Publicystyka - ngo.pl

Jednym z dwóch najważniejszych wydarzeń podczas listopadowego posiedzenia WRP była sprawa związana z powstawaniem polityki miejskiej Mieszkania2030. Najpierw Joanna Erbel podsumowała konsultacje społeczne, podkreślając przy okazji, że dokument jest ważny, ale zawiera głównie opis wartości i ogólnych kierunków, nad których szczegółami będzie się pracować w przyszłości. Konsultacje trwały rok, w ich trakcie zorganizowano dwanaście debat tematycznych, czternaście spotkań warsztatowych oraz ogólnopolską konferencję. Łącznie wzięło w nich udział około 850 osób, wśród nich dużą grupę stanowili ludzie młodzi.

Wiedzę pozyskiwano nie tylko od uczestników spotkań, ale też z innych miast. W efekcie, oprócz samego dokumentu, powstał też zbiór tekstów, które przydadzą się przy tworzeniu bardziej szczegółowych rozwiązań.

Zamysłem polityki Mieszkania2030 jest to, by oferowała ona coś wszystkim mieszkańcom Warszawy, nie tylko tym, którzy żyją w lokalach należących do miasta. Jej stworzenie jest wynikiem przygotowywania strategii rozwoju Warszawy do 2030 roku, w której cel operacyjny 2.1 głosi: „mamy dostęp do szerokiej oferty mieszkań”. Co ważne, poza kwestią dostępności mieszkań, dokument ten odnosi się do sześciu istotnych zagadnień zatytułowanych: "konkurencja o talenty", "pomóc najsłabszym", "migracje", "żyjemy dłużej", "zrównoważony rozwój" oraz "jakość zasobu". Znalazły się w nim również „furtki”, pozwalające na dostosowanie go do zmieniających się bardzo szybko warunków.

W wyniku konsultacji społecznych poszerzono zapisy dotyczące przeciwdziałania bezdomności, zadłużenia czynszowego, pomocy lokatorom dekretowym (chodzi o reprywatyzację), mieszkań dla osób zależnych, a także dostępności dla osób niepełnosprawnych.

Zgodnie z planem dokument ten ma zostać przyjęty przez Radę m.st. Warszawy jeszcze w tym roku, a potem przyjęte lub stworzone zostaną kolejne: wieloletni program gospodarowania mieszkaniowym zasobem m.st. Warszawy, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Warszawy. Dyskusje dotyczące znajdujących się w nich zapisów prowadzone będą w kolejnych latach.

Gdy tylko Joanna Erbel skończyła prezentację, głos zabrała Ewa Kościuch-Manandhar, która – jak podkreśliła – wypowiadała się zarówno w imieniu KDS ds. Ochrony praw lokatorów, jak i KDS ds. Zaspokajania potrzeb mieszkaniowych i przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu lokatorów. Wśród zarzutów merytorycznych znalazła się uwaga, że twórcy tej przyszłościowej polityki nie uwzględniają spraw, które obecnie są bolączką Warszawy. Według organizacji zrzeszonych w Komisjach Dialogu Społecznego znacznie większy nacisk jest położony na budowę mieszkań przez deweloperów, a nie na najbardziej potrzebujących, nie mówiąc już o tym, że squaty nie zostały wymienione w dokumencie ani razu.

Drugim, jeszcze chyba poważniejszym zarzutem jest to, że Biuro Polityki Lokalowej nie jest zainteresowane dobrą współpracą z sektorem pozarządowym. Niektóre uwagi, które NGO zgłosiły podczas debat, zostały wzięte pod uwagę, jednak tak naprawdę konsultacje to kolejny etap procesu tworzenia dokumentu. Organizacje powinny być włączone w ten proces już od samego początku, tymczasem nikt nie wystosował takiego zaproszenia. KDS-y nie otrzymały również uwag, który były wynikiem debat.

Kolejną kwestią jest to, że KDS-y zgłaszają uwagi związane z niegospodarnością Zakładów Gospodarowania Nieruchomościami. Uważają, że można by zaoszczędzić 200 milionów złotych, za które dałoby się wybudować 1000 mieszkań. Nikt jednak nie chce z nimi na ten temat porozmawiać.

Beata Wrońska-Freudenheim z Biura Polityki Lokalowej nie zgodziła się z takim oglądem sprawy, mówiąc, że organizacje często same prezentują przeciwstawne stanowiska. Jako przykład podała, że niektóre NGO twierdzą, iż miasto nie powinno sprzedawać lokali, a inne nie widzą w tym nic złego. Z kolei o środkach ZGN warto rozmawiać przy okazji tworzenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem m.st. Warszawy, a nie przy ogólnej polityce.

Serię wzajemnych pretensji przerwała Anna Gierałtowska, która stwierdziła, że WRP może zająć się tym, że KDS-y czują się pokrzywdzone przez Biuro Polityki Lokalowej, które w pewnym stopniu nie realizuje zapisów Wieloletniego Programu Współpracy do 2020 roku. Nie chodzi teraz o rozmowę na temat konkretnych rozwiązań, tylko kwestię tego, że NGO nie zostały zaproszone do tworzenia tak ważnych dokumentów. Podkreśliła, że konsultacje, w których mogły brać udział organizacje, to zupełnie co innego. Skoro nie udało się porozmawiać na ten temat na posiedzeniach KDS-ów, to coś we współpracy szwankuje.

