Publicystyka - ngo.pl

Magda Kremer-Sochacka: – Miałam osiem, może dziewięć lat... Zostałam przyjęta do Koła Podglądaczy Par... siedziałyśmy na strychu u jednej z członkiń koła i przez strychowe okienko oglądałyśmy nasze miasto. Głównie dachy i puste uliczki. Czułam wtedy, że to nudne i zaproponowałam, żebyśmy przygotowały paczkę dla potrzebującej rodziny, która mieszkała tuż obok. Nie wiem, jak ja to zrobiłam (byłam wtedy bardzo nieśmiałą osobą), ale zapaliłam dziewczyny do pomysłu i wspólnie przeprowadziłyśmy akcję.

M. K.-S.: – Akcja pomocy rodzinie, o której wszyscy wiedzieliśmy, że żyje bardzo ubogo była dla mnie i moich koleżanek ogromnym przeżyciem! Każda z nas przyniosła coś ze swojego domu, ubrania, zabawki, rzeczy, których już nie potrzebowałyśmy, wyprałyśmy je w proszku i pięknie pachnącym płynie, które należały do mamy Anity (Anita była jedynaczką i miała wiele rzeczy z Niemiec, o których my mogłyśmy jedynie pomarzyć), a potem zapakowałyśmy rzeczy do kartonu i profesjonalnie go ostemplowałyśmy, bo... mama Anity pracowała na poczcie (śmiech).

Paczkę podrzuciłyśmy, dosłownie: podrzuciłyśmy, nie chciałyśmy, by obdarowywana rodzina wiedział, że to my. Teraz, kiedy upłynęło wiele lat, myślę sobie, że zabrakło przy nas dorosłego, który zauważyłby, co zrobiłyśmy i uśmiechnął się do tego…

M. K.-S.: – Powiem coś oczywistego – każde dziecko równa się zasoby. Kiedy proponuję dzieciakom wspólne działanie, to mam okazję widzieć ogrom tych zasobów!!! Pamiętam, zaraz po studiach spotkałam Mariusza, miał około dziesięciu lat, uchodził za kiepskiego ucznia. Niewiele osób zadawało się z nim. Mieszkał w domu, w którym żyło się ciężko. A Mariusz miał niekończące się zasoby, był kreatywny do bólu! Dzisiaj jest już dorosły, a ja nadal spotykam dzieciaki takie jak on.

Przykład? Dominika – dwunastolatka, która większość czasu spędza w bibliotece. Powtarzała trzecią klasę, bo nie opanowała czytania! Jeszcze do niedawna zajmowałyśmy się zwierzętami, ale odkąd wiem, że kiepsko czyta i nie lubi tego robić, skupiamy się na działaniach właśnie związanych z czytaniem. Dominika wystąpiła m.in. w filmie reklamującym Dyskusyjne Kluby Książkowe, które działają w bibliotekach całej Polski.

M. K.-S.: – To są osoby, które spotykam na co dzień, tam, gdzie jestem: na działce, w przychodni weterynaryjnej, w warzywniaku osiedlowym, a ostatnio na facebooku. Ale ponieważ długie godziny spędzam w pracy, to przede wszystkim w pracy. Ja te osoby zaczepiam, zagaduję. Uwielbiam rozmawiać z ludźmi! Staram się robić to w taki sposób, by czuli się w tej rozmowie akceptowani. Akceptacja jest jak wiosna, wiemy, co się dzieje z przyrodą, kiedy ona nadchodzi.

Z niektórymi współpracuję długie lata, z niektórymi przez chwilę. Nic na siłę. W końcu ja się zmieniam, inni się zmieniają, zwłaszcza dzieci – niezauważalnie stają się dorosłe!

Pierwsze osoby, z którymi działałam, to były dzieci. A one, uogólniając, podlegają nieustannej ocenie. Spotykając się z dziećmi, wysyłam im milczące: fajnie jest być z tobą, właśnie z tobą! A potem zapraszam ustnie: zróbmy to razem.

Pięknie napisał o tym Dilts, definiując pojęcie sponsora w coachingu. Sponsor to osoba, która chce i bierze odpowiedzialność za duchowe dobro drugiej osoby: akceptuje ją, taką, jaka ona jest. Zaprasza do bycia potrzebnym i odniesienia sukcesu. Dominika, o której wcześniej wspominałam, doświadcza w domu i szkole skromnej uwagi dorosłych i jednocześnie podważania własnych kompetencji. Kiedy zapraszam ją do wspólnego czytania, które sprawia jej trudność, zgadza się, ponieważ wie, że ma wybór i że to nie jest na ocenę i że w końcu oprócz czytania będziemy robiły coś jeszcze.

Dla mnie takie czytanie jest dużym wyzwaniem, nigdy nie zajmowałam się tym tematem. Wymyśliłam np. czytanie w terenie – polega ono na tym, że spacerujemy sobie po mieście i odczytujemy wszystko, co jest do odczytania, nazwy ulic, sklepów, urzędów, ogłoszenia na słupach. Czytamy na zmianę, raz ona, raz ja. Dla Dominiki to fajna zabawa i ruch.

