Przeglądarka Internet Explorer, której używasz, uniemożliwia skorzystanie z większości funkcji portalu ngo.pl.
Aby mieć dostęp do wszystkich funkcji portalu ngo.pl, zmień przeglądarkę na inną (np. Chrome, Firefox, Safari, Opera, Edge).
ngo.pl używa plików cookies, żeby ułatwić Ci korzystanie z serwisuTen komunikat zniknie przy Twojej następnej wizycie.
Dowiedz się więcej o plikach cookies
Większość komisji dialogu społecznego zrzesza dużą liczbę organizacji, co pozwala na realizację zadań w wielu różnych obszarach. Do sprawnego działania konieczne jest wówczas wydzielenie podzespołów, które skupiają się na konkretnych tematach. Tak działa m.in. Komisja ds. Niepełnosprawności. Nieco inne rozwiązanie przyjęły podmioty działające przy Biurze Kultury m.st. Warszawy. Utworzono tam komisje – ds. muzyki, tańca oraz kultury i teatru. Czy któryś z tych modeli pracy jest bardziej efektywny?
www.sxc.hu/photo/940460
Autor/źródło: www.sxc.hu/photo/940460
Komisja Dialogu Społecznego ds. Niepełnosprawności na samym początku swojej działalności, czyli w latach 2006-2008, skupiała blisko 80 organizacji. W takim składzie udało jej się wypracować m.in. założenia warszawskiego programu dotyczącego asystentury osoby niepełnosprawnej. Obecnie w KDS działa aż 59 NGO oraz przedstawicielka Biura Pomocy i Projektów Społecznych m.st. Warszawy.
Reklama
W skład Komisji wchodzą różne organizacje, z których każda zajmuje się specjalistyczną działalnością, m.in. wsparciem osób z różnymi rodzajami niesprawności, działaniem na rzecz chorych na stwardnienie rozsiane oraz konkretnymi aspektami życia osób z niepełnosprawnością. Zakres merytoryczny jest bardzo szeroki, dlatego do efektywnych prac konieczne było wyodrębnienie mniejszych zespołów roboczych.
Siła głosu
KDS-y działające w obszarze kultury również skupiają kilkadziesiąt organizacji i zajmują się wieloma specjalistycznymi obszarami. Skąd więc pomysł, by powołać aż trzy komisje, zamiast jednej Komisji ds. Kultury? Założono, że im więcej ciał dialogu, tym lepiej ich działania przełożą się na decyzje Urzędu Miasta. Bardzo wyraźnie podkreślała to Aneta Domańska-Machnio, członkini komisji z ramienia Biura Kultury.
W poprzednich latach pomysł wyodrębnienia osobnych komisji dla poszczególnych obszarów tematycznych pojawił się również w KDS ds. Niepełnosprawności. Zrzeszone organizacje zdecydowały jednak, że większą siłę głosu ma jedna, duża komisja zajmująca się wszystkimi problemami osób z niepełnosprawnością w Warszawie (dostosowaniem taborów ZTM, dostępnością infrastruktury i imprez miejskich, dostosowaniem miejsc użyteczności publicznej, mieszkaniami chronionymi i treningowymi, programami dot. osób z niesprawnościami i ich rodzin, itp.).
Taka taktyka wydaje się sprawdzać. Komisja Dialogu Społecznego ds. Niepełnosprawności od wielu lat działa prężnie – konsultuje po kilkanaście dokumentów rocznie. W 2015 roku opracowała 38 stron uwag ewaluacyjnych do Warszawskiego Programu Działań na rzecz Osób Niepełnosprawnych na lata 2010-2020. Obecnie KDS spotyka się średnio dziesięć razy w roku, a dodatkowo działają zespoły tematyczne – m.in. wyodrębnione zespoły ds. dostępności czy mieszkalnictwa chronionego.
W KDS-ach kulturalnych współpraca z Biurem opiera się na wspólnym tworzeniu przestrzeni do działań kulturalnych, a ich członkowie cały czas pracują nad jej ulepszaniem. Tu nie tylko przedstawiciele NGO są praktykami – większość urzędników ukończyła szkoły artystyczne lub ma doświadczenie w pracy merytorycznej w sektorze kultury.
Członkowie komisji spotykają się średnio raz w miesiącu, a w posiedzeniach bierze udział od kilku do kilkunastu osób. Wszyscy są aktywni i zaangażowani, wspólnie tworzą i aktualizują harmonogramy działań. Ponadto przedstawiciele wszystkich trzech komisji wchodzą w skład wyodrębnionego zespołu eksperckiego, który opracowuje zadania konkursowe. Partnerstwo w ramach komisji wpływa na motywację obu stron dialogu, a działania przekładają się na realny wpływ na stosowane procedury i strategie. Na forum komisji rodzą się też innowacje – przykładem może być tu Centrum Sztuki Tańca, którego koncepcję stworzyła właśnie Komisja Dialogu Społecznego.
Różne metody, wspólne cele
Dyskusje KDS ds. Niepełnosprawności, których celem jest wypracowanie wspólnego stanowiska w danej sprawie, bywają burzliwe. Czasem uzgodnienie kompromisowych zapisów wymaga czasu i umiejętności mediacyjnych po stronie prowadzących (np. przewodniczącej lub kogoś z prezydium). Z kolei w modelu, który stosują KDS-y z obszaru kultury, największą trudność stanowi samo nawiązanie dialogu pomiędzy poszczególnymi ciałami. Wypracowywanie wspólnego stanowiska jest tym trudniejsze, im więcej osób i „branż” uczestniczy w tym procesie.
Mimo różnic w modelach funkcjonowania, KDS ds. Niepełnosprawności i trzy komisje działające przy Biurze Kultury są dobrymi przykładami współdziałania pomiędzy sektorem pozarządowym a samorządem. To pokazuje, że nie ma uniwersalnej recepty na sukces w dialogu; każda Komisja Dialogu Społecznego powinna wypracować własne rozwiązania, które sprawdzą się w obszarach jej działań.
Każda Komisja Dialogu Społecznego powinna wypracować własne rozwiązania, które sprawdzą się w obszarach jej działań.
Teksty opublikowane na portalu prezentują wyłącznie poglądy ich Autorów i Autorek i nie należy ich utożsamiać z poglądami redakcji. Podobnie opinie, komentarze wyrażane w publikowanych artykułach nie odzwierciedlają poglądów redakcji i wydawcy, a mają charakter informacyjny.