Z kolei jeden ze współprzewodniczących WRP, Andrzej Mrowiec, przyznał, że ma poczucie déjà vu, ponieważ w poprzedniej kadencji Rady był podobny problem. Dotyczył on zgłoszeń, że współpraca z sektorem pozarządowym nie jest brana pod uwagę przy tworzeniu Strategii2030. Po dwóch spotkaniach WRP, pismach do władz miasta, przedstawiciele Rady oraz KDS-ów zostali zaproszeni do zespołów roboczych pracujących nad tym dokumentem. I tak to powinno wyglądać zawsze. W Programie Rozwoju Współpracy do 2020 roku jest zapisane, że NGO są kluczowym partnerem dla m.st. Warszawy w tworzeniu miejskich polityk. Nie zostało to uwzględnione w tym przypadku. Andrzej Mrowiec zwrócił też uwagę, że dokument Mieszkania2030 powinien być również skonsultowany z WRP, tymczasem niedługo ma być już głosowany przez Radę m.st. Warszawy.

Sprawę podsumował wiceprezydent m.st. Warszawy, Witold Paszyński, który zaoferował, że poprowadzi w najbliższym czasie wspólne rozmowy Biura Polityki Lokalowej i KDS-ów, co – miejmy nadzieję – przyniesie pozytywny skutek.

Drugim ważnym punktem programu posiedzenia WRP była prezentacja projektu budżetu m.st. Warszawy w 2018 roku, o którym opowiedziała Aleksandra Jońca, zastępca dyrektora Biura Planowania Budżetowego. Wpierw przybliżyła krótko, jak w ogóle wygląda proces jego uchwalania. Jako że dysponentami budżetu jest prawie tysiąc podmiotów, prace zaczęły się już w maju. W lipcu pojawiły się wstępne parametry. 15 listopada projekt, wraz z wieloletnią prognozą finansową, trafił do Rady m.st. Warszawy. Drugi wspomniany dokument jest tworzony obligatoryjnie i obowiązuje do ostatniego zobowiązania, w tym momencie mowa o 2045 roku, kiedy skończy się spłacanie jednego z kredytów.

Budżet na 2018 rok zakłada, że dochody stolicy wyniosą ponad 15 miliardów złotych, a wydatki ponad 17 miliardów złotych. Aleksandra Jońca przypomniała, że dochody pochodzą głównie z podatków, subwencji oświatowej, sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, etc. Jako ciekawostkę podała fakt, że z każdych stu złotych zapłaconego podatku PIT, w budżecie Warszawy zostaje 48 zł, a z CIT 8 zł.

Wydatki podzielone są na bieżące (remonty, wynagrodzenia, utrzymanie budynków, itd.) oraz majątkowe (wszelakie inwestycje). Najwięcej pieniędzy przeznaczanych jest na edukację, transport i komunikację oraz ochronę zdrowia. Wśród największych inwestycji, Aleksandra Jońca wymieniła budowę metra, ulicy Marsa-Żołnierskiej oraz szpitala południowego. Wśród dzielnic, które łącznie będą mieć do wydania ponad 7 miliardów złotych, największe dochody mają Śródmieście oraz Mokotów, najmniejsze Rembertów, Wesoła i Wilanów.

W 2018 roku środki przeznaczone na dotacje dla organizacji pozarządowych przekroczą 165 milionów złotych i będą wyższe w stosunku do 2017 roku o ponad 6 milionów 300 tysięcy złotych. Najwięcej pieniędzy trafi do Biura Pomocy i Projektów Społecznych oraz Biura Kultury.

Ewa Wiśniewska zapytała, czy w najbliższych latach uda się wybudować dom pomocy społecznej dla osób niepełnosprawnych. Tomasz Pactwa, dyrektor Biura Pomocy i Projektów Społecznych odpowiedział, że jest szansa, iż uda się pozyskać środki na takie działanie z różnorakich programów. Przypomniał też, że cały czas można zgłaszać się do konkursu stałego na partnerstwo w projektach finansowanych ze środków europejskich.

Anna Gierałtowska z kolei zapytała, z czego wynika to, że w niektórych dzielnicach (przede wszystkim na Pradze Południe i Żoliborzu) będzie mniej pieniędzy dla NGO. Ewa Kolankiewicz obiecała, że uzyska odpowiedź na to pytanie.

Ewa Wiśniewska spytała również, czy w puli środków dla organizacji znajdują się też pieniądze z budżetu partycypacyjnego. Ewa Kolankiewicz wyjaśniła, że nie, chociaż niektóre projekty w tym mechanizmie Biura zlecają NGO. Docierają jednak głosy, że to nie jest najlepszy pomysł, więc raczej ogranicza się tego typu praktyki.

Ewa Wiśniewska podkreśliła również słabą sytuacją finansową różnorakich ośrodków wsparcia. Samorząd nie może jednak dokładać do tego typu działań własnych środków, bo zgodnie z prawem mogą być one finansowane wyłącznie z pieniędzy centralnych. Ze względu na małą ilość czasu, członkowie WRP uznali, że ewentualna dalsza dyskusja na temat budżetu odbędzie się w innym terminie.

Na koniec Janusz Samel z Biura Sportu poprosił o zaopiniowanie przeniesienia ponad 116 tysięcy złotych z paragrafu dotacyjnego na zadania związane z programami przyjaznej przestrzeni rekreacyjnej. Wśród planów wymienił przede wszystkim modernizację Parku Kultury w Powsinie, by było to miejsce przyjazne, zwłaszcza dla seniorów, którzy spędzają tam dużo czasu. Podkreślił, że przesunięcie środków wynika z działań technicznych. KDS-y działające przy Biurze Sportu i Rekreacji wydały pozytywną opinię tej prośbie, do czego przychyliła się WRP.

Kolejne i zarazem ostatnie posiedzenie WRP w 2017 roku odbędzie się już 6 grudnia.

Dowiedz się, co ciekawego wydarzyło się w III sektorze. Śledź wydarzenia ważne dla NGO, przeczytaj wiadomości dla organizacji pozarządowych.
Odwiedź serwis wiadomosci.ngo.pl.