Co dziś łączy organizacje społeczne? Łukasz Domagała: Spory zaczęły cichnąć dopiero kiedy nasz sąsiad został zaatakowany i na jego terytorium zaczęła toczyć się krwawa wojna. My z Wami, i Wy z nami
Doświadczamy w Polsce wielkiego zrywu i odradzającej się solidarności. Widzimy to również w innych państwach regionu i zachodniego świata. Czy to chwilowe przebudzenie? Czas pokaże.
Łukasz Domagała
Za nami Światowy Dzień Organizacji Pozarządowych (27 lutego). Zespół ngo.pl zaprasza do wspólnego poszukiwania odpowiedzi na pytanie, co dziś łączy organizacje.
- III sektor jest solidarny, czy wręcz przeciwnie – zdezintegrowany?
- Istnieją wspólne wartości dla wszystkich organizacji?
- Czy brakuje fundamentu, na którym mogą razem, pomimo tego co je różni, budować? A może jest on bardzo solidny?
- Czy coś się zmieniło na przestrzeni ostatnich lat?
W zespole portalu ngo.pl, planując z kilkutygodniowym wyprzedzeniem debatę, nie mogliśmy przewidzieć, że postawione w jej tytule pytanie wybrzmi w dramatycznym kontekście rosyjskiej agresji na Ukrainę. Autorzy i autorki pierwszych tekstów, które ukazują się w cyklu, odnoszą się do niego – nie sposób inaczej.
Pod adresem redakcja@portal.ngo.pl czekamy na komentarze (do 3 tys. znaków; wraz z bio i zdjęciem autora lub autorki). Chcielibyśmy, aby przez cały marzec debata toczyła się w przestrzeni portalu, którą chętnie podzielimy się z organizacjami – dużymi i małymi, działającymi na wsiach, jak i warszawskimi, niosącymi pomoc uchodźcom i uchodźczyniom oraz osobom wykluczonym społecznie i działającym w obszarze np. edukacji czy jakości stanowionego prawa.
Choć jestem urodzonym optymistą, gdy na dzień przed rosyjską inwazją na Ukrainę poproszono mnie o napisanie kilku słów o tym, co łączy dziś Polaków działających w organizacjach społecznych, pomyślałem, że tego co wspólne pozostało naprawdę niewiele.
Czy to chwilowe przebudzenie?
Dziś wszyscy widzimy zatrważające obrazy z Kijowa oraz z innych miast Ukrainy. Towarzyszą nam silny strach, gniew, ale też solidarność z obywatelami Ukrainy wobec tej wielkiej tragedii, jaką jest każda wojna.
Zanim za naszą granicą zaczęła się ta prawdziwa, sami uczestniczyliśmy w czymś co nazywaliśmy „wojną wewnętrzną”. Kłótnie i spory zajmowały prawie całą przestrzeń publiczną. Podam tylko kilka przykładów: nagonka na społeczność LGBT czy przerywanie nabożeństw religijnych i dewastowanie fasad kościołów. W wymyślaniu najbardziej obraźliwych epitetów prześcigały się nie tylko internetowe trolle. Wielu słów wstydzić powinni się politycy, jak i być może każdy z nas. Od takiego języka nie stronili nawet niektórzy liderzy zmian czasu transformacji, ludzie kultury, nauki. Tak jakby w Polsce nie było już elit. W wielu dyskusjach, również aktywiści ze środowisk lewicowych i prawicowych zaczęli ścigać się w komentarzach, kto komu „da po mordzie” w ringu podczas patogali. O komentowaniu życia prywatnego działaczy po obu stronach barykady nawet nie wspominając. Podobne spory obserwowaliśmy w społeczeństwach innych państw zachodu. Polaryzacja i populizm niszczą zachodnie demokracje. Taki – częściowo nieprawdziwy – obraz społeczeństw zachodu wyłaniał się ze współczesnych mediów, zarówno tradycyjnych jak i społecznościowych.
Spory zaczęły cichnąć dopiero kiedy nasz sąsiad został zaatakowany i na jego terytorium zaczęła toczyć się krwawa wojna
Na nowo zaczynamy dostrzegać to, co w życiu naprawdę jest najważniejsze. Doświadczamy w Polsce wielkiego zrywu i odradzającej się solidarności. Widzimy to również w innych państwach regionu i zachodniego świata. Czy to chwilowe przebudzenie? Czas pokaże. W telewizyjnych relacjach oglądamy koszmar wojny. Widzimy też zmęczenie i wdzięczność uciekających i szukających schronienia rodzin.
Kto komu powinien być bardziej wdzięczny?
Bohaterska postawa narodu ukraińskiego wyzwala w nas to, co najlepsze. Łzy i cierpienie ukraińskich matek i dzieci obudziły w nas pokłady dobra, które może uratują nasze życie społeczne.
Ukraińcy przelewając krew i oddając życie za wolność i niepodległości własnej ojczyzny, walczą również o pokój i nasze bezpieczeństwo.
To nie Putin jednoczy dziś świat, jak przewrotnie próbuje ująć rzecz wielu komentatorów, a bohaterska postawa walczących Ukraińców, ich łzy i cierpienie. Putin nasz świat od lat próbował podzielić i niszczyć, ale mu się to nie uda.
Na naszych oczach, jednoczy się społeczność międzynarodowa, która zaczyna wspierać Ukrainę. Jednoczy się i zmienia Unia Europejska, dostosowując się do nowych wyzwań. Odżywa transatlantycka współpraca Europy i Ameryki.
Gdy piszę te słowa być może świat jaki znamy jest na skraju zagłady, ponieważ Putin grozi wojną z użyciem broni atomowej. Nie należy jednak ulegać strachowi, tak jak nie ulegli mu Ukraińcy.
Głęboko ufam, że Wasze poświęcenie ma wielki sens i przyniesie nowy, bezpieczniejszy świat, z Ukrainą w Unii Europejskiej i NATO. Może odmieni i samą Rosję. My z Wami, i Wy z nami. Bardzo Wam za to dziękuję!
Łukasz Domagała – społecznik, Regionalne Centrum Wspierania Inicjatyw Pozarządowych (RCWIP). Absolwent stosunków międzynarodowych Collegium Civitas. Były prezes Ogólnopolskiej Federacji Organizacji Pozarządowych i Sieci SPLOT. Członek RDPP VI kadencji. Współpracownik Henryka Wujca w Kancelarii Prezydenta RP w latach 2013-2015. Uczestnik Visitor Leadership Program Departamentu Stanu USA.
Źródło: informacja własna
Redakcja www.ngo.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy.
