Publicystyka - ngo.pl

Najdłuższy staż mam w sektorze pozarządowym, jednak miałam szczęście pracować także w administracji publicznej, biznesie i współpracować z kilkoma uczelniami wyższymi. Każdy sektor nauczył mnie czego innego, a wszystkie te umiejętności przydają się w zarządzaniu organizacją pozarządową.

Od administracji publicznej organizacje pozarządowe mogą nauczyć się przede etosu pracy na rzecz państwa i nadzoru nad obiegiem dokumentów.

Każdy list czy dokument miał swój numer, po zadekretowaniu przez minister trafiał do odpowiedniego departamentu, a następnie do archiwum (tradycyjnego w czasach przed cyfryzacją). Porządek w papierach przydawał się, kiedy trzeba było wrócić do jakiejś sprawy albo odnaleźć konkretny dokument. Nieocenionym źródłem wiedzy była też pani, która roznosiła korespondencję po piętrach i miała zeszyt, w którym wszystko było zapisane. 

Pracując już w innych obszarach również spotkałam wiele wspaniałych i zaangażowanych urzędniczek i urzędników. Były to osoby oddane swojej pracy, wierzące w służbę cywilną, które potrafiły zarządzać wielomilionowymi skomplikowanymi projektami z dużymi zespołami ludzi. Często jednak czuły, że ich kompetencje merytoryczne i doświadczenie nie są należycie doceniane i wykorzystywane przez zwierzchników.

Niestety obserwacja pracy w administracji nauczyła mnie też, że może to być machina, którą bardzo trudno zmienić. Doskonale funkcjonuje nawet bez kierownictwa politycznego, a zmieniający się ministrowie często wydają się wręcz przeszkadzać urzędnikom w wykonywaniu obowiązków. Widziałam także wielu pełnych energii i pomysłów młodych ludzi, których hierarchiczność systemu oraz brak możliwości wpływu na decyzje szybko ustawiały we „właściwym” miejscu w szeregu.

Biznes z kolei uczy efektywności: tego, żeby zrobić a nie robić, osiągnąć a nie osiągać. Uczy także strategicznego podejścia do rozwoju, planowania, analizy ryzyk i podejmowania decyzji, kiedy nie warto wchodzić w jakiś projekt. Wiele firm, zwłaszcza tych podążających drogą CSR-u (Społeczna Odpowiedzialność Biznesu), dba o rozwój swoich pracowników i pracowniczek, zapewniając im szkolenia, kursy, udział w konferencjach czy wsparcie mentorskie. Konkretnie postawione cele rozwojowe są dla wielu osób dobrą miarą zwiększania własnych kompetencji.

Z drugiej strony w korporacyjnej rzeczywistości bardzo często człowiek jest tylko narzędziem do osiągnięcia celu biznesowego, które łatwo wymienić, a firmy nie uwzględniają specyficznych potrzeb lub sytuacji domowo-rodzinnych. Preferują pewien typ osobowości, niekoniecznie doceniając wkład i zaangażowanie osób mniej przebojowych lub narcystycznych. W dużych strukturach dobrze odnajdują się osoby, które umieją lawirować w skomplikowanych układach ludzko-projektowych.

Świat akademicki nauczył mnie krytycznego myślenia, rzetelnego poszukiwania źródeł i ich sprawdzania. Zajęcia ze studentami i studentkami to z kolei lekcja otwartości na ich potrzeby i ćwiczenia z umiejętności pokazania jak zastosować wiedzę teoretyczną w praktyce. To także ciągłe doskonalenie metodologii nauczania – miałam szczęście, że wiele narzędzi do pracy online wykorzystywałam jeszcze przed pandemią Covid-19.

Ciemną stroną uczelni, zwłaszcza dla stałych pracowników i pracowniczek, może być hierarchiczność oraz zamknięcie w swojej teoretycznej bańce. Często problemem jest także brak chęci uczenia się nowych technik, co niestety widać na wielu akademickich prezentacjach. W oczy rzuca się także nierówność w traktowaniu pracowników i pracowniczek naukowych oraz osób pracujących w administracji.

Uważam, że doświadczenia pracy w różnych sektorach są bardzo ważne, pomagają bowiem zrozumieć współczesny świat i poznać rozmaite punkty widzenia. Osoby zarządzające organizacjami pozarządowymi powinny według mnie posiadać doświadczenie pracy w innym sektorze oraz możliwości stałego kontaktu i wymiany doświadczeń z osobami kierującymi firmami czy instytucjami publicznymi.

Chciałabym także, żeby wszystko to co dobre i wartościowe w III Sektorze – partycypacyjność, misyjność czy możliwość wpływu na decyzje, nie mówiąc już o umiejętnościach pozafinansowego motywowania pracowników i pracowniczek, udało się pokazać innym sektorom. Bo z wielu rozwiązań mamy prawo być dumni i dumne. Dla mnie osobiście III Sektor, ze wszystkimi swoimi wadami i zaletami jest nadal najlepszym miejscem pracy.

Mirella Panek-Owsiańska – zawodowo zajmuję się zmienianiem świata na lepszy, od ponad 20 lat pracuję na styku sektora akademickiego, biznesu, organizacji pozarządowych, polityki i administracji. Szkolę, moderuję, komentuję dla mediów, występuję publicznie, piszę o CSR, zarządzaniu różnorodnością, przywództwie kobiet, komunikacji społecznej i politycznej, fundraisingu i organizacjach pozarządowych. W codziennym życiu zawodowym konsultuję, doradzam i łączę biznes, organizacje pozarządowe i działalność akademicką.

Pod lupą ngo.pl: Praca wzbogaca? O pracy w NGO

Poznaj wcześniejsze odsłony cyklu "POD LUPĄ":

• Pod lupą ngo.pl: Organizacje wobec pandemii
• Pod lupą ngo.pl: Style zarządzania