Publicystyka - ngo.pl

Jakub Krawczyk i jego żona Paulina Jóźwicka przyznają, że idea ich fundacji zawarta jest już w samej nazwie: ART_committed kryje w sobie połączenie komitetu rozumianego jako coś, co łączy ze sztuką, w tym przypadku z teatrem oraz tańcem.

Można by użyć pojęcia „teatr tańca”, ale dzisiaj trudno sprecyzować, co to dokładnie znaczy. Jakub i Paulina skończyli razem studia na Wydziale Teatru Tańca Krakowskiej Szkoły Teatralne, gdzie byli uczeni zarówno aktorstwa, jak i tańca współczesnego. Co ważne, w ich myśleniu o twórczości cielesność, fizyczność oraz tekst są ze sobą nierozerwalne, stanowią równoważne elementy spektaklu.

Postanowili, że wspólna pasja będzie ich sposobem na życie, czym będą dzielić się z innymi. Dlatego przygotowują różnorakie spektakle, w których stykają się słowa z ruchem, fizycznością. Jednym z obecnie trwających projektów jest ART_AKCJA, w ramach którego regularnie prezentują spektakle grane pod szyldem fundacji. Wśród nich można znaleźć między innymi „Meblościankę” w reżyserii Błażeja Peszka, „Profanum” Kamila Wawrzuty. Będą je prezentować jeszcze przez najbliższe dwa lata.

Istotną kwestią dla Jakuba i Pauliny jest ciągłość, czyli co będzie dziać się z ich spektaklami po zakończeniu projektu. W tym kontekście chcą budować poczucie, że biznes i sztuka mogą iść w parze, mogą się wspierać i uzupełniać. Nie podoba im się założenie, że NGO musi funkcjonować tylko z grantów, od dotacji do dotacji i cały czas martwić się, co będzie za rok.

– Wydaje mi się, że w sektorze pozarządowym jest duży problem braku ciągłości. Żeby się rozwijać, potrzebne jest zabezpieczenie finansowe. Udało nam się pozyskać trzyletnią dotację na spektakle, które już stworzyliśmy, dzięki czemu mamy chwilę oddechu. Chcemy jednak tworzyć coś nowego, więc ten wentyl bezpieczeństwa jest tak naprawdę tylko chwilowy i połowiczny – tłumaczy Jakub Krawczyk.

Oprócz wspomnianych spektakli Fundacja ART_committed planuje tworzyć również projekty na styku nauki i sztuki, w których badać będą różnorakie zjawiska kulturalne w Warszawie.

Inną gałęzią działalności jest edukacja kulturalna, za co niedawno zostali uhonorowani Warszawską Nagrodą Edukacji Kulturalnej.

Zobacz także: WNEK: Inspirowanie ciekawości

Projekt LEM_ONIADA powstał z chęci przekazywania wiedzy. Chcąc dotrzeć do ludzi, którzy nie mają zbyt wiele styczności z teatrem tańca, zastanawiali się nad tym z kim najtrudniej byłoby się skomunikować. Od razu pomyśleli o gimnazjalistach. Stereotypowo są oni postrzegani bowiem jako ci, których nic nie interesuje. To także próba edukowania widza nieco wcześniej, dzięki czemu jako dorosły lepiej zrozumie język, którym komunikuje się teatr fizyczny czy teatr tańca.

Szybko okazało się, że potencjalnie trudna publiczność jest bardzo chłonna i świetnie się z nią pracuje.

– Trochę nawet nas przeraziło, jak bardzo ci młodzi ludzie zrozumieli o czym chcieliśmy im powiedzieć. To nie był łatwy język, współczesna dramaturgia to różne kalambury słowne, inspirowaliśmy się wieloma kulturowymi znakami. A oni to wszystko wyłapali – wspomina Paulina Jóźwicka.

Dzięki informacjom ze szkół, Jakub i Paulina wiedzieli, że idealnie w tematykę współczesności wpisze się twórczość Stanisława Lema. Słynny pisarz poruszał w swoich dziełach kwestie takie jak cyberprzestrzeń, czy poszukiwanie własnej tożsamości. Tak więc na podstawie książek Lema powstał tekst sztuki napisany przez Paulinę Danecką, za reżyserię spektaklu odpowiadał Waldemar Reźniak.

Nie sztuką było jednak zrobić przedstawienie, chodziło też o to, by gimnazjalistów czegoś nauczyć. Dlatego drugim elementem LEM_ONIADY były warsztaty po spektaklach. Brali w nich udział dosłownie wszyscy, którzy znaleźli się na widowni. Całe klasy musiały wyjść na scenę i – kierowane przez aktorów – tworzyły i prezentowały etiudy inspirowane spektaklem, na podstawie scenariuszy przygotowanych również przez Paulinę Danecką. Do tego doszła profesjonalna otoczka: światło, muzyka, scenografia, dym. W ten sposób młodzi ludzie mogli się przekonać osobiście, że to nie takie proste wyjść na scenę, gdy ktoś ich ogląda i bez przerwy ocenia, co sprawia, że każde zachowanie ma znaczenie.

– Czym innym jest siedzieć wygodnie w fotelu i oglądać, co dzieje się na scenie, a czym innym samemu się na niej pojawić i być oglądanym przez swoich rówieśników – mówi Jakub Krawczyk.

Trzecim elementem LEM_ONIADY był panel dyskusyjny pt. „Ruch w stronę przyszłości”, który odbył się miesiąc przed premierą spektaklu. Wzięli w nim udział instruktorzy i pedagodzy teatralni, osoby pracujące w domach kultury. Rozmawiali o tym, czy obecnie istnieje teatr dla młodzieży i co zrobić, by zainteresować spektaklami młodych ludzi. Zastanawiali się, jak budować współczesną dramaturgię tekstów. Okazało się, że wiele dorosłych osób nie rozumie gimnazjalistów, a myśląc o nich posługuje stereotypami podobnymi do tych, które mieli przed projektem twórcy LEM_ONIADY.

Rozmawiano także o tym, co jest lepsze: najpierw dowiedzieć się, czego chce publiczność i na tej podstawie zrobić spektakl, czy może dać się ponieść intuicji i samemu wyjść z propozycją?

Potwierdzeniem tego, że druga metoda może świetnie zadziałać jest właśnie LEM_ONIADA, która będzie grana jeszcze przez najbliższe dwa lata.

Dzięki temu projektowi zespół ART_commited nawiązał znajomości z ludźmi z domów kultury i współpracę ze szkołami. Będzie ona kontynuowana, bo nauczycielki często pytały o kolejne inicjatywy. Jakub i Paulina planowali początkowo zrobić sobie przerwę od tworzenia nowych spektakli, jednak potwierdzenie, że to, co zrobili ma sens – także w postaci Warszawskiej Nagrody Edukacji Kulturalnej – prawdopodobnie szybko napędzi ich do dalszej pracy.

Dowiedz się, co ciekawego wydarzyło się w III sektorze. Śledź wydarzenia ważne dla NGO, przeczytaj wiadomości dla organizacji pozarządowych.
Odwiedź serwis wiadomosci.ngo.pl.