Publicystyka - ngo.pl

Scenografia jak ze spektaklu Tadeusza Kantora "Umarła klasa". Drewniane ławki, rozsypany czarny żwir. Pusty skwer, na którym przed wojną stała kamienica - to o niej z nostalgią wspominał w swoich zapiskach Miron Białoszewski. Miasto śpi. Pracownicy Domu Spotkań z Historią pod czujnym okiem Pawła Passiniego przygotowują scenografię. W południe zaproszą mieszkańców Warszawy na Jawne Komplety.

• Prawa, prawa, lewa, lewa - woła Agata Passent, która zaprosiła zgromadzonych do wspólnej lekcji W-Fu.  - Lekcja gwary praskiej, łaciny, matematyki, opowieści o Warszawie lat sześćdziesiątych - wymienia jednym tchem Hanna Nowak - Radziejowska z Domu Spotkań z Historią i dodaje - Do udziału w wydarzeniu zaprosiliśmy znanych warszawiaków takich jak min.: Tomasz Sianecki, Michał Skowroński, Marcin Cecko, Przemek Truścinski i zwykłych mieszkańców stolicy, którzy mają coś ważnego i ciekawego do powiedzenia, którzy chcą, czymś istotnym dla siebie się podzielić.

• Szukając pomysłu na uczczenie wybuchu II Wojny Światowej zastanawiałem się długo, co to dla mnie tak naprawdę znaczy i co chciałbym świętować. Pierwszy września, to, że idziemy do szkoły i symbolicznie zaczynamy jakiś nowy etap w życiu było dla mnie ważną inspiracją i punktem odniesienia - wyznaje reżyser wydarzenia Paweł Passini i dodaje: - Szybko uzmysłowiłem sobie, że to, co napawa mnie największym optymizmem i nastraja do świętowania, to to, że pokonaliśmy dwa wielkie totalitaryzmy. Że jako wspólnota polityczna i jako społeczeństwo wyszliśmy z tego zwycięsko. Wzrusza mnie, kiedy widzę tych wszystkich ludzi, którzy przyszli, bo chcą i mogą powiedzieć coś ważnego i tych, którzy poświęcili swój czas, żeby przyjść posłuchać. W rozmowie wydarza się coś społecznie najważniejszego.

• To jest wzruszające - wyznała Pani Alicja mieszkanka Ochoty, która wzięła udział w lekcji matematyki, bo jak przyznaje z liczeniem zawsze była na bakier - Pamiętam takie właśnie ławki i elementarze. To dziwne uczucie siedzieć w nich teraz. Jako młoda dziewczyna chciałam zostać piosenkarką, ale wybuchła wojna. Zostałam sanitariuszką, a po wojnie pielęgniarką. Nie żałowałam nigdy.

• W moim domu dziadkowie niechętnie mówią o okresie wojny - mówi Wojtek, który na Jawne Komplety przyszedł po inauguracji roku szkolnego w swoim gimnazjum - Trochę ich rozumiem, ale zawsze mnie to jakoś interesowało, dlatego tu przyszedłem.

Młode pokolenie o wojnie mówić się nie boi. W traumie i doświadczeniach wcześniejszych pokoleń szuka klucza do odczytania otaczającej rzeczywistości. Stąd tak charakterystyczne dla tegorocznych obchodów dwudziestolecia wolnych wyborów, czy siedemdziesięciolecia wybuchu wojny mniej oficjalne formy takie jak happening, koncert, spektakl.

• Nasze pokolenie nie ma potrzeby utrwalania traumy i mówienia o tym, co złego nas spotkało. Zdecydowaliśmy się na Jawne Komplety, żeby pokazać, że myśląc o tym, co było patrzymy w przyszłość. Robimy sobie ćwiczenia ze stosunków międzyludzkich, z bycia społecznego, z korzystania z przestrzeni publicznej. Kiedyś nam nie było wolno. Świat był wywrócony do góry nogami. Teraz możemy tu siedzieć i cieszyć się, że już nikogo to nie dziwi -  tłumaczy Passini.