Publicystyka - ngo.pl

Uczymy się, jak dobrze pracować, prowadzić samochód, zdobywamy kwalifikacje zawodowe, ale czy jakakolwiek instytucja lub szkoła uczy nas jak być matką lub ojcem, jak dobrze wychowywać własne dziecko? Ojcem i matką po prostu się stajemy. Skąd zatem wiemy, jak być dobrym rodzicem? Wynosimy to głównie z domu rodzinnego. Uczymy się tego przez obserwację zachowań rodziców w stosunku do nas, naszego rodzeństwa i innych ludzi oraz przez słuchanie tego, co do nas mówią. Doświadczamy na sobie okazywania miłości i zrozumienia, zaufania, stawiania i utrzymywania granic. Chłoniemy jak gąbka te zachowania i słowa, niezależnie od tego, czy są to zachowania i umiejętności pozytywne czy negatywne. Wiele lat później jako rodzice automatycznie powielamy pewne wzorce wyniesione z domu rodzinnego, normy postępowania i wartości. Jako rodzice mamy jednak możliwość wyboru tego, co warte ofiarowania swojemu dziecku.

Jedną z ważniejszych potrzeb dziecka jest potrzeba uznania. Potrzeba ta manifestuje się poprzez chęć bycia zauważonym i docenionym. Niezaspokojenie tej potrzeby może prowadzić do braku pewności siebie i niskiego poczucia wartości.

Jedną z form zaspakajania tej potrzeby przez rodzica jest udzielanie pochwał.

Aby wspominane działanie było skuteczne, dobry rodzic powinien rzeczywiście interesować się tym, co robi dziecko i okazywać uznanie tak często, jak to możliwe, przy każdej sytuacji, która daje ku temu powody. Powinien doceniać nie tylko efekty działań dziecka, lecz także włożony w nie wysiłek. Np. -"Moim zdaniem wymagało to wiele czasu i wysiłku, jestem z Ciebie dumny"; czy - "Doceniam Twoje zaangażowanie".

Pochwała jest nagrodą i zachętą do wysiłku. Któż z nas nie lubi być chwalony i doceniany za to, co dobrego zrobi, nawet jeśli znajduje się to na jego liście obowiązków?

Aby nasze dziecko mogło się rozwijać i osiągać wymarzone cele, w jego życiu musi być ktoś, kto w nie uwierzy i doceni jego działania. Dobrze, gdy jest to mama i tata, a później nauczyciel czy przełożony. Dziecko - odpowiadając na tę wiarę i uznanie - osiąga niezwykłe efekty.

Przykłady:

A. Poziom podstawowy - mówimy np.:

• „dobrze”

• „super”

• „świetnie”

Taki rodzaj pochwały jest poprawny, ale nie daje dziecku dostatecznej motywacji do dalszego wysiłku. Jest zbyt ogólny. Dziecko może nie być przekonane i do końca pewne, jakiego jego zachowania to dotyczy. Warto zastosować coś więcej:

B. Drugi poziom - mówimy, np.:

• „jesteś wspaniały, bo dokładnie posprzątałeś pokój”,

• „jesteś super, bo odrobiłeś zadanie”,

• „jesteś staranny, bo dobrze wytarłeś naczynia”

Już lepiej, ponieważ kierujemy słowa bezpośrednio do dziecka, mówiąc, jakie ono jest. To powoduje, że skupiona jest uwaga na konkretnym dziecku, a także odwołujemy się do konkretnych faktów. Taka forma motywuje do dalszych wysiłków. Ale warto zastosować jeszcze coś:

C. Trzeci poziom - mówimy, np.:

• „Sprawiłeś mi przyjemność synu. Jesteś wspaniały, bo dobrze posprzątałeś pokój.”

• „Jestem z Ciebie dumny Aniu, bo świetnie poradziłaś sobie na sprawdzianie i dostałaś piątkę z matematyki.”

• „Cieszę się Marcinie, że tak sprawnie wykonałeś powierzone Ci zadanie"

• „Jolu! Bardzo mnie ucieszyłaś, jesteś wspaniała, bo starannie ułożyłaś naczynia w szafce.”

• „Cieszę się Krysiu! Córeczko jesteś zdolna, bo odrobiłaś samodzielnie zadanie z biologii.”

• „Sprawiłeś mi dużą przyjemność, Jacku. Jesteś grzeczny, bo wróciłeś do domu o wyznaczonej godzinie.”

Doskonale. Rodzic łączy w powyższych pochwałach swoją pozytywną ocenę zachowań dziecka i konkretne działanie dziecka. Taka pochwała podkreśla, że dziecko jest dla nas źródłem radości i satysfakcji, a to, co robi dobrze, jest zauważane i doceniane. Dziecko dostrzega swoje działania jako korzystne nie tylko dlatego, że taka była np. umowa, ale również dlatego, że jego rodzic cieszy się z tego, co dziecko robi i jak robi. Dodatkowo rodzic wskazuje imiennie dziecko. Nawet gdy jest samo z nami, jest to dodatkowe wyróżnienie.

Przedstawiony powyżej fragment pochodzi z książki „MAMO! TATO! Kochajcie mnie! Podręcznik dla dobrych rodziców” opracowanej i wydanej przez Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Gostyniu, zilustrowanej rysunkami dzieci z rodzin zastępczych.

Szczegółowych informacji na temat rodzinnej opieki zastępczej, warunków, jakie zobowiązani są spełniać kandydaci oraz na temat szkolenia udzielają pracownicy PCPR w Gostyniu - Organizatora Rodzinnej Pieczy Zastępczej: pp. Alicja Data i Julita Krzyżyńska oraz Martyna Genderka w siedzibie PCPR (ul. Nowe Wrota 7, 63-800 Gostyń) lub pod numerem telefonu 65-572-75-28 i 603-533-381 w poniedziałki od 800 do 1600, w środy od 800 do 1800, we wtorki, czwartki i piątki od 700 do 1500.