Przeglądarka Internet Explorer, której używasz, uniemożliwia skorzystanie z większości funkcji portalu ngo.pl.
Aby mieć dostęp do wszystkich funkcji portalu ngo.pl, zmień przeglądarkę na inną (np. Chrome, Firefox, Safari, Opera, Edge).
Dziś zaczyna działalność Fundacja imienia Stefana Kuryłowicza. Jaka jest spuścizna po tym architekcie w Warszawie oprócz omijanego łukiem domu towarowego vitkAc - odpychającego i tylko dla bogatych?
Marcin Białek, http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Warszawa-Focus.jpg
Zostawił po sobie bogaty dorobek, a także biuro architektoniczne APA Kuryłowicz & Associates, które nadal zmienia Warszawę.
Kto leciał w świat z Lotniska Chopina (w latach 80. i 90. XX w. Kuryłowicz był generalnym projektantem Międzynarodowego Dworca Lotniczego "Okęcie") czy korzystał z terminalu tanich przewoźników w Modlinie (2012 r.), powinien pamiętać o tym architekcie. Otwierał nam okno na świat - dosłownie i symbolicznie. Trzeba też pamiętać, że w Modlinie ani nie projektował, ani nie budował pasa startowego.
Prof. Stefan Kuryłowicz (1949-2011) pokazał, że można oderwać się od peerelowskiej brzydoty, by dążyć w stronę piękniejszego świata, bardziej zaawansowanych technologii. Wystarczy determinacja, światły inwestor, no i talent.
"Talent dany od Boga"
Czy uważał się za demiurga, który tworzy, tylko że w materii nieożywionej? W skrytości ducha zapewne tak. Pisał: "Materiały, z których budujemy, są ciałem, kośćmi i skórą architektury. Stanowią tak o faktycznej, jak i moralnej stronie całości, jaką stanowi kompletny budynek".
Jak każdy architekt, chciał zaznaczyć swą obecność w przestrzeni na tyle mocno, by ją zmienić znacząco. Był modernistą z krwi i kości. Do pojęć takich jak tożsamość, genius loci czy ład przestrzenny nie podchodził bezkrytycznie. Pytał i sprawdzał, co tak naprawdę znaczą w konkretnym miejscu. Nie chciał się godzić na projektowanie "na kolanach", bo ktoś kiedyś, dawno temu zbudował nieopodal jakiś budynek. Jego realizacje potrafiły rozsadzić zastały kontekst. Tak było w przypadku biurowca Focus Filtrowa (2001 r.) przy Trasie Łazienkowskiej z widokiem na Pole Mokotowskie. Wielkość budynku wydawała się porażająca na tle pobliskiej zabudowy tej części przedwojennego Śródmieścia i pobliskiej starej Ochoty. - Bo to jest nowa śródmiejska skala Warszawy - przekonywał mnie prof. Kuryłowicz. Podkreślał, że cała powierzchnia biurowa "jego Focusa" (ok. 62 tys. m kw.) to mniej więcej tyle, ile ma Stare Miasto w obrębie murów obronnych. To był pierwszy komercyjny biurowiec do wynajęcia, który zaoferował tak imponującą przestrzeń i namiastkę miasta dla wszystkich - w ogromnym patio pod szklanym dachem z różnymi punktami usługowymi i zielenią.
W dniu wmurowania kamienia węgielnego pod Focus Filtrowa 21 października 1998 r. Stefan Kuryłowicz mówił: "Aby powstał piękny i znaczący budynek, potrzebna jest wola i konsekwencja ze strony inwestora oraz talent architekta dany od Boga".
Czyli uważał się trochę za pomazańca bożego w swojej branży - sztuce budowania. Focus Filtrowa stanowi teraz syntezę "stylu Kuryłowicza" - racjonalny chłód, funkcjonalność i efektowność rozwiązań jak: * megaokno zaznaczone w szklanej elewacji; * "podwójna skóra" transparentnej fasady; * przestronne atrium; * wyrazisty detal (przeszkalowany gzyms koronujący); * schody nawiązujące do takich, które podjeżdżają do samolotów.
Krzywy wieżowiec i ulotny biurowiec
Kolejny wyczyn to Centrum Królewska (2002 r.) przy Ogrodzie Saskim, pierwsza "krzywa" i tak trudna w budowie wieża biurowa o elewacji biegnącej po łuku. Kuryłowicza irytowały zarzuty, że stworzył - jak to podsumował urbanista Jan Rutkiewicz - "krzywego palanta". Wieża była krytykowana za nadmierną wysokość przy zabytkowym parku. Oponował, że tzw. wysokość warszawska, czyli ok. 24 m, była w przeszłości "dyktowana jedynie wysięgiem drabin w wozach bojowych straży pożarnej, nie zaś względami estetycznymi". Przypominał, że odniesieniem dla Centrum Królewska był pobliski gmach PAST-y, pierwszy warszawski "niebotyk" z 1910 r. (do której dostawił inny biurowiec Zielna Point).
Kuryłowicz wyznaczył też nowe standardy projektowania mieszkaniówki. Krytyka budowania domów w zielonych klinach nawietrzających (Eko Park) i osiedla, które inwestor postanowił pogrodzić do absurdu (Marina Mokotów), odwróciła uwagę od ich jakości.
