Publicystyka - ngo.pl

Marta Dzikowska-Łuczywo: – Pierwsze kilka lat od przeprowadzenia się na Kaszuby z Warszawy, gdzie żyłam bardzo aktywnie, były cudownym okresem. Zachłystywałam się przyrodą, wędrówkami po lesie, kąpielami od późnej wiosny do jesieni w jeziorze, które jest tuż tuż. Oddawałam się nowej pasji tworzenia ogrodu, goszczenia dzieci, ich przyjaciół, naszych przyjaciół i było mi cudownie. A potem zaczął pojawiać się lęk, że chyba żyję trochę obok i że nie do końca mi się to podoba.

M. Dz.-Ł.: – Brakowało mi już zapału do kontynuacji moich zajęć z "poprzedniego życia", a nowe pomysły były dosyć mgliste. Jedyne czego byłam pewna to to, że moja ewentualna działalność powinna bazować na tym, na czym się znam i co mnie interesuje, czyli podróże, sztuka etniczna, kolory, smaki i dźwięki różnych kultur, działania plastyczne z dziedziny sztuki użytkowej i projektowania wnętrz. Czasem rozmawiałam o tym z moimi córkami. I to właśnie jednej z nich - Julii - zawdzięczam pomysł wzięcia udziału w konkursie Towarzystwa "ę ". Mój projekt był propozycją swego rodzaju wędrówki po kulturach świata w towarzystwie dzieci z tutejszego Domu Dziecka i seniorów. Namówiłam szefa Bytowskiego Centrum Kultury do partnerowania i udało się.

M. Dz.-Ł.: – Oczywiście przystępując do realizacji projektu "teatr mój widziałam ogromny". Byłam nowicjuszem i wydawało mi się, że wszyscy uczestnicy będą zaangażowani w działania prawie tak mocno jak ja. Nie oczekiwałam tego od młodzieży będącej po pierwsze w tzw. trudnym wieku gimnazjalnym a poza tym znajdującej się w trudnej sytuacji życiowej. Liczyłam jednak, że seniorzy rzucą się z zapałem w wir działań. Tymczasem rzeczywistość trochę mnie zaskoczyła. Początki były trudne. Z jednej strony młodzież - nieufna, z małym poczuciem własnej wartości dosyć agresywna wobec siebie nawzajem. Z drugiej - poza trzema czy czterema wyjątkami, pełna oczekiwań postawa seniorów. Momentami byłam bliska załamania. Gdyby nie warsztaty w Warszawie, na których mogłam po pierwsze posłuchać tzw. mądrych rad udzielanych przez fachowców, a po drugie spotkać się z ludźmi, którzy część tego co doświadczałam już przerabiali i mogli mnie życzliwie wesprzeć i pocieszyć, nie wiem czy podołałabym wyzwaniu. Określenie "wyzwanie " może brzmieć śmiesznie, ale naprawdę momentami było to dla mnie wyzwanie.

M. Dz.-Ł.: – Nie potrafię określić co było najtrudniejsze. Trudne było zapanować nad współczuciem, bo współczucie niewiele w tej sytuacji załatwiało. Trudno było przekonać niewierzących we własne umiejętności młodych ludzi, że potrafią więcej niż im się wydaje i że warto próbować. Trudno było nie odczuwać żalu do niektórych dorosłych, że nie czują potrzeby pomocy innym. Trudno było pogodzić się z tym, że między tym co chcemy osiągnąć a tym co osiągamy może istnieć duża różnica, bo dzieli je rzeczywistość. W dużym stopniu była to dla mnie nauka pokory.

M. Dz.-Ł.: – Nie wiem. Mam wrażenie, że zrobiłam to najlepiej jak potrafiłam. Może ktoś inny zrobiłby więcej, lepiej, sprawniej, ale to był mój pomysł i nie umiałam zrealizować go inaczej.

M. Dz.-Ł.: – Uroczyste zakończenie na pięknym, krzyżackim zamku w Bytowie, powiązane z wystawą powstałych na zajęciach prac. Radość i zaskoczenie uczestników warsztatów, zwłaszcza tych młodych kiedy wręczałam im bajecznie kolorowe "albumy" zawierające zdjęcia namalowanych przez nich etnicznych obrazów z różnych stron świata oraz ich samych podczas ich tworzenia. To na pewno zapamiętam.

