Publicystyka - ngo.pl

– Fretki to wymagające i kłopotliwe w utrzymaniu zwierzaki – opowiada Barbara Grabowska. – Sympatyczne, kontaktowe, inteligentne, ale też sprytne i psotne. Nie można trzymać ich non stop w klatce. Potrzebują ruchu. Biegają więc po mieszkaniu i rozrabiają. Uwielbiają kopać, więc trzeba zrezygnować z doniczkowych kwiatów. Potrafią też wspinać się i samodzielnie otwierać szafki. Trzeba montować zabezpieczenia, tak jak dla małych dzieci – śmieje się Grabowska.

Józio żył dziewięć lat. Zostało po nim zdjęcie w komórce i miłość do fretek. Teraz są trzy nowe: Natasza, Stasio i Halina. Tą ostatnią straż miejska znalazła w jednym z parków. Barbara Grabowska miała przechować ją przez dwa tygodnie. Halina siedