Publicystyka - ngo.pl

Grzegorz Skibiński: – Pierwsza moja styczność z Muzeum Powstania Warszawskiego wiązała się z Archiwum Historii Mówionej. Znalazłem się tam w dużej mierze przez wzgląd na mojego nieżyjącego już dziadka. Gdy byłem mały, to dziadek, który swego czasu służył u Piłsudskiego, opowiadał mi często historie wojenne. Byłem wtedy za mały, żeby zadawać mu jakieś dodatkowe pytania i zgłębiać ten temat. A gdy stałem się już dorosły i gotowy do tego rodzaju rozmowy, to okazało się, że już nie ma takiej możliwości, bo dziadek odszedł z tego świata. Dlatego w momencie, kiedy zobaczyłem ogłoszenie, że Muzeum poszukuje osób chętnych do prowadzenia wywiadów z Powstańcami, długo się nie zastanawiałem. To dawało mi możliwość dialogu z pokoleniem, którego w mojej rodzinie już nie ma.

Wciągnęło mnie to. Rozmowa z osobami, które dotykały historii, to jest coś, czego nie znajdziemy w książkach. Podczas wywiadów świadkowie historii na nowo przeżywają tamte wydarzenia i ich emocje udzielają się także nam. Budzi się także poczucie, że robimy coś ważnego dla potomnych – te wywiady pozostaną na dłużej, mimo że ich bohaterowie odchodzą.

G.S.: – Jestem osobą, która nieustannie poszukuje sposobów na rozwój samoświadomości, a wolontariat daje takie możliwości. Każda działalność wolontariacka wiąże się ze stycznością z innymi ludźmi. I jest to taki moment zatrzymania się, obserwacji tej drugiej osoby, ale też spojrzenie z dystansu na siebie, na swoje życie. Na co dzień pędzimy, jesteśmy dobrze zorganizowaną wewnętrznie organizacją i brakuje nam czasu na głębszą refleksję. Wolontariat to umożliwia – patrząc na innych zaczynamy bardziej doceniać to, co sami mamy. To szczególnie cenne, kiedy osiągamy pewną pozycję i jesteśmy spełnieni w różnych obszarach – wolontariat daje odskocznię od codziennego życia.

G.S.: – Wolontariat jest jak magnes – gdy raz się tego dotknie, to przyciąga na dłużej. Myślę, że każde doświadczenie czegoś uczy. Może to niekoniecznie są jakieś dodatkowe kompetencje. Ale ćwiczę choćby swoje umiejętności organizacyjne. Jednak dla mnie w wolontariacie jest najcenniejsze to spojrzenie na siebie i na inne osoby. I to cały czas w sobie rozwijam.

G.S.: – Doświadczenie zawodowe na pewno się przydaje – w pracy, prowadząc debatę czy konferencję, nabywa się wielu kompetencji, obycia ze słuchaczami i widownią, co później ułatwia rozmowę i prowadzenie wywiadów. Jesteśmy swobodniejsi, więc i dyskusja staje się bardziej naturalna.

G.S.: – Ogłoszenie zobaczyłem w pracy – moja firma bardzo promuje wolontariat i sama prowadzi różnego rodzaju działania prospołeczne. I to moi koledzy z pracy wysłali wiadomość, że poszukiwani są chętni do prowadzenia wywiadów. Od razu poczułem, że to coś dla mnie.

G.S.: –  [śmiech] Dokładnie tak.

G.S.: –  Bank, w którym pracuję, robi dużo projektów wolontariackich, głównie związanych z pracą z dziećmi. To inny rodzaj wolontariatu, z inną grupą wiekową, ale także dający dużo satysfakcji i wywołujący radość.

G.S.: – Muzeum proponuje możliwość włączenia się w wiele wspaniałych projektów i nie sposób przejść wobec nich obojętnie. Bardzo lubię angażować się w prowadzone przez Muzeum gry miejskie, które promują rodzinne spędzanie czasu wśród warszawiaków. To działanie jest mi bardzo bliskie, bo sam mam rodzinę i staram się poświęcać jej jak najwięcej czasu. W ten sposób łączę przyjemne z pożytecznym. Dlatego zachęcam też do udziału w grach miejskich swoich współpracowników i znajomych.

Te pojawiające się muzealne projekty muszą zagrać z tym, co każdy ma w sobie. Jednemu bardziej będzie odpowiadało oprowadzenie jakiejś grupy po muzeum, ktoś inny będzie wolał działać bardziej na zapleczu i coś organizować. Każdy musi znaleźć coś dla siebie. A u mnie to wygląda tak, że jeśli coś się pojawia i odpowiada mi wewnętrznie – mam czas, mam możliwości, to angażuję się w to. Lubię działać.

G.S.: – Nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie, bo każda z tych aktywności wywołuje inne emocje. Wywiady z Powstańcami są niezwykłym doświadczeniem – przeżywanie na nowo historii przez rozmówców udziela się też prowadzącym wywiady. Z kolei gra miejska jest kompletnie innym, dynamicznym doświadczeniem, które dodatkowo jednoczy rodzinę.

