Publicystyka - ngo.pl

Jest to taka naturalna rzecz, że niejeden w ogóle tego nie zauważa. Aktywność człowieka można by nazwać krótko podejmowaniem działań. Całe życie to podejmowanie jakiegoś działania. Tak więc można wyróżnić aktywność osobistą, społeczną i zawodową.

Osobista – to choćby hobby, pasja, samokształcenie, szkolenia, rozwój umiejętności. Społeczna – to wspólne wypady, wycieczki, pomoc innym, wsparcie, organizacja, tworzenie grupy. Zawodowa – to praca u pracodawcy lub samozatrudnienie na własną rękę. To zarabianie.

Nie każdy jest jednak gotowy na takie działanie. Niezależnie do jakiej kategorii byśmy ją zakwalifikowali, z aktywnością każdy może mieć problem. W każdym wieku, z każdego zakątka świata. Pełnosprawny lub niepełnosprawny. Tyle że ci ostatni mają z tym spory problem. I nie chcę się skupiać na tym, czemu.

Z pewnością otoczenie, w jakim żyjemy jest po prostu niedostosowane do osób z różnorakimi niepełnosprawnościami. Osoba taka szybko zauważa, że jakiekolwiek starania o działanie, takie jak chociażby wyjście z bloku, nie mają sensu, skoro brak windy i wszędzie są progi, a sygnalizacja świetlna, o ile jest, to już nie posiada tej dźwiękowej.

Żeby wyjść do pracy, trzeba jednak wyjść z domu. I odwrotnie, ktoś, kto nie może podjąć tej osobistej aktywności wyjścia z domu i bodaj pójścia (pojechania na wózku) do sklepu w innym osiedlu – po prostu nie pójdzie do pracy. I to widać. Według danych ze spisu powszechnego w Polsce jest ponad 4 miliony (!) osób z niepełnosprawnością, a z tego niemal 80% jest bierna zawodowo!

Czy nie warto zawalczyć o zmianę tego stanu? Właśnie po to powstała Fundacja Agere – by osoby niepełnosprawne były aktywne – osobiście, potem społecznie, a w końcu zawodowo. Tak, by aktywność osobista i społeczna prowadziła do zawodowej, a w końcu praca podtrzymywała aktywność.