Szczytowym osiągnięciem architektury, która zaciera już granice pomiędzy tym, co materialne a ulotne, tym, co na ziemi i już w przestrzeni na tle nieba, jest siedziba Polskich Linii Lotniczych LOT (2002 r.). - Dziś samoloty stanowią owoc najbardziej wyszukanych technologii. Projektując siedzibę LOT-u, wciąż o tym myślałem - mówił Stefan Kuryłowicz. Zachwalał nowe rozwiązania klimatyzacji w biurowcu i powtarzał: "By dobrze myśleć, trzeba mieć chłód nad głową i ciepło w stopy".
Jego miłość do awiacji zakończyła się tragicznie - zginął w katastrofie awionetki w hiszpańskiej Asturii. Dalej działa jego pracownia, a teraz fundacja. Więcej o jej zamierzeniach na stronie: www.fundacja-sk.pl.
"Talent dany od Boga"
Czy uważał się za demiurga, który tworzy, tylko że w materii nieożywionej? W skrytości ducha zapewne tak. Pisał: "Materiały, z których budujemy, są ciałem, kośćmi i skórą architektury. Stanowią tak o faktycznej, jak i moralnej stronie całości, jaką stanowi kompletny budynek".
Jak każdy architekt, chciał zaznaczyć swą obecność w przestrzeni na tyle mocno, by ją zmienić znacząco. Był modernistą z krwi i kości. Do pojęć takich jak tożsamość, genius loci czy ład przestrzenny nie podchodził bezkrytycznie. Pytał i sprawdzał, co tak naprawdę znaczą w konkretnym miejscu. Nie chciał się godzić na projektowanie "na kolanach", bo ktoś kiedyś, dawno temu zbudował nieopodal jakiś budynek. Jego realizacje potrafiły rozsadzić zastały kontekst. Tak było w przypadku biurowca Focus Filtrowa (2001 r.) przy Trasie Łazienkowskiej z widokiem na Pole Mokotowskie. Wielkość budynku wydawała się porażająca na tle pobliskiej zabudowy tej części przedwojennego Śródmieścia i pobliskiej starej Ochoty. - Bo to jest nowa śródmiejska skala Warszawy - przekonywał mnie prof. Kuryłowicz. Podkreślał, że cała powierzchnia biurowa "jego Focusa" (ok. 62 tys. m kw.) to mniej więcej tyle, ile ma Stare Miasto w obrębie murów obronnych. To był pierwszy komercyjny biurowiec do wynajęcia, który zaoferował tak imponującą przestrzeń i namiastkę miasta dla wszystkich - w ogromnym patio pod szklanym dachem z różnymi punktami usługowymi i zielenią.
W dniu wmurowania kamienia węgielnego pod Focus Filtrowa 21 października 1998 r. Stefan Kuryłowicz mówił: "Aby powstał piękny i znaczący budynek, potrzebna jest wola i konsekwencja ze strony inwestora oraz talent architekta dany od Boga".
Czyli uważał się trochę za pomazańca bożego w swojej branży - sztuce budowania. Focus Filtrowa stanowi teraz syntezę "stylu Kuryłowicza" - racjonalny chłód, funkcjonalność i efektowność rozwiązań jak: * megaokno zaznaczone w szklanej elewacji; * "podwójna skóra" transparentnej fasady; * przestronne atrium; * wyrazisty detal (przeszkalowany gzyms koronujący); * schody nawiązujące do takich, które podjeżdżają do samolotów.
Krzywy wieżowiec i ulotny biurowiec
Kolejny wyczyn to Centrum Królewska (2002 r.) przy Ogrodzie Saskim, pierwsza "krzywa" i tak trudna w budowie wieża biurowa o elewacji biegnącej po łuku. Kuryłowicza irytowały zarzuty, że stworzył - jak to podsumował urbanista Jan Rutkiewicz - "krzywego palanta". Wieża była krytykowana za nadmierną wysokość przy zabytkowym parku. Oponował, że tzw. wysokość warszawska, czyli ok. 24 m, była w przeszłości "dyktowana jedynie wysięgiem drabin w wozach bojowych straży pożarnej, nie zaś względami estetycznymi". Przypominał, że odniesieniem dla Centrum Królewska był pobliski gmach PAST-y, pierwszy warszawski "niebotyk" z 1910 r. (do której dostawił inny biurowiec Zielna Point).
Kuryłowicz wyznaczył też nowe standardy projektowania mieszkaniówki. Krytyka budowania domów w zielonych klinach nawietrzających (Eko Park) i osiedla, które inwestor postanowił pogrodzić do absurdu (Marina Mokotów), odwróciła uwagę od ich jakości.
Szczytowym osiągnięciem architektury, która zaciera już granice pomiędzy tym, co materialne a ulotne, tym, co na ziemi i już w przestrzeni na tle nieba, jest siedziba Polskich Linii Lotniczych LOT (2002 r.). - Dziś samoloty stanowią owoc najbardziej wyszukanych technologii. Projektując siedzibę LOT-u, wciąż o tym myślałem - mówił Stefan Kuryłowicz. Zachwalał nowe rozwiązania klimatyzacji w biurowcu i powtarzał: "By dobrze myśleć, trzeba mieć chłód nad głową i ciepło w stopy".
Jego miłość do awiacji zakończyła się tragicznie - zginął w katastrofie awionetki w hiszpańskiej Asturii. Dalej działa jego pracownia, a teraz fundacja. Więcej o jej zamierzeniach na stronie: www.fundacja-sk.pl.
Źródło: warszawa.gazeta.pl
Teksty opublikowane na portalu prezentują wyłącznie poglądy ich Autorów i Autorek i nie należy ich utożsamiać z poglądami redakcji. Podobnie opinie, komentarze wyrażane w publikowanych artykułach nie odzwierciedlają poglądów redakcji i wydawcy, a mają charakter informacyjny.
