Przeglądarka Internet Explorer, której używasz, uniemożliwia skorzystanie z większości funkcji portalu ngo.pl.
Aby mieć dostęp do wszystkich funkcji portalu ngo.pl, zmień przeglądarkę na inną (np. Chrome, Firefox, Safari, Opera, Edge).
Jaki jest Naval – były operator Jednostki Wojskowej GROM, kawaler Krzyża Komandorskiego Orderu Krzyża Wojskowego, szczególny wolontariusz Muzeum Powstania Warszawskiego?
Naval - Szczególny wolontariusz MPW, fot. MPW
Jest nadzwyczajnie skromny, nie pozwala mówić o sobie w superlatywach i stale podkreśla, że niczym nie różni się od kolegów, z którymi pracował. Z łobuzerskim błyskiem oku opowiada o swoich przygodach, ale wyraźnie zaznacza, że nie czynią one z niego nikogo wyjątkowego. Jaki jest Naval – były operator Jednostki Wojskowej GROM, kawaler Krzyża Komandorskiego Orderu Krzyża Wojskowego, szczególny wolontariusz Muzeum Powstania Warszawskiego? Dlaczego zdecydował się rozpocząć cykl szkoleń w MPW i czego nauczył już ponad sto osób z wolontariackiego grona? O tym, i kilku innych istotnych kwestiach, w rozmowie poniżej.
Agata Ring: – Naval, po pierwsze, bardzo dziękuję, że znalazłeś czas na tę rozmowę w swoim napiętym grafiku.
Naval: – (tylko się uśmiecha)
Zacznę standardowo. Skąd operator GROM-u wziął się w Muzeum Powstania Warszawskieg?
N.: – Hmm, jak wiele rzeczy w moim życiu – przypadek. Współpracowałem sporo z Polską Akcją Humanitarną, a z racji tego, że jednostka współpracuje z Muzeum, zostałem poproszony o powiedzenie kilku słów podczas Dnia Wolontariusza. Wtedy poznałem Martę – koordynatorkę wolontariatu, która zainspirowała mnie do pójścia tą drogą.
I jak ci się podoba?
N.: – To jest bardzo ciekawa misja. Nieprzeciętni, ciekawi ludzie, którzy spełniają się w tym, co robią, oddają swój czas, żeby uczestniczyć w czymś naprawdę ważnym. Ty sama znasz Powstańców i wiesz, że im po prostu chce się poświęcać swój czas, uwagę, zainteresowanie.
Zastanawiam się tylko, czy to dla ciebie nie za duża zmiana. Mam wrażenie, że w porównaniu do tego, co robiłeś wcześniej, bycie szkoleniowcem – wolontariuszem nie jest zbyt fascynujące.
N.: – Właśnie, że jest. Poznałem mnóstwo niesamowitych ludzi, którym udało mi się przekazać wiedzę, jaką powinien posiadać każdy obywatel.
No właśnie, ta wiedza, którą przekazujesz. Uczysz wolontariuszy, jak dbać o bezpieczeństwo przede wszystkim własne, ale też innych, w sytuacjach kryzysowych. Pokazujesz realne umiejętności, czy tylko kierunek, w którym należy podążać?
N.: – Te szkolenia są bardzo podstawowe, zaledwie dwugodzinne, trudno w tak krótkim czasie przekazać umiejętności. Ale jest to na pewno realny sygnał, w którym kierunku należy podążać, aby zadbać o bezpieczeństwo osobowe, o którym wiele się mówi, a jednak większości ludzi brak podstawowej wiedzy na ten temat.
Ja miałam przyjemność uczestniczyć w jednym z takich szkoleń. Naprawdę uważasz, że każdy obywatel powinien wiedzieć, jak posługiwać się bronią?
N.: – Jak się posługiwać? – nie, to za dużo powiedziane. Jak się z nią bezpiecznie obchodzić? – tak, a to właśnie ten aspekt jest elementem szkolenia. Patrząc na naszą sytuację geopolityczną mogę tylko odpowiedzieć pytaniem na pytanie – czy uważasz, że możemy pozwolić sobie na niewiedzę?
A co dalej? Przyjdzie taki czas, kiedy każdy z wolontariuszy będzie miał już na koncie szkolenie u Navala. Zostaniesz wtedy przewodnikiem?
N.: – Wtedy pewnie pojawią się inne pomysły. Podniesiemy poprzeczkę, będziemy się rozwijać, jest wiele sposobów na otwarcie ludziom oczu na problemy bezpieczeństwa.
