniknąć do rzeczywistości bohaterek i bohaterów, poznać ich i polubić, a przede wszystkim - zrozumieć.  

Wśród wielu mocnych głosów, z którymi filmowcy zgłosili się na ten festiwal, jury postanowiło przyznać nagrodę główną obrazowi, który ma surową, nawet nieco brutalną formę, ale jest subtelnym, wielowarstwowym filmem o miłości.  

Zwycięzcą konkursu Nowe Filmy Polskie zostaje obraz “Być jak Mikołaj” w reżyserii Aurelii Frydrych-Zdanowskiej. 

Zachwycił nas film, w którym symboliczną podróż odbywa nie tylko główny bohater, ale też bliska mu osoba. Poznajemy Mikołaja, który w procesie tranzycji szuka oparcia w swoim ojcu, któremu nie jest łatwo pogodzić się z tą zmianą. Jednak dzięki wrażliwości reżyserki, która patrzy szerzej, poza kadr, jesteśmy świadkami nie jednej przemiany, lecz dwóch.  

Jako dorośli dość często z zaskoczeniem orientujemy się, że nasze wyobrażenie o dziecku bardzo różni się od prawdy o nim. Nagrodzony film pokazuje, że najważniejszym zadaniem rodzica jest trwanie przy dziecku, bycie po jego stronie niezależnie od tego, jak trudne i niezrozumiałe są okoliczności.  

Nie pisze się o tym podręczników, nie prowadzi kursów doszkalających - dziś mamy jednak film, który z pewnością będzie wsparciem dla niejednej rodziny.  

Mamy nadzieję, że ten poruszający, lecz nie czułostkowy obraz Aurelii Frydrych-Zdanowskiej wejdzie do szerszego obiegu. Powinni zobaczyć go wszyscy, którzy chcą dla swoich bliskich, w tym dla swoich dzieci, rzeczy podstawowych, a często wciąż niemożliwych: zdrowia i szczęścia.  

Jest to bowiem film dla wszystkich, którzy kochają swoje dzieci i chcą, by żyły one długo i szczęśliwie. Przywilejem, ale i obowiązkiem rodziców jest miłość bezwarunkowa. O tym też jest nagrodzony film. Gratulujemy!

Ta specjalna nagroda jury za reżyserię jest dowodem głębokiego szacunku, jaki reżyserka żywi dla uczestników swojego filmu. Jej wyjątkowe wybory języka filmowego tworzą przejmującą narrację, która oświetla złożoność miejsca i intymne życie przez nie ukształtowane. Prowadzi nas przez społeczność na marginesie, odsłaniając pozornie zwyczajne sąsiedztwo w przestrzeni pełnej nawiedzających wspomnień i zbiorowej traumy. Uchwyca surowość życia, jednocześnie odkrywając szersze i historyczne siły w grze poprzez pięknie sfilmowane materiały obserwacyjne, przyciemnione materiały archiwalne i odważne rekonstrukcje. [Podział zawijania tekstu] 

Postanowiliśmy wyróżnić film, który opowiada historie o ludziach – nie o masach, nie o anonimowej fali, bezimiennej, ale – jak mówią populiści – podsycającej niepokój, realnej i wykreowanej. Jego reżyserka – Agnieszka Zwiefka, bo mowa o filmie „Drzewa milczą” – przeciwstawia tej narracji indywidualną, intymną historię. O rodzinie, która przekroczyła granicę polsko-białoruską, o jej cierpieniu, ale też sile, która pozwoliła jej przetrwać to, co niewypowiedziane: stratę, traumę, strach. Oglądając ten film, konfrontujemy się z ceną, jaką płacą ci, którym odmawiamy wstępu do naszego świata, za decyzje polityczne i za to, za co jesteśmy odpowiedzialni. Ale film Zwiefki przypomina nam też, ile sami tracimy, barykadując Twierdzę Europa. To jest wielka siła tego obrazu – dzięki niemu historia Runy i jej rodziny staje się naszą historią

„Tegoroczny zwycięski dokument oferuje unikalną perspektywę wojny w Ukrainie, zestawiając ujęcia zniszczonych krajobrazów, zburzonych domów i zrujnowanych wnętrz z surowym dźwiękiem przechwyconych rozmów telefonicznych między rosyjskimi żołnierzami i ich rodzinami. Bez przedstawiania scen walki film uchwycił niszczycielskie okrucieństwo, absurdalność i ludzki wymiar konfliktu, odsłaniając głębokie blizny, jakie pozostawia on zarówno u agresorów, jak i ofiar. Dzięki śmiałej, choć wyważonej perspektywie, film ukazuje społeczeństwo rozbite przez przemoc i propagandę oraz mierzy się z moralnym zepsuciem powodowanym przez wojnę. To zarówno niezwykłe osiągnięcie artystyczne, jak i ważny zapis historii.”