Publicystyka - ngo.pl

Magda Dudkiewicz: – Samorealizacja jest bardzo ważna i bardzo nas obchodzi, ale nie o tym mowa akurat w tym obszarze. Zapisy odnoszące się do tej funkcji organizacji można odnaleźć w innych miejscach Strategii: w celach strategicznych czy w obszarze dotyczącym edukacji i aktywizacji obywatelskiej, szczególnie, gdy mówimy tam na przykład o otwieraniu się organizacji na nowych ludzi, nowe pomysły i działania.

Tutaj skupiamy się na tych, którym jest trudniej. Pamiętajmy, że ich włączenie do głównego nurtu życia społecznego to także szansa na ich samorealizację. Mówiąc o wykluczeniu nie mamy na myśli tylko tego warunkowanego materialnie. Chcemy zachęcić przedstawicieli organizacji, aby się rozejrzeli i zobaczyli, że wokół nas są tacy, którzy muszą znacznie więcej czasu poświęcić na to, aby zaspokoić swoje podstawowe potrzeby, odnaleźć się w społeczeństwie, a w efekcie potem także móc się samorealizować. Dzieje się tak z różnych powodów, zarówno trudnej sytuacji materialnej, jak i odmiennej narodowości, orientacji seksualnej, światopoglądu, czy niepełnosprawności.

M.D.: – Z naszego punktu widzenia bardzo istotne jest zachowanie tych funkcji trzeciego sektora, które – jak obserwujemy – często zatracają się w relacjach z administracją. Dzieje się tak wówczas, gdy organizacje swoje działania sprowadzają do roli podwykonawcy zadań publicznych przypisanych administracji, gdy – w pogoni za pieniędzmi – piszą projekty pod dotacje. Tym samym często chowają do szuflad swoje pomysły, diagnozy i sprawdzone działania po to, aby sprostać wymaganiom i standardom narzucanym przez administrację. Nie na tym polega subsydiarność. Gdy tylko zabiegamy o zlecenia, nie mamy już czasu, aby rzetelnie zdiagnozować, a następnie uzupełniać luki, których swoimi działaniami nie obejmują ani instytucje publiczne, ani biznes. A na tym właśnie polega istotna rola organizacji, że pokazują te niezagospodarowane obszary i mówią na przykład: my się zajmiemy tymi bezdomnymi, którzy – z różnych powodów – wam „nie pasują”, których nie możecie objąć swoim systemem pomocy, bo są inni, mają „unikalne” problemy. My nie musimy tworzyć powszechnego sytemu wsparcia, tym samym mamy szansę podejść do nich indywidualnie.

Jeśli nie godzimy się na taki system, w którym organizacje właściwie wykonują za administrację jej działania – to w dłuższej perspektywie możemy osiągnąć prawdziwą synergię. Ja tu nie widzę stawiania się w kontrze, ale raczej dbałość o to, aby dobre, NGO-sowe zasady, konstytutywne dla tego sektora, nie szły w zapomnienie z powodu grantozy.

M.D.: –  Oczywiście, do tanga trzeba dwojga. Ale gdyby sektorowi pozarządowemu udało się samozreformować, to łatwiej byłoby rekomendować zmiany w administracji. Aby kogokolwiek do czegokolwiek przekonać, organizacje muszą mieć wypracowaną świadomość swej roli, a nie tylko narzekać albo żebrać. A dzisiaj na tym często opierają się relacje organizacji z administracją.

Dochodzenie do systemowej spójności świadczenia usług to praca na lata. Wymaga ona przede wszystkim zmiany mentalności, może wchodzenia przez społeczników do samorządu? I na pewno podkreślenia roli oraz prestiżu radnych – to w radach przede wszystkim powinni spotykać się ludzie z organizacji i z administracji. I wypracowywać wzajemne relacje, wspólne cele, partnerski podział zadań i kompetencji. Oczywiście ma to sens tylko wtedy, gdy rada to rzeczywisty lokalny parlament, a nie maszynka do zatwierdzania decyzji władzy wykonawczej. Ale to już zupełnie inny temat.

Dudkiewicz: Dochodzenie do systemowej spójności świadczenia usług to praca na lata.