Publicystyka - ngo.pl

Budowanie zaplecza społecznego

Kiedy rozpoczynaliśmy projekt, większość organizacji strażniczych miała świadomość, że ich problemem jest stosunkowo skromna grupa takich zwolenników. Nawet jeśli były popularne – mierząc liczbą fanów w mediach społecznościowych – niekoniecznie miały potencjał do mobilizacji ludzi do działania. Tymczasem chodziło o budowanie siły na wzór elektoratów politycznych.

Czemu akurat w ostatnich kilku latach pojawiło się pytanie o ten elektorat? Głównie w wyniku poczucia, że demokracje środkowoeuropejskie są już wyrzeźbione pod względem instytucjonalnym, natomiast trochę brakuje w nich autentycznych standardów i obyczaju społecznego, a praca watchdogów – jakże ważna dla wcześniejszego procesu kształtowania instytucji – teraz powinna pójść w kierunku wspierania ludzi w korzystaniu z tych instytucji.

Nie bez znaczenia był także widniejący na horyzoncie kryzys finansowy, związany z wycofywaniem się z regionu tradycyjnych grantodawców zachodnich. Tymczasem większość organizacji strażniczych nie korzystała z pieniędzy publicznych. Innymi słowy, zaczął się pojawiać temat, z jakich pieniędzy miałyby się utrzymywać watchdogi, przy założeniu, że ich praca jest wciąż potrzebna.

Wyzwanie

Chcieliśmy wspólnie z innymi organizacjami dokonać zmiany całego środowiska, tak aby umiało angażować ludzi do działania i wspierania finansowego strażnictwa.

Stanęliśmy przed pytaniem, jak dojść do etapu, na którym ludzie nie tylko rozumieją, co robimy, ale wręcz się z tym identyfikują. Jak docierać do niezainteresowanych? Jak dać szansę włączenia się w nasze działania? Czy wystarczy zmienić jeden element w organizacji czy wręcz odwrotnie – trzeba całkowicie przebudować myślenie? Jak zachęcić polskie organizacje do podjęcia takiego wyzwania i sprawić, by uwierzyły, że taka zmiana jest możliwa?

Sukces

Mamy poczucie, że na większość z tych pytań udało nam się znaleźć odpowiedź. Z dwudziestu organizacji, które brały udział we wspólnej pracy, kilkanaście zwróciło się do ludzi, którym pomaga, z prośbą o wykonanie jakiegoś zadania – a to wbrew pozorom była jedna z największych barier mentalnych do pokonania.

Dziesięć zaczęło zbiórkę pieniędzy i wspólnymi siłami zebrały kwotę 200 tys. złotych, na które złożyło się około 2 tys. osób.

Większość organizacji zaczęła zastanawiać się, do kogo mówi, jaki potencjał mają ich odbiorcy, jakie są ich potrzeby, jakie można dać tym grupom odbiorców zadania, jak poszerzyć zasięg oddziaływania i jak można zakomunikować potrzebę pomocy.

W 2016 roku dla większości organizacji te sprawy zaczęły być oczywiste, ale gdy zaczynaliśmy, mieliśmy problem nawet z tym, jak opisać, do czego zapraszamy organizacje i jaki dokładnie jest plan tej wspólnej nauki.

Mając poczucie sukcesu, chętnie dzielimy się wypracowanymi materiałami i doświadczeniem. Uważamy, że może z nich skorzystać każda organizacja, niekoniecznie strażnicza, choć  staraliśmy się dopasować nasze przykłady i materiały właśnie do potrzeb takich organizacji. Mają one bowiem trudne zadanie przekonania ludzi do tematów niełatwych, budzących społeczny opór albo abstrakcyjnych i mało przekładalnych na codzienne życie. Skoro jednak nam się udało, może udać się każdemu!

A składnikami niezbędnymi dla osiągnięcia sukcesu okazały się komunikacja, zarządzanie i zmiana mentalna.

Komunikacja

Jeśli chodzi o komunikację, to wystarczyło nieco zmienić język – na prosty, zrozumiały, ograniczony do spraw najważniejszych. Poza tym, żeby ludzie się zaangażowali, należy budować komunikaty na podstawie pewnego schematu, w którym liczy się pokazanie, jakie mamy osiągnięcia, jaki problem chcemy rozwiązać, jakie widzimy rozwiązanie i co ludzie mają zrobić, żeby się przyczynić do jego realizacji.

W końcu zaś pojawiła się kwestia, jak ich motywować do działania, i tu poznaliśmy zabiegi komunikacyjne, które przemówią do odbiorcy, poruszając jego rozum i emocje i potwierdzą naszą wiarygodność.

Nie bez znaczenia jest także, że zrozumiemy różne potrzeby, możliwości i motywacje tych, do których kierujemy nasz komunikat. Bo to nie ludzi mamy zmieniać, ale nasze działania, tak aby zaangażowanie w ogóle było możliwe i stanowiło odpowiedź na ich potrzeby.

Zarządzanie

Zaprosiliśmy Greenpeace, gdyż jest to organizacja, która ma ogromne grono zwolenniczek i zwolenników, zaangażowanych i biorących udział w jej akcjach. Dowiedzieliśmy się o tym, jak Greenpeace opisuje swoich zwolenników – wyróżniając grupę cyberaktywistów/tek, wolontariuszy/ek i darczyńców/yń. Ta prezentacja stanowiła nie tylko inspirację, ale pokazała, jak w ogóle można myśleć o ludziach wokół organizacji.

Z kolei druga prezentacja Greenpeace Polska, przygotowana przez Annę Rączkowską, pokazała nam, jak wygląda zarządzanie w organizacji opierającej się na wpłatach od darczyńców indywidualnych. Wprawdzie esencją wystąpienia była opieka nad darczyńcami i cyberaktywistami – co pokazało, że trzeba na takie działania wygospodarować sporo czasu, ale między słowami padały też informacje o kampaniach, które angażują ludzi i o wielkiej dbałości o to, by te kampanie były dobrze wymyślone i koordynowane.

Kiedy już uświadomiliśmy sobie, jak gruntownej przebudowy trzeba dokonać w naszych organizacjach – w zakresie komunikacji i zarządzania – pojawił się temat poniekąd techniczny, ale bardzo ważny – jak pozostawać z ludźmi w kontakcie. Czy wystarczą media społecznościowe, czy chodzi o stałe dostarczanie dedykowanej informacji?

Przy tej okazji powstał jeszcze problem uporządkowania procedur związanych z ochroną danych osobowych. I dlatego przeprowadziliśmy webinarium na ten temat:

Ostatnią kwestią, która powodowała chyba najwięcej radości i okazała się najszybsza do wprowadzenia, było rozpoczęcie dialogu z ludźmi w mediach społecznościowych. Organizacje bardzo szybko rozpoczęły przygotowywanie lekkich i angażujących komunikatów. Pojawiło się więcej interakcji i więcej dyskusji.

I choć na pewno mamy co poprawiać, to ta zmiana była najbardziej widoczna na pierwszy rzut oka. Tym osobom, które chciałyby skorzystać z naszych materiałów na ten temat, polecamy webinarium:

Zmiana

Dziękujemy!