Polskie szkło artystyczne na Międzynarodowych Targach Sztuki ArteGenova 2024!
2024 to trzeci rok realizacji projektu „Wsparcie działań misyjnych i rozwoju instytucjonalnego Fundacji WyspArt" w ramach PROO. W lutym wyruszyliśmy do Genui, we Włoszech, by promować polskie szkło artystyczne podczas Międzynarodowych Targów Sztuki ArteGenova.
Fundacja WyspArt m.in. zajmuje się promocją artystów i artystek. Zależy nam na tym, aby stworzyć przestrzeń do twórczych spotkań i okazje do zaprezentowania projektów, działań i dzieł. Obecnie skupiamy się na promocji artystek pracujących w szkle.
Dlaczego akurat szkło? Polska szkoła szkła artystycznego ma długą tradycję, a ośrodki Dolnego Śląska, z Wrocławiem na czele, śmiało mogą wyznaczać trendy. Mimo to w powszechnej świadomości polska sztuka szkła jest wciąż słabo obecna… Jesteśmy głęboko przekonani, że trzeba to zmienić!
W lutym tego roku, na Międzynarodowych Targach Sztuki ArteGenova w Genui zaprezentowaliśmy prace trzech artystek, absolwentek wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta: Katarzyny Karbownik-Urbańskiej, Lidii Stanek-Wichlińskiej i Magdaleny Zarychty.
Stoisko Fundacji WyspArt wzbudzało duże zainteresowanie wśród targowej publiczności. Odwiedziła nas również Dyrektorka Instytutu Polskiego w Rzymie, Adrianna Siennicka oraz Konsul Rzeczpospolitej Polskiej Giuseppe Tarò z małżonką.
Więcej informacji o artystkach:
Katarzyna Karbownik-Urbańska – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu na Wydziale Ceramiki i Szkła. Animatorka kultury, pedagożka, organizatorka warsztatów artystycznych. Od roku 1999 prowadzi własną pracownię artystyczną w Niedźwiedzicy u podnóża Gór Sowich. Swoje prace prezentowała na wielu wystawach w kraju i zagranicą. Do jednych z najbardziej znanych jej realizacji artystycznych należą kobiece stroje wykonane w szkle, które nie tylko urzekają pomysłowością kompozycji i dekoracyjnością, ale przede wszystkim stanowią refleksję autorki nad złożonością kobiecej natury. Artystka tworzy w różnych technikach szklarskich, sięgając zarówno po szkło transparentne, jak i barwne.
Lidia Stanek-Wichlińska – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu na Wydziale Ceramiki i Szkła oraz Wydziale Rzeźby. W swojej pracy koncentruje się przede wszystkim na sztuce użytkowej, a jej dzieła wchodzą w skład prywatnych kolekcji m.in. w Polsce, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Kanadzie, USA i Japonii. Od roku 2004 współtworzy autorskie studio stanek.wichlinski.design. Sztuka o utylitarnym charakterze ma według niej jednak poważniejszą rolę do spełnienia: „Wierzę, że obcowanie ze sztuką i pięknem, które tak subiektywnie definiujemy, ma wpływ na głębsze doświadczanie rzeczywistości i poczucia własnej wartości. Dlatego tworzę, by ludzie czuli się wyjątkowi i wyjątkowo. Najmocniej inspiruje mnie piękno i fenomen natury, która jest dla mnie intymną przestrzenią bliskości stwórcy i stworzenia. Drugim równie ważnym źródłem inspiracji jest dla mnie niezmienny, a jednocześnie nieustający w swoje ciągłej przemianie rytm – swoisty puls relacji człowieka z drugim człowiekiem. To miejsce styku – spotkania w życiodajnej wymianie doświadczeń powoduje, iż często moje prace przyjmują formę użytkową, by mogły służyć człowiekowi”.
https://www.stanek-wichlinski.pl
Magdalena Zarychta – ukończyła wrocławską Akademię Sztuk Pięknych na Wydziale Ceramiki i Szkła, studiowała także w Bezalel Academy of Arts and Design w Jerozolimie. Jej prace prezentowane były na licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych w kraju i zagranicą. Od 2007 jest założycielką i prezeską Fundacji WyspArt, w ramach której prowadzi działania z zakresu sztuki i edukacji artystycznej. Zajmuje się szkłem artystycznym i użytkowym, przeszkleniami, witrażem tradycyjnym, projektowaniem wnętrz, projektowaniem graficznym i ceramiką. W swojej twórczości szczególnie chętnie łączy materiały pozornie nieprzystające, jak szkło i metal. Jak sama mówi o swojej pracy: „Szkło jest dla mnie materiałem rzeźbiarskim takim samym jak drewno czy kamień. Pomysł na moje szklane >>naczynia na powietrze<< narodził się z doświadczeń i eksperymentów łączenia na gorąco szkła i metalu. Wykorzystywana technika wzięła się z pasji eksperymentowania, łączenia ze sobą rzeczy niemożliwych, fizycznie odmiennych”.
Sfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności - Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030 PROO.
Źródło: Fundacja WyspArt