A propos otwierania oczu, myślę, że wielu ludziom je otworzyłeś „Przetrwać Belize” – książką, w której opowiadasz dużo o tym, jak szkoli się GROM, jak przygotowujecie się do misji. Nie mówisz jednak ani słowa o samych misjach, a z tego, co wiem, było ich całkiem sporo. Nie chcesz? Nie możesz?
N.: – Wiesz, każda historia ma swój czas. Czas na Belize przyszedł. Czas na opowiadanie o działaniach bojowych jeszcze nie.
A co się dzieje po GROM-ie? Przestaje się kiedykolwiek być operatorem?
N.: – Czy kiedyś się naprawdę odchodzi? Nie wiem, w duszy to pozostaje na pewno. Ten pazur, trochę waleczność chyba... W moim przypadku to bardzo pomaga w cywilu. Ja się na szczęście w cywilu nie nudzę. Kiedyś mnóstwo rzeczy robiłem „służbowo”: nurkowanie, bieganie, strzelectwo. Teraz to moje pasje.
Czy jedną z twoich pasji są gry komputerowe? Posłużyłeś za wzór do stworzenia postaci GROM-owca w MoH: Warfighter. Jak to jest być zdigitalizowanym operatorem?
N.: – Ja nie jestem zdigitalizowanym operatorem (śmiech). Ta postać to nie jest Naval, to jest GROM-owiec, to jest cała nasza jednostka. To jesteśmy my wszyscy. Nie Naval.
A ty? Grasz? Grasz tak, jak walczysz?
N.: – Ha, ha, próbowałem grać taktycznie, nie wyszło.
A na ile prawdziwa jest fabuła gry? Tam żołnierz po powrocie z ogromnie trudnej misji, musi zmierzyć się z jeszcze trudniejszą– ratowaniem swojej rodziny. Jak to jest z waszymi relacjami?
N.: – Jesteśmy świadomi tego, co robimy. Szkoliliśmy się długo, żeby to właśnie robić. Nie wyjeżdżamy nigdzie za karę, a nasz rząd nam za to płaci. Ale płacą też za to nasze żony, dziewczyny, rodziny. One przez sześć, osiem miesięcy muszą radzić sobie same. A tu nagle wraca taki facet, który zaczyna przestawiać w lodówce.
Przestawiasz w lodówce?
N.: – No pewnie. I jeszcze źle układam naczynia w zmywarce.
A jak to jest, jak wracasz po tych sześciu miesiącach? Idziesz sobie po mleko do sklepu, na spacer, do kina i to jest ok? To jest normalne?
N.: – Nie, nie do końca. Jestem stale zadziwiony Warszawą, budynkami, nowymi miejscami.
No dobrze – Naval. Nawet twoi kursanci nie wiedzą, jak masz na imię. Dlaczego tak?
N.: – To jakiś pomysł na budowanie marki w cywilu. Naval, jako firma się sprawdza. To w moim mniemaniu fajna nazwa, no i grafika jest super.
Gdybyś miał pewność, że ci wszyscy młodzi ludzie, którzy przychodzą na twoje szkolenia i gdzieś tam, w głębi duszy chcą być trochę, jak Naval, zapamiętają jedno twoje zdanie, jakie by ono było?
N.: – Żyjcie tak, żebyście nie żałowali tego, co zrobiliście i jak żyliście, i zadbajcie o to, żeby nie było nudno, ale pamiętajcie o tym, że musi być przede wszystkim bezpiecznie.
Rozmawiała Agata Ring – wolontariuszka Muzeum Powstania Warszawskiego, varsavianistka, pasjonatka historii, działaczka społeczna; jest Starszym Strzelcem w ZS „Strzelec” OSW, gdzie pełni funkcję pisarza jednostki; jako młoda przedsiębiorczyni projektuje konferencje i warsztaty; z pasją organizuje akcje edukacyjne dla dzieci z mniej uprzywilejowanych środowisk.
Chcesz zaangażować się we współpracę z Muzeum Powstania Warszawskiego? Zacznij już dziś! Czekamy na Ciebie na Facebooku: www.facebook.com/Centrum.Wolontariatu.MPW.
Naval: Żyjcie tak, żebyście nie żałowali tego, co zrobiliście i jak żyliście, i zadbajcie o to, żeby nie było nudno, ale pamiętajcie o tym, że musi być przede wszystkim bezpiecznie…
Teksty opublikowane na portalu prezentują wyłącznie poglądy ich Autorów i Autorek i nie należy ich utożsamiać z poglądami redakcji. Podobnie opinie, komentarze wyrażane w publikowanych artykułach nie odzwierciedlają poglądów redakcji i wydawcy, a mają charakter informacyjny.
