Publicystyka - ngo.pl

W mózgu osoby z chorobą Parkinsona uszkodzone zostają te obszary, które odpowiadają za przekazywanie impulsów do narządów ruchu. Samo leczenie farmakologiczne nie zawsze jest skuteczne i często ma niepożądane skutki uboczne. Na tę chorobę nie ma lekarstwa.

Tym, co ją spowalnia, jest ruch, sport, aktywność fizyczna. Jednak dla wielu osób starszych – a to ich przede wszystkim dotyka choroba Parkinsona – rozpoczęcie codziennych, regularnych ćwiczeń fizycznych bywa ponad siły. Nie każdy wie, że w walce z chorobą Parkinsona od gimnastyki czy biegania skuteczniejszy jest taniec. Szczególnie tango. Jego charakterystyczny rytm i kroki sprawiają, że chorzy lepiej utrzymują równowagę, mniej się męczą i rzadziej chorują na depresję.

– Nikt nie chodzi na rehabilitację dla przyjemności. Tymczasem tańczenie tanga jest bardzo przyjemne, a w dodatku ma ono na nas zbawienny, leczniczy wpływ – opowiada Ewa Kerntopf. O swojej chorobie dowiedziała się trzy lata temu. Gdy usłyszała o terapeutycznym działaniu tanga – złożyła wniosek do Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”, wygrała konkurs i otrzymała dotację z programu „Seniorzy w Akcji” na kurs tanga dla osób chorych na Parkinsona.

Co tydzień do Ośrodka Kultury Ochoty przychodzi grupa kilkudziesięciu osób. I tańczą. Te spotkania to również okazja, by elegancko się ubrać, wyjść do ludzi, porozmawiać, pobyć ze sobą. Interakcja i wsparcie innych są dla chorych równie ważne, co ruch.

– Tango i jego nauka są moją pasją. Dzielę się nią tym chętniej, gdy mogę w ten sposób pomóc osobom walczącym z chorobą – mówi mistrz tanga Jan Woźniak, który od początku prowadzi grupę. I dodaje: – Parkinson dotyka nie tylko samego chorego, stawia wyzwania również przed całą jego rodziną. Dlatego niektórzy przychodzą na zajęcia ze swoimi najbliższymi, jak jeden z panów, który tańczył ze swoją córką. A terapeutyczne działanie tanga jest silniejsze, gdy tańczy się z osoba zdrową.

– W tańcu zapominamy o naszej chorobie – mówi Krystyna, uczestniczka kursu w Ośrodku Kultury Ochoty. To niesamowite, co taniec robi z ciałem, szczególnie chorym i coraz bardziej niedomagającym. Chodzenie do tyłu, które osobom chorym na Parkinsona przychodzi z wielkim trudem, w tańcu odbywa się naturalnie. Dzieje się tak dlatego, że taniec uruchamia inne partie mózgu niż chodzenie. I choć czasem ręce w tańcu nadal się trzęsą, to – wsparte o ramiona partnera – powoli poddają się rytmowi.

– Harmonia ruchu, bliskość z drugim człowiekiem, zrozumienie jego intencji – wszystkie te elementy potrzebne w tańcu, mają dla chorych terapeutyczną moc – opowiada Urszula Wojtkowiak, jedna z instruktorek. Ruch ma działanie neuroplastyczne, co oznacza, że wspomaga wytwarzanie w mózgu nowych połączeń nerwowych. Dzięki temu spowalnia on rozwój także innych neurologicznych chorób, m.in. choroby Alzheimera.

Medialny sukces, z jakim spotkał się projekt Ewy Kerntopf, jest dla niej i dla innych uczestników bardzo motywujący. – Wahania nastrojów, wynikające z niedoboru dopaminy w organizmie sprawiają, że wielu projektów nie udaje nam się doprowadzić do końca – żali się Krystyna. I dodaje: – Mamy też nadzieję, że na tej fali uda się nam rozwiązać problem, z którym nasze Mazowieckie Stowarzyszenie Osób z Chorobą Parkinsona boryka się od lat, czyli brak stałego lokalu. Rozproszenie miejsc spotkań po całej Warszawie jest szczególnie kłopotliwe dla osób starszych. Zdarza się, że zapominają, gdzie tym razem odbywa się spotkanie lub nie mogą dotrzeć na zajęcia, bo logistyka staje się zbyt skomplikowana.

Ewa nigdy wcześniej nie tańczyła. Zaczęła dopiero, gdy dowiedziała się, że tango może skutecznie spowolnić rozwój jej choroby. Dziś taniec jest dla niej nie tylko formą rehabilitacji, lecz przede wszystkim – pasją. Oprócz zajęć, które organizuje w ramach programu „Seniorzy w Akcji”, uczęszcza też do szkoły tanga, gdzie uczy się tego tańca wśród ludzi zdrowych.