Publicystyka - ngo.pl

- Fałszujące Żony – co to za wytwór popkultury?

• To zespół, w którym się nie śpiewa, tylko fałszuje. Ja i kilka
  moich koleżanek jesteśmy żonami facetów, którzy profesjonalnie
  zajmują się muzyką. Odkąd pamiętam oni zawsze byli tacy
  profesjonalni: to przełączanie kabli, to kręcenie pokrętłami na
  milionach mikserów, wzmacniaczy i gadanie o programach muzycznych.
  A my zawsze obok, pod sceną. Ile można? Na imprezach nawet nie
  mogłyśmy pośpiewać. Mówili: „dziewczyny, nie śpiewajcie, nie możemy
  was słuchać”. Zespół powstał w opozycji do takich postaw. Mamy do
  tego całą ideologię – jak się wzbudza poczucie żenady w ludziach i
  na czym w ogóle polega żenada. Tyle celebrities nie potrafi
  śpiewać, a robią wielkie show: Mandaryna, Frytka, premier,
  uczestnicy programu „Jak oni śpiewają?” Wiec dlaczego nie my? My
  przy tym jesteśmy uczciwe, bo nie staramy się wszystkim wmówić, że
  potrafimy. W zespole są bardzo różne dziewczyny nieumiejące
  śpiewać, spontanicznie fałszujące różne piosenki a capella. Wiele
  osób chce się zapisać.
  
  
  
• Wyobrażam sobie. Ja na przykład bardzo bym chciała. W sumie
  mogłybyście mieć chór.
  
• Tylko, że ciężko byłoby mi wówczas nad tym zapanować. Umówienie
  dziewczyn na próbę jest jakimś koszmarem.
  
  
  
  - Czym się zajmują mężowie?
  
• Mężowie są didżejami, bardzo poważnymi producentami dźwięku,
  teraz dwóch ma swoje studio nagrań. Byłam przekonana, że jak
  wyremontują studio, to wreszcie będziemy robić próby w wyciszonym
  pomieszczeniu.
  
  
  
  - I co?
  
• Nie chcą nas wpuścić.
  
  
  
  - Dlaczego?
  
• Nie wiem. Myślą, że coś zepsujemy. I uważają, że nasze występy to
  „żenua”.
  
  
  
  - A co macie w repertuarze?
  
• Repertuar dostosowujemy do każdego występu. Miałyśmy na przykład
  występ patriotyczny w klubie Aurora. Były tam różne pieśni
  patriotyczne i wojskowe. Obowiązywały stroje galowe. Podczas
  występu fałszowałyśmy też hymn. Uznałyśmy, że możemy, bo wcześniej
  sfałszował go premier, a jeszcze wcześniej Edyta Górniak. Ale to
  jest karalne. Konsultowałyśmy tę kwestię z prawniczkami.
  Powiedziały, że niby możemy to zrobić, ale jak ktoś doniesie, grożą
  nam sankcje karne. Na początku myślałyśmy o przygotowaniu dla
  publiczności oświadczeń, że nie doniosą. Potem jednak
  zdecydowałyśmy się poprosić, żeby osoby, które zamierzają donieść,
  wyszły.
  
  
  
  - Śpiewacie jakieś utwory własne?
  
• Śpiewamy znane utwory, żeby ludzie chociaż po słowach zdołali się
  zorientować, co to za piosenka. Chociaż lubimy robić niespodzianki
  i przekręcamy niektóre wersy, np.
  
  Spoza gór i rzek
  
  wyszłyśmy na brzeg
  
  Wczoraj łach, kiecka dziś
  
  Ściśnij pas, pora iść
  
  Ruszaj Pierwszy zespół nasz, spoza gór i rzek do Sejmu marsz.
  
  
  
  Stałym elementem naszych występów jest utwór deklaracyjny, zwany
  psalmem, śpiewany na modłę kościelną, improwizowany, ale ze stałym
  refrenem: „Bo oprócz słuchu, nie brak nam niczego”.
  
