Publicystyka - ngo.pl

"Wszyscy mężczyźni i kobiety są równi i mają
jednakowe prawo do życia, wolności i szczęścia. Podstawowym obowiązkiem rządzących jest zapewnić,
aby prawa te były przestrzegane. Jeśli dzieje się inaczej i rząd nie wypełnia tego zadania,
niekwestionowanym prawem tych, którzy doświadczają niesprawiedliwości, jest domagać się zmiany
sytuacji lub zmiany rządu. Kobiety, które dotychczas cierpliwie znosiły narzucone im ograniczenia,
teraz domagają się wreszcie wprowadzenia zmian i równoprawnego traktowania.

Historia człowieka pełna jest powtarzających się
aktów uzurpacji ze strony świata mężczyzn, wprowadzających liczne ograniczenia wobec kobiet.
Wystarczy wymienić tylko niektóre z nich:

• brak prawa wyborczego,
• konieczność podporządkowania się prawu, na tworzenie którego kobiety nie mają żadnego wpływu,
• postawienie zamężnych kobiet w sytuacji, w której jako osoby cywilne nie istnieją,
• brak prawa do własnego majątku, włączając w to jej własne wynagrodzenie za pracę,
• traktowanie kobiet jakby były kompletnie nieodpowiedzialne; mogą bowiem bezkarnie popełnić dowolne przestępstwo, o ile będą w stanie dowieść, że dopuściły się go w obecności męża,
• zajęcie praktycznie wszystkich intratnych stanowisk przez mężczyzn, zostawiając kobietom tylko te najgorzej płatne,
• odebranie kobietom możliwości zdobycia dobrego wykształcenia przez zamknięcie przed nimi uniwersytetów,
• stworzenie systemu podwójnej moralności: jednej dla mężczyzn i drugiej, znacznie bardziej restrykcyjnej, dla kobiet, w której wszelkie akty niesprawiedliwości znajdują dobre wytłumaczenie,
• swobodna interpretacja Biblii, tak, aby drugorzędna pozycja kobiet znalazła niekwestionowane uzasadnienie.

Wobec faktu, że przywołane powyżej ograniczenia dotyczą co najmniej połowy społeczeństwa, nalegamy, aby zostały one natychmiast zniesione i  aby zapewnione zostały kobietom prawa i przywileje, z których dotychczas korzystali tylko męscy obywatele Stanów Zjednoczonych. Zdając sobie sprawę z tego, że przed nami jeszcze jest ogrom pracy, oraz spodziewając się, że nasza deklaracja będzie przedmiotem nadinterpretacji i prób jej ośmieszenia, musimy zebrać wszystkie siły i środki, aby mimo wszystko osiągnąć nasz cel".

Po tym pierwszym spotkaniu i opracowaniu Deklaracji
rozpoczęła się prawdziwa dyskusja nad określeniem priorytetów, gdyż oczywiste było, że wszystkich
spraw jednocześnie nie da się załatwić i rozwiązać wszystkich problemów. Następne spotkania i
konwencje doprowadziły do zgody, że najważniejszym celem jest zapewnienie kobietom prawa
wyborczego, do którego mają doprowadzić wysyłane aż do skutku petycje do władz stanowych.

Jak w poprzednich latach i przy okazji innych wydarzeń komentarze odnośnie Deklaracji były różne. W niektórych wyraźnie obawiano się, że tekst deklaracji będzie nadmiernie rozpowszechniany i kobiety w kolejnych stanach też zaczną się organizować. Inne gorąco popierały postulaty kobiet i zagrzewały je do dalszych starań. Chcąc nie chcąc prasa stała się sprzymierzeńcem ruchu kobiecego. Takiego nagłośnienia kwestii praw kobiet sam ruch nie byłby bowiem samodzielnie w stanie zapewnić. Zaszokowani, przerażeni, wściekli lub zachwyceni  wydawcy gazet zapewnili, że problematyka kobiet i ich praw rzeczywiście przekraczała granice stanów, a rozpowszechniane informacje dawały impuls do podejmowania działań przez kolejne grupy kobiet. Dzięki temu, już w dwa lata po historycznym spotkaniu w stanie Nowy Jork, mogło dojść do pierwszej narodowej Konwencji w sprawie praw kobiet.

Na podstawie: "Women together. A history in documents of women's movement in the United States", Judith Papachristou, 1976.

Jestem kobietą! Wydaje się, że to niewinne oświadczenie. Wypowiedziane zwyczajnie, bez dumy, zażenowania, po prostu: jestem kobietą. Może nawet zbędne, bo potwierdzające to, co i tak widać. Czy zawsze było tak było? No właśnie!  To ciekawy wątek. Organizacje kobiece, a zwłaszcza feministyczne, doskonale znają historię ruchu kobiecego.  Wiedzą, ile już udało się osiągnąć i co jeszcze zostało do zrobienia, żeby to proste oświadczenie nie niosło ze sobą zbędnych konotacji, żeby nie dzieliło, nie wskazywało z góry miejsca w hierarchii społecznej. Dla pozostałych, tych, którzy mają szczęście, że są kobietą albo to szczęście, że są mężczyzną, ale nie zajmują się tą problematyką na co dzień,  ta historia przemian świadomościowych, nawet jeśli amerykańska, też może być ciekawa.