Publicystyka - ngo.pl

Paweł Lisicki, wicedyrektor Biura Ochrony Środowiska: – Mogę zapewnić, że dyrekcja Biura Ochrony Środowiska nie różnicuje KDS-ów. Obie komisje – oraz zakres współpracy z nimi – są traktowane w ten sam sposób. Jeśli ze sprawozdań wynika, że współpraca przebiega z jedną komisją dobrze, a z drugą z problemami, to może nie jest to tylko wina Biura Ochrony Środowiska? Notatki w sprawozdaniu wskazujące na problemy są dość ogólne i zrzucają odpowiedzialność na BOŚ, ale to są uogólnienia, które wprowadzają chaos informacyjny. Zarzuca się nam brak konsultacji w zakresie działań komisji, np. projektów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego – one jednak nie są tworzone w Biurze Ochrony Środowiska. W tej sprawie Biuro Architektury i Planowania Przestrzennego zgłasza się do "swojej" komisji. W związku z tym ten zarzut pod adresem BOŚ jest nieporozumieniem.

Z kolei zawiadomienie do prokuratury dotyczyło postępowania administracyjnego, które jest prowadzone w naszym biurze. To jest zawiadomienie osoby fizycznej, która jest również członkiem KDS-u ds. Środowiska Przyrodniczego. To zawiadomienie poparł ten KDS. Ma do tego prawo, ale dotyczy ono postępowania administracyjnego, a nie współpracy z organizacjami. Umieszczenie takiego zapisu w sprawozdaniu sugeruje, że współpraca z BOŚ jest przedmiotem zgłoszenia do prokuratury. To jest znów mylące. I takich przykładów można dać wiele. Myślę, że to powoduje, że współpraca układa się trochę inaczej.

Muszę powiedzieć, że z KDS-em ds. Ochrony Zwierząt współpraca przebiega bardzo dobrze, co nie znaczy, że jest bezstresowa, bezproblemowa, że nie dyskutujemy, że nie wymieniamy poglądów, że nie wypracowujemy kompromisów. Urząd patrzy często na daną sprawę z trochę innego punktu widzenia, organizacje z innego. Ideą KDS-ów jest stworzenie forum dialogu i wspólnego rozwiązywania problemów, a nie atakowanie się nawzajem, tak to oceniam. Podsumowując, dobrze współpracuje się z obiema Komisjami, z KDS-em ds. Środowiska Przyrodniczego coraz lepiej. Myślę, że to kwestia dotarcia i umiejętności współpracy po obu stronach.

P.L.: – Wspomniany w sprawozdaniu regulamin utrzymania porządku i czystości nie jest procedowany przez nasze biuro, ale przez Biuro Gospodarki Odpadami Komunalnymi. Do prac Komisji nie zgłaszamy obcych tematów.

P.L.: – Obowiązek informowania o tych tematach spoczywa na biurach, które je prowadzą. Tak to działa w Urzędzie m.st. Warszawy. Nie mogę się wtrącać w pracę osób, którym zostały przekazane kompetencje przez Prezydenta m.st. Warszawy w zakresie prowadzenia danych tematów. Mogę dawać sugestie, współpracować, ale decyzje podejmuję tylko w sprawie własnych uchwał. Wtedy to moja odpowiedzialność, z kim ją uzgadniam, z kim konsultuję, w jakim zakresie.

Uczestniczyliśmy w opracowaniu regulaminu, w części dotyczącej zwierząt mówiącej o obowiązkach właścicieli utrzymujących zwierzęta na terenie m.st. Warszawy. Konsultowaliśmy to z KDS-em ds. Ochrony Zwierząt. I tutaj nie ma adnotacji, że coś zostało nieprawidłowo zrobione. Ale kwestia odpadów nie leży w moich kompetencjach. Trudno mi podejmować decyzje, z którym KDS-em na terenie miasta problem śmieciowy powinien być skonsultowany.

P.L.: – We wszystkich tematach interdyscyplinarnych jest to kwestia współpracy. Przepływ informacji powinien odbywać się na dwóch płaszczyznach – Biur i KDS-ów. Nie odcinam się od tego. Jeżeli wiem, że inne Biuro pracuje nad tematem interdyscyplinarnym i jest on w zakresie moich zainteresowań, moich obowiązków, i wiem, że mam KDS działający w tym zakresie, to też zwracam uwagę moim kolegom na ten fakt, sugeruję kontakt czy konsultacje, ale taka sama zasada powinna funkcjonować po stronie organizacji czy KDS-ów. Podam przykład. Jeżeli pracuje się nad miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i on jest uzgadniany w KDS-ie działającym przy Biurze Architektury i Planowania Przestrzennego, a ten plan dotyka terenów zieleni czy znaczących elementów środowiska przyrodniczego, to wydaje mi się, że ten KDS powinien wystąpić do dyrektora swojego Biura albo zawiadomić KDS działający przy naszym biurze, albo nawet zaprosić na wspólne posiedzenie członków KDS-u ds. Środowiska Przyrodniczego. Dość łatwo jest powiedzieć – nie zostało to z nami skonsultowane.

