Publicystyka - ngo.pl

W 1984 roku mój mąż, Henryk Wujec siedział drugi rok w więzieniu na Rakowieckiej, gdzie obowiązywały rygorystyczne zasady dotyczące dostarczania paczek żywnościowych oraz ich zawartości. Dla zaznaczenia, że bynajmniej nie jest to kurort, służba więzienna eliminowała z paczek artykuły luksusowe, i za taką uznawała czekoladę i wyroby czekoladopodobne. Ja natomiast wychodziłam z założenia, że skoro człowiek już siedzi, to należy mu się odrobina przyjemności. Wystarałam się więc u sprzyjającego nam prokuratora o zgodę na paczki dodatkowe, tzw. owocowo-warzywne, a następnie cierpliwie drylowałam śliwki suszone i zamiast pestki wtykałam tam kawałek gorzkiej czekolady.

Ponieważ jednak jestem człowiekiem społecznym, postanowiłam podzielić się tym genialnym wynalazkiem z żonami innych więźniów i jedna z nich wydała ten pomysł w sposób dość naiwny – w poczekalni więziennej. Klawisz, który rozpruwał moje śliwki i konfiskował czekoladę, powiedział mi przytomnie, że „trzeba uważać, co się komu mówi”. Wzięłam sobie tę uwagę do serca.

Do czasów Rakowieckiej posiadłam już pewną specjalizację w wykorzystywaniu produktów żywnościowych do przemytu. Wcześniej, kiedy Henryk był internowany w Białołęce, jeździłam tam na wizyty. Dozwolone było, żeby na wizytę przywieźć poczęstunek. Postanowiłam więc przemycić najnowsze wiadomości Agencji Prasowej „Solidarność” w cieście. Wiadomości spisane były przez kalkę na cienkim papierze i owinięte folią, a ciasto tzw. „kręcone” czyli babka piaskowa. Wysoko rosła. Niestety, bibuła rosła wraz z nią, co spowodowało, że po upieczeniu z ciasta wystawały cztery papierowe rogi. Upchnęłam je z powrotem w ciasto i obłożyłam wszystko masą czekoladopodobną. Przeszło. Wyniosłam jednak z tego doświadczenia naukę, żeby do rosnących wysoko ciast bibułę wkładać na sztorc, złożoną w rulonik.

Dwóch rzeczy nie opowiem nigdy nikomu. Po pierwsze, jak przemyciłam na Rakowiecką otwieracz do konserw. Rzecz niezwykle pożyteczną i jednocześnie absolutnie niedostępną – o otwarcie konserwy należało poprosić dyżurnego strażnika. O ile wiem, tylko mnie udała się ta sztuka.

Po drugie, nie opowiem, jak ukryć małej wielkości przedmioty przed rewizją w mieszkaniu. Ukrywałam tak, że nigdy ich nikt nie znalazł. Kryjówka jest tak dobra, że obiecałam sobie, iż jej do końca życia nie zdradzę, bo nie wiadomo, kiedy może się jeszcze przydać.