Publicystyka - ngo.pl

Zanim porozmawiamy o pomocy podczas pandemii, powiedz nam krótko, czym jest Armia Zbawienia.

Oleg Samoilenko, dyrektor Armii Zbawienia w Warszawie: – Armia Zbawienia powstała w 1865 roku w Wielkiej Brytanii, ale obecnie działa w 133 krajach świata, gdzie posiada własne szkoły, szpitale, schroniska i ma przeróżne programy. Pomimo tego, że jesteśmy organizacją chrześcijańską, pomagamy wszystkim bez dyskryminacji. W Polsce działamy od 2005 roku, obecnie w czterech miastach. W 2020 roku oficjalnie zarejestrowaliśmy również naszą Fundację. Mamy wiele planów.

Czy podczas pandemii coś się zmieniło w Twojej pracy?

– Tak, bardzo wiele. Nie zamykaliśmy się pomimo ograniczeń, ponieważ większość naszych podopiecznych nie ma dostępu do Internetu. Poza tym, jak możemy pomóc głodnym poprzez Zoom?

Dla bezdomnych w Warszawie jest ogromna lista miejsc, w których mogą zjeść, ubrać się. Wielu z nich śmieje się, że nie ma potrzeby pracować, bo wszystko będzie im dane. A gdzie ma się udać pani, która ma 70 lat i która przez całe życie pracowała jako przewodniczka i została z kilkusezłotową emeryturą teraz? Lub pracownik hotelu, który nie przyjmuje gości przez rok i nie ma z czego płacić pensji.

Czy te osoby będą teraz stałymi klientami Armii Zbawienia?

– Nie sądzę, bo dla wielu była to po prostu sytuacja kryzysowa, kiedy absolutnie nie było gdzie się zwrócić. Niektórzy już znaleźli pracę, ale chcą z nami zostać, teraz jako wolontariusze.

Co było najtrudniejsze w tym roku pracy w pandemii?

– Zrozumienie, że twoje możliwości są mniejsze niż potrzeby ludzi. Pamiętam, jak przyszła Głucha Pani, która nie znała języka polskiego i potrzebowała umówić się na wizytę do lekarza. Wydaje się, że to taka prosta sprawa, ale dla niej to było praktycznie nierealne, bo wszystko w maseczkach, nie można czytać z ust, nie możesz nawet wytłumaczyć dokąd idziesz przy wejściu do poradni, a tłumacz google nie zawsze pomaga.

Pamiętam też babcię z dwójką wnuków z Białorusi, którzy nocą przez Ukrainę uciekali do Polski przez las. Chciałbym im pomóc, ale gdzie znaleźć dla nich mieszkanie i co zrobić, jeśli podczas pandemii wszystko jest zamknięte, a urzędy działają tylko online.

Jak wyglądała sytuacja z wolontariuszami?

– Mogę powiedzieć, że bez naszych wolontariuszy nie byłoby możliwe zrobienie wszystkiego, co robimy. Są cudowni. Cały czas pomagali i nadal to robią. Dzięki programowi „Ochotnicy Warszawscy” przybyło do nas wielu wspaniałych ludzi, którzy poświęcają nie tylko swój czas, ale także swoje serca.

Jakie macie plany na najbliższą przyszłość?

– Nadal przyjmujemy rzeczy do naszego Punktu Pomocy przy Ząbkowskiej, ubrania, buty. Zazwyczaj brakuje męskich. Stopniowo będziemy prowadzić nasze wymienniki. Mamy wiele planów na lato dla młodzieży, ale nie zapominamy też o starszych, którzy najbardziej czekali na ponowne spotkanie w klubie seniora.