Przepływ informacji jest problemem. Ale powinno się dbać o ten przepływ informacji na obu płaszczyznach – urzędowej i pozarządowej. Inicjatywa powinna tu wychodzić również od KDS-ów. Odbywają się np. wspólne posiedzenia Komisji Rady Warszawy. Komisja Ochrony Środowiska ma wspólne posiedzenia z Komisją Ładu Przestrzennego albo Komisją Infrastruktury, bo często kwestie, nad którymi pracują, ściśle się zazębiają. I inicjatywa ta wychodzi od radnych, a nie urzędników. Dlaczego tak nie może być w przypadku KDS-ów i organizacji pozarządowych?

P.L.: – Przede wszystkim to system dotacji prowadzony przez miasto, dofinansowania różnych działań, konkursy czy tzw. małe granty. Nasze biuro przeznacza na ten cel około miliona złotych rocznie. Wsparcie otrzymują organizacje działające na rzecz zwierząt bezdomnych czy kotów wolno żyjących. Pieniądze przeznaczamy zarówno na kwestie edukacji, jak i bezpośrednie działania, jak zakup karmy i zabiegi ratujące życie czy poprawiające stan zdrowotny zwierząt.

Ogłaszamy dwa konkursy w zakresie edukacji ekologicznej i utrzymania dobrostanu zwierząt bezdomnych i wolno żyjących. Zasady przyznawania są uzgodnione wspólnie z KDS-em branżowym, czyli np. że nie dajemy więcej jednej organizacji niż 100 tys. zł. Bo uważamy, że bardziej sprawiedliwe jest, żeby środki otrzymało więcej organizacji.

W 2012 roku zdarzyło się, że nie przyznaliśmy całej sumy. Zostało nam ponad 100 tys. zł. Wtedy ogłosiliśmy konkurs na małe granty. Nie mamy jednak zasady, że zawsze określoną kwotę rezerwujemy na małe granty. To zależy od wyników konkursów.

P.L.: – Stawiamy na długofalową współpracę, która zapewni utrzymanie dobrostanu zwierząt bezpańskich, porzuconych. Z doświadczenia wiemy, że tutaj sprawdzone organizacje, które są zaangażowane, w sposób ciągły realizują nasz cel. Jeżeli organizacja wypełnia dobrze swoje obowiązki, to nie widzę potrzeby eksperymentowania i szukania kogoś innego.

P.L.: – Wolałbym nie, bo nie chciałbym być podejrzany o sympatie czy antypatie. Poza tym prawie wszystkie te organizacje korzystające z dotacji miejskich wywiązują się dobrze ze zleconych zadań.

P.L.: – Inny tematyczny KDS działający przy naszym biurze, moim zdaniem, nie jest potrzebny. To wynika ze struktury Biura Ochrony Środowiska. Mamy generalnie dwa piony w Biurze. Jeden zajmuje się „techniczną i administracyjną” stroną środowiska. To wydziały, które wydają decyzje administracyjne dotycząc wód, zezwoleń na transport odpadów, decyzji środowiskowych. I tu trudno sobie wyobrazić współpracę z KDS-em. Zresztą to trochę inne zagadnienie. Wydawanie decyzji administracyjnych jest objęte procedurą i przepisami. Idea KDS-u to forma współpracy w rozwiązywaniu problemów, a nie procedowanie postępowań.

Jest cały pion przyrodniczy, który ja bezpośrednio nadzoruję. I tu działa KDS ds. Środowiska Przyrodniczego. Jest też wydział, który zajmuje się zwierzętami. I tu działa KDS ds. Ochrony Zwierząt. Mamy jeszcze dział, który zajmuje się edukacją i informacją o środowisku. Prowadzimy pewne kampanie edukacyjne dotyczące prowadzonych przez nas działań. Ale tworzenie KDS-u edukacyjnego byłoby nie na miejscu, byłoby wręcz niewłaściwe, bo przecież istnieje Biuro Edukacji, z którym współpracujemy i tam działa Komisja. U nas edukacja istnieje jako pewna zaszłość, kiedy jeszcze nie było Centrum Komunikacji Społecznej.

Myślę, że dwa obecnie działające KDS-y obejmują całe spektrum działania Biura Ochrony Środowiska.

P.L.: – Trzeba mieć na względzie ograniczenia finansowe i priorytety. Organizacje związane z ochroną środowiska raczej przyjmują rolę kontrolno-dyskusyjną. Stowarzyszenia i fundacje zajmujące się zwierzętami nie tylko mówią, że są one ważne, ale prowadzą przytuliska, czy zajmują się ich leczeniem itd. Z tym wiąże się priorytet pomocy finansowej.

My zajmujemy się też pomnikami przyrody. Można porównać dobrostan tych najwyższych form ochrony przyrody do dobrostanu zwierząt. Nie ma natomiast, według mojej wiedzy, stowarzyszenia, które zajmowałoby się praktyczną stroną, czyli np. leczeniem pomników przyrody, wykonywaniem zabiegów pielęgnacyjnych. W związku z tym nie ma nawet możliwości dofinansowania takiej organizacji. My te prace wykonujemy.

P.L.: – Coraz lepszej współpracy, choć uważam, że jest ona dobra i z każdym rokiem poprawia się. Życzyłbym sobie spokojniejszego dialogu i działań prewencyjnych, żeby rozmowy nie zaczynały się dopiero wtedy, kiedy dzieje się coś złego, kiedy trzeba zagasić pożar, czyli dialogu wyprzedzającego pewne zagadnienia, kreującego pewne rzeczy. Starajmy się zapobiegać, niż później leczyć.