M. K.-S.: – Współpracując z dziećmi, nie da się nie współpracować z ich rodzicami. Niektóre kontakty z rodzicami są trudne, dorośli skarżą się na swoje dzieci, że ich nie słuchają, nie chcą się uczyć. Skarżą się na swoje dzieci przy nich. Niektórzy uważają, że skoro wspieram ich dziecko, to będę lekiem na ich problemy i trudne sytuacje domowe. Nie jestem. Czasami coś podpowiem. Najczęściej wysłucham. Nigdy nie zbawiam.

Z dorosłymi, tak naprawdę dopiero uczę się być. Współpracując z nimi, stale ćwiczę dyplomację. Ważę, co jest ważniejsze: mój komfort czy załatwienie sprawy. Dorośli potrafią tak bardzo różnić się w widzeniu, zdawałoby się tego samego. To uczy mnie pokory, nieprzywiązywania się do swojej racji, ale też tupnięcia, kiedy uważam, że trzeba. Czasami tupię, nie zgadzam się na coś i jednocześnie płaczę, bo ponad wszystko kocham współpracę, zasłuchanie się w siebie i zrozumienie czyjejś racji, nawet jeśli się z nią nie zgadzam.

Ostatnio na zajęciach teatralnych próbowałam opowiedzieć przedszkolakom historię olbrzyma, który chciał zjeść na obiad dzieci. Część przedszkolaków od razu zaprotestowała na taki rozwój wypadków, grożąc, że zabiją olbrzyma mieczem, pistoletem i innymi narzędziami. Poprosiłam, byśmy wymyślili jakieś bardziej pokojowe rozwiązanie. Pięcioletni Filip zaproponował: powiedzmy mu „Panie Olgrzymie (olgrzym – oryginalna wymowa Filipa), niech pan będzie dla nas miły i nas nie zjada. Po prostu, poprośmy, by nas nie zjadł”.

Moja działalność zawsze była kameralna. Nie lubię pytań o liczbę osób na imprezie czy spotkaniu. Czy im więcej, tym lepiej? Kiedy ruszyłam z Ogródkowymi Czytankami, na jedno z pierwszych spotkań przyszła jedna rodzina, w składzie mama, tata, córka i synek. W czasie spotkania wszyscy mieliśmy okazję m.in. podglądać życie w gołębniku (zaprosił nas hodowca gołębi – działkowicz z sąsiedniego ogródka). Najmłodsi mogli potrzymać gołębie jajka i niedawno wyklute maluszki! Gdyby dzieci było więcej, Ninka i Borys mogliby wszystko jedynie obejrzeć z daleka. Nie zapomnę zaskoczonego tamtą chwilą rodzeństwa! Na kolejnych Ogródkowych Czytankach, Nina i Borys nie byli już jedynymi dziećmi. Przyprowadzili ze sobą rówieśników.

M. K.-S.: – Do niedawna głównie działałam na rzecz dzieci i razem z dziećmi. Obecnie działam na rzecz dzieci i zwierząt, również z dziećmi na rzecz zwierząt. Zabrzmiałam jak masło maślane?

Od zawsze koncentrowałam się na działaniach z dziećmi. Prawie dziesięć lat pracowałam w osiedlowej bibliotece dziecięcej w Zielonej Górze i to było coś więcej, niż praca. Dzieciaki mówiły na bibliotekę – świetlica, okupowały ją. Mnie obrywało się od przełożonych, dla których byłam za mało oficjalna.

Jakieś pięć lat temu, w moim domu zamieszkały na chwilę dwa koty, zostały na dłużej i mocno namieszały. Zaczęłam interesować się prawami zwierząt i działać na ich rzecz. Poznałam miejscowe, prozwierzęce organizacje. Współpracuję z nimi.

W końcu, dwa lata temu w mojej głowie powstał pomysł, by połączyć działalność z dziećmi z działalnością na rzecz zwierząt. W ten sposób powstała Kreatywne i Pożyteczne. Pracownia (https://www.facebook.com/kreatywneipozyteczne.pracownia/). Nieformalny twór, który póki co rośnie jak zaczyn drożdżowy – taki z wodą, zamiast mleka. Czuję, że z tego zaczynu nie jedno ciasto będzie, o różnych smakach, z różnymi dodatkami.

W ramach Pracowni przede wszystkim inicjuję działania edukacyjne. Myślę sobie, że jak ludzie będą mieli wiedzę w tematach związanych ze zwierzętami, to jednym i drugim będzie żyło się lepiej, nasze relacje będą lepsze. To oczywiście niecała prawda, oprócz wiedzy potrzebna jest empatia. A może jeszcze inaczej – cytując Toma Regana: "to sprawiedliwość, a nie dobre serce, wymaga traktowania zwierzą z szacunkiem". Od jakiegoś czasu poznaję i zachwycam się ideą porozumienia bez przemocy Marschalla Rosenberga. Chciałabym, żeby Rosenberg rozgościł się w Pracowni na dobre.

Moje plany są takie – uszyć jeden worek (zaczęłam uczyć się szyć na maszynie), w którym zmieszczą się dzieci i dorośli, ludzie i zwierzęta i będzie im w tym worku dobrze.

Dowiedz się, co ciekawego wydarzyło się w III sektorze. Śledź wydarzenia ważne dla NGO, przeczytaj wiadomości dla organizacji pozarządowych.
Odwiedź serwis wiadomosci.ngo.pl.