G.S.: – Gdyby nie udział w grze miejskiej, to pewnie niektórych punktów na mapie Warszawy nigdy bym z rodziną nie odwiedził, a o niektórych nawet bym nigdy nie usłyszał. A dzięki tej grze odwiedzamy nowe miejsca, nie tylko spędzamy z dziećmi czas, ale też czegoś się dowiadujemy, robimy coś wspólnie. Mój sześcioletni syn głównie wszystkiemu się przypatruje z ciekawością i liczy punkty, ale dziesięcioletnia córka wypełnia już kartę odpowiedzi, zdobywa wiedzę. Córkę włączam też w inne działania wolontariackie – zabieram ją na przykład na wizyty do różnych ośrodków socjoterapeutycznych, w różnych miejscach w kraju, bo to jej pokazuje inny punkt widzenia. Spojrzenie na inne środowisko i wspólnie niesiona innym dzieciom pomoc kształtuje również moją córkę.

G.S.: – To jest tylko stereotyp pracy w korporacji. Może kiedyś był bardziej prawdziwy, ale dziś sytuacja wygląda zupełnie inaczej. Młode pokolenie ma inne spojrzenie na pracę. Jest ona ważna, ale coraz częściej jest jedynie źródłem finansowania pasji życiowych, czy codziennych sposobów spędzania wolnego czasu. Widzimy to podczas akcji wolontariatu pracowniczego – ludzie chętnie się w to włączają, zespół się integruje. Wbrew pozorom, pracownicy korporacji szukają odskoczni od tego, co robią na co dzień w pracy. Po godzinach chcą robić coś ciekawego, nie tylko dla siebie, ale też dla innych. A wolontariat jak najbardziej się w to wpisuje. I nie ma problemu z pozyskiwaniem chętnych do wolontariatu.

G.S.: – Na ten temat można wręcz napisać odrębny artykuł. Ogólnie można powiedzieć, że wolontariat daje nam bardzo dużo –pomaga kształtować naszą postawę, naszą osobę, a jednocześnie tworzy wymierne korzyści dla odbiorców projektów wolontariatu. Kiedy ktoś już tego raz dotknie, to od razu poczuje, że robienie czegoś dla innych bezinteresownie jest czymś wspaniałym. Ten uśmiech, podziękowanie albo sama świadomość, że kreujemy coś nowego, innego daje niesamowitą satysfakcję. Czyż nie szukamy tego właśnie w życiu?

G.S.: – Absolutnie się z tym nie spotkałem, ale słyszę głosy zdziwione i pytania, jak znajduję na to czas? Moi znajomi są moim wolontariatem raczej zafascynowani – to można coś takiego robić? Co z kolei pokazuje, że w Polsce za mało się mówi o wolontariacie.

G.S.: – Staram się wszędzie, gdzie mogę promować wolontariat. Do udziału w różnych akcjach namawiam i znajomych i współpracowników i niejednokrotnie to się udaje. Ludzie z mojego zespołu wspierają mnie przy niejednym projekcie, zawsze jest długa lista chętnych i czasami musimy ją zamykać, bo wyjeżdżając gdzieś w Polskę nie da się wszystkich zabrać ze sobą. Myślę, że ten pierwszy moment przekonania i zachęcenia do takiego udziału jest bardzo ważny. A jak ktoś w tym weźmie udział raz, to i przy kolejnej okazji chętnie to powtórzy.

G.S.: – W moim środowisku akurat mówi się bardzo dużo o wolontariacie i dużo osób w nim uczestniczy. Trzeba to jednak nagłaśniać i powinien to być przekaz pozytywny. W telewizji czy prasie jest bardzo dużo negatywnych wiadomości i na pewno dobrze by było takie pozytywne akcje, współpracę ludzi, pomaganie siebie nawzajem częściej pokazywać. O ile świat byłby lepszy.

G.S.: – Przy rekrutacji bardzo wiele czynników wchodzi w grę, więc trudno teoretyzować, natomiast na pewno działanie w ramach wolontariatu pokazuje, że ktoś (być może nawet nieświadomie) ma w sobie wartości. I zwraca się uwagę na osoby, które cenią idee oraz reprezentują interesujące nas wzorce zachowań.

G.S.: – Warto uczestniczyć w czymś, co robimy nie tylko dla siebie. To buduje naszą wartość. Niezależnie od okoliczności, zawsze warto spróbować i przekonać się, jakie jest to moje wewnętrzne „ja”. Wolontariat to świetnie pokazuje.

***

Anna Samel - od wielu lat związana z III sektorem, współpracuje z Centrum Wolontariatu Muzeum Powstania Warszawskiego prowadząc wywiady z wolontariuszami.

Chcesz zaangażować się we współpracę z Muzeum Powstania Warszawskiego? Zacznij już dziś! Czekamy na Ciebie na Facebooku: www.facebook.com/Centrum.Wolontariatu.MPW