Publicystyka - ngo.pl

– Chyba w każdym mieście niestety Zatorze kojarzone jest pejoratywnie – przyznaje Tomasz Cybulski, nauczyciel religii w Gimnazjum nr 7 w Elblągu, który wychowawczo wziął pod swoje skrzydła tutejszą „trudną” młodzież. – Chcemy pokazać, że Zatorze nie jest dzielnicą ludzi wypaczonych. Tu mieszkają ludzie, którzy też mają coś do powiedzenia.

Patrząc na społeczną mentalność, ta dzielnica ma wyżej postawioną poprzeczkę od pozostałych, w walce o dobrą reputację i przychylne spojrzenie innych mieszkańców, a czasem i włodarzy. Dla elbląskich zatorzan ta sytuacja nie jest już wytłumaczeniem wszelkich braków dzielnicy, ale motywacją, żeby znów postarać się o coś nowego. Zaczęli ponad dwa lata temu wspólnym świętowaniem przy drzewku bożonarodzeniowym. Później było rozpalanie zatorzańskiego serca na walentynki, rodzinny festyn. I tak każdego roku udaje im się wspólnie przygotować kilka wydarzeń, podczas których pokazują, że chcą dobrej rzeczywistości wokół siebie. To już duży krok, przez który pozostałe dzielnice zostają w tyle, bo zwykle robią nadal swoje nic.

Ale aktywność mieszkańców tej dzielnicy nie oznacza, że problemów tu brak. Dlatego w 2011 roku, z inicjatywy i przy udziale Stowarzyszenia ESWIP prowadzącego Ośrodek Wspierania Inicjatyw Ekonomii Społecznej, zawiązało się tu partnerstwo organizacji, placówek i instytucji działających na tym terenie – w myśl zasady, że wspólnie będzie im łatwiej zabrać się za lokalne problemy. W efekcie za nimi są wydarzenia wspomniane wyżej. Partnerstwo na Rzecz Rozwoju Zatorza pozwoliło też poszczególnym jego członkom nabrać wiatru w żagle i zadbać o aktywność w skali mikro. Jednym z nich jest Gimnazjum nr 7, do którego uczęszcza tutejsza młodzież.

Podczas gdy w „zwykłych” szkołach marzeniem nauczycieli jest to, by dzieciaki się uczyły, tak tutaj wychowawcy zachodzą w głowę co zrobić, żeby młodzież w ogóle chciała do szkoły przychodzić. „Mój wujek siedział, mój ojciec siedział… Myśli pan, że mnie spotka co innego?” – tego typu wypowiedzi, które padają z ust młodych, niestety coraz mniej zaskakują. To spore wyzwanie przed chcącymi zmian nauczycielami, którzy mimo dużego wykluczenia swoich wychowanków, pokładają nadzieję w ich przyszłości. Czują, że w tej małej placówce jest jedna z ostatnich szans, jakie mogą trafić się tym młodym ludziom, zanim zaczną dorosłe życie – oby lepsze od tych, które jak etykietę przykleiło im społeczeństwo.

Zmiany zacząć można w każdej chwili. Jeśli mamy do czynienia z młodym człowiekiem, który dobrego wzorca w rodzinie nie miał, sprawa staje się trudniejsza. Bo nie dość, że musi nauczyć się na nowo zaufać któremuś z dorosłych, to jeszcze konsekwencją tego ma być zmiana wygodnych przyzwyczajeń. Walka z „nie chce mi się”, „po co mi to?”, „i tak nie będzie dla nas pracy” do łatwych nie należy. Dlatego zaczynać trzeba od małych kroków. Dzięki pracy z animatorem ESWIP – Małgorzatą Woźną – pierwszy taki postawił nauczyciel religii, angażując młodych w pracę. A by była ona do wykonania, by towarzyszyły jej chęci, postanowił zacząć od spraw, które są młodym najbardziej bliskie. Skoro i tak przerwy lekcyjne spędzają pod swoim ulubionym murem budynku szkoły, to niech sami zadbają o to, by wyglądał on lepiej niż dotychczas. Szansę na to stworzył projekt Stowarzyszenia ESWIP. W ramach ogłoszonego konkursu wyłonione zostały najciekawsze pomysły, które – wraz z zatorzańskim – sfinansowane zostały z Funduszu Inicjatyw Sąsiedzkich.

Kiedy pojawiły się spreje, pędzle i farby, przyszedł czas i na projekt graficzny. Później była konsultacyjna i praktyczna pomoc nauczyciela od plastyki i wspólne malowanie. W ciągu dwóch dni powstało graffiti. I nieważne, że za oknem było wówczas ok. -10 st. Grupka pracujących nad projektem młodzieży szybko podzieliła się zadaniowo. Malowali na zmiany, był nawet chłopak, który zadbał o ciepłą herbatę i kanapki – przynosił z domu dla swoich koleżanek i kolegów. Sami więc znaleźli sposób, by podgrzać zimową atmosferę i doprowadzić swoje dzieło do końca. A po skończonej pracy… nie zdążyło minąć pół godziny, a już wracali pod swój szkolny murek. Tym razem po to, by jeszcze raz dumnie spojrzeć na swoje dzieło i pochwalić się tym, którym niechęć odebrała udział we wspólnym wydarzeniu.

– Nie jest to na pewno bohomaz. Mnie się podoba, ale to jest subiektywna ocena – śmieje się Tomasz Cybulski, którego również można było spotkać ze sprejem w ręku pod budynkiem szkoły. Widoczny na murze dziś Mario (kultowa postać z gier komputerowych) pojawił się tu nieprzypadkowo. Mario bowiem łączy pokolenia i to właśnie podkreślają młodzi, kiedy opowiadają o swoim projekcie i udziale w nim właśnie tej postaci. Być może nie chodzi tylko o to, by odwoływać się do miłych skojarzeń (bo kto nie lubił sobie czasem pograć?). Może chodzi o łączenie, o wyciąganie ręki od młodych, którym zachciewa się chcieć, do starszych, którym tej energii trochę brak…

– W drugim semestrze chcemy zrobić teledysk o Zatorzu – mówi dumnie nauczyciel Gimnazjum nr 7. – I to też jest pomysł młodzieży. To oni przygotują scenariusz i chcą mieć swój udział przy montażu materiału. Niektórych tutaj ten temat bardzo interesuje. Poza tym szykujemy się do przygotowania piosenki o Zatorzu, razem z teledyskiem, który odda klimat tej dzielnicy. Jak już zaczęliśmy, to teraz idziemy po całości!

Złapane w żagle wiatry póki co zapowiadają dobrą wyprawę po nowe i lepsze. Pokazują też, że młodym czasem łatwiej i na prostych przykładać pokazać przedsiębiorczość, by mogli ją stosować w swoim dorosłym życiu. Bo problem wykluczenia społecznego, o którym często mówi się w kontekście bezrobotnych dorosłych, nie zaczyna się w momencie utraty pracy czy życiowego zakrętu. To kwestia podejścia do życia i siły osobowości, które kształtują się od maleńkiego.