M. Dz.-Ł.: – Mój projekt miał dosyć kameralny charakter. Dla mnie był próbą poszerzenia świata przede wszystkim młodym ludziom ciężko doświadczonym przez życie. Seniorzy uczestniczący w warsztatach mieli za zadanie przekonać tych młodych, że można się czuć bezpiecznie w świecie dorosłych i że można mieć wśród nich przyjaciół. Wiem, że kilkoro seniorów - tych najaktywniejszych odwiedza młodych ludzi i pomaga im w nauce. Poza współdziałaniem z Bytowskim Centrum Kultury miałam wsparcie ze strony lokalnej gazety, która informowała o naszej działalności.

M. Dz.-Ł.: – Młodzież jest zdecydowanie bardziej kontaktowa i mniej agresywna. To jest niezaprzeczalne osiągnięcie ubiegłorocznych spotkań. Jest też odważniejsza w artystycznych działaniach, chociaż dotyczą one innej tematyki. Zajmujemy się bowiem tworzeniem krótkich filmików animowanych metodą poklatkową. Ciągle są trudni do ogarnięcia, ale bywa wspaniale. Po feriach zrobimy pokaz naszych osiągnięć, na który zaprosimy gości i mam nadzieję, że coś ruszy. Moje seniorki też podjęły staranie w celu przekonania znajomych, że "nie taki diabeł straszny jak go malują".

M. Dz.-Ł.: – Nie wiem czy mogę już coś radzić z racji mojego niewielkiego doświadczenia. Sama ciągle potrzebuję porad. Wydaje mi się, że bardzo ważne jest, aby projekt nawiązywał chociaż trochę do naszych zainteresowań, bo wtedy na pewno będziemy bardziej zaangażowani w jego realizację

M. Dz.-Ł.: – Nie, nie czuję się liderem. Po pierwsze mam za mały dorobek, a po drugie za słabe kompetencje, aby rościć sobie pretensje do tego tytułu. Mam dużo pomysłów i zapału do działania Bardzo chciałabym rozwinąć się w tym kierunku.

M. Dz.-Ł.: – Marzę, by po zakończeniu tego projektu zrealizować projekt amatorskiego teatru z grupą, której trzon będą stanowić uczestnicy dotychczasowych dwóch projektów. Mam nadzieję, że trzy lata wspólnego działania wzmocnią i rozwiną młodych warsztatowiczów, a starszym pozwolą liczniej i pełniej cieszyć się aktywnym życiem. No i oczywiście zaspokoją moją potrzebę działania, kontaktu z ludźmi i sprawią, że nie będę się już więcej czuła obok.

Weź udział w Konkursie – www.seniorzywakcji.pl

Marta Dzikowska-Łuczywo jest projektantką wnętrz, a co za tym idzie, pasjonuje się wzornictwem z różnych stron świata. Każda jej podróż to okazja do poznania nowych kultur i zdobycia książek o lokalnej sztuce. Przez lata pracowała w magazynie „Cztery Kąty”. Gdy przeniosła się z Warszawy na Kaszuby, z wnętrz wyszła do ogrodu. Teraz to jego pielęgnacja daje jej największą radość.
W konkursie "Seniorzy w akcji" zrealizowała projekt "Wzory i kolory świata". Był to cykl warsztatów o kulturze etnicznej różnych państw i kontynentów. Chciała uwrażliwić uczestników na nowe dla nich pomysły. Dzieci, także z lokalnego domu dziecka, dorośli i seniorzy dowiedzieli się więcej o wzorniczych stylach, obejrzeli przedmioty i charakterystyczne motywy ozdobne dziewięciu najbardziej wyróżniających się pod tym względem kultur. Próbowali nawet lokalnych potraw. Uzbrojeni w taką wiedzę, przystąpili do samodzielnego wykonania nadruków na tkaninach, ozdobnej ceramiki i ozdób świątecznych. Prace uczestników warsztatów zostały zaprezentowane podczas wystawy i wydane w specjalnym, pamiątkowym albumie.
Obecnie, w kolejnej edycji konkursu „Seniorzy w akcji” Marta Dzikowska-Łuczywo realizuje projekt "Poklatkowo - animacje filmowe".