  
  
  - Jako menedżerka możesz mieć wpływ na repertuar? -
  
  Ach, w ogóle to dość frustrująca funkcja, bo przed występem nigdy
  nie wiem, czy któraś z nich cokolwiek zaśpiewa! Marudzą okropnie:
  Anka, to nie ma sensu, weź, wyjdź, powiedz, że zespół nie wystąpi.
  To będzie ekstra! Ale wychodzą. I są w żywiole. Nie mogę zapanować
  nad tym, co się wtedy dzieje. Marzę o tym, żeby mieć kostiumy i
  choreografię. Ale to jest trudne, bo trzeba by się na tych próbach
  spotykać, a działalność artystyczna jest dla nich jakaś
  drugoplanowa. Tylko Magda Gryszko się mnie pyta, kiedy zaczniemy na
  tym zarabiać.
  
  
  
  - Właśnie. Kiedy?
  
• Nie wiem. Wiele osób zaprasza nas na prywatne imprezy, ale to w
  ogóle nie wchodzi w grę – śpiewanie do kotleta.
  
  
  
  - Ale do Berlina też was zaproszono!
  
• To jest współpraca międzynarodowa, zawiązana przy okazji naszej
  pracy zawodowej, w Fundacji Feminoteka. Naprawdę głęboka więź.
  Magda Gryszko wróciła z konferencji międzynarodowej, gdzie
  zareklamowała nasz zespół. Część kobiet chciała się od razu do nas
  przyłączyć i zorganizować koncert w Berlinie w barze Polish
  Loosers.
  
  
  
  - Gdzie jeszcze występujecie?
  
• Ograniczamy występy, choć miałyśmy kilkanaście zaproszeń. Między
  innymi do Krakowa, Torunia i Berlina. Ale wówczas stawiałyśmy
  warunki, na przykład takie, że trzeba nam zapłacić. Robiłyśmy to ze
  strachu, bo boimy się wystąpić przed publicznością, która nas nie
  zna i w ogóle tego nie kuma. Pamiętam, że nasz pierwszy występ w Le
  Madame był dla ludzi szokiem.
  
  
  
  - Boże, dlaczego?
  
• Nie tylko fałszujemy, występujemy też z mikserami kuchennymi. Na
  wieczorze patriotycznym zmiksowałyśmy na żywo biało-czerwony
  koktajl z truskawek i bitej śmietany. Miałyśmy też pomysł, żeby
  przed koncertem pół godziny stroić sprzęt, zrobić próbę mikrofonu,
  przekładać mnóstwo kabli. Zawsze mnie to śmieszyło, jakie ważne
  jest przejście z kablem przez scenę, i jak to zawsze podnosi rangę
  muzyka w zespole!
  
  
  
  - Co na to mężowie?
  
• Są bardzo zażenowani. Mój mąż na przykład, podczas naszego
  występu, zachowywał kamienną twarz i chował się za aparatem, robiąc
  zdjęcia. Choć był pod dużym wrażeniem, kiedy na urodzinach
  Feminoteki, zmusiłyśmy publiczność do tańczenia w kółeczkach.
  
  
  
  - Powiedzmy, że to nie zmuszanie, a angażowanie publiczności. Cudownie! Jak to zrobiłyście?
  
• Miałyśmy jakąś piosenkę świąteczną, w stylu „choineczko,
  hopsasa”. Trzeba było klaskać, obracać się. Żenada. Chcemy też
  rozwijać ideę grania narzędziami kuchennymi. Ale wiele zespołów już
  to robi. Nie chcemy niczego powielać. Permanentnie przygotowujemy
  się na festiwal „Weź to wyłącz”, żeby go wygrać. Głównie ze względu
  na to, że tam nikt nie wygrywa. Chciałybyśmy wystąpić w
  towarzystwie takich gwiazd, jak Człowiek Widmo, Człowiek Warzywo
  czy Mistrz Pavarotti. To ikony sztuki absurdalistycznej. A tu masz,
  w tym roku festiwalu nie było!
  
  
  
  - To co teraz?
  
• Zbieram się do napisania Manifestu Fałszujących Żon. Jest
  inspirowany felietonem w „The Times”, w którym poruszono kwestię
  przegranych w sporcie. Nazywał się „Słodycz klęski”. Chodziło w nim
  o to, żeby spojrzeć na zawody od strony osób przegrywających.
  Dlaczego liczą się tylko zwycięzcy? Jest ich mniej! Z nami jest
  podobnie. Przecież więcej osób fałszuje, niż umie śpiewać. Dlaczego
  mamy się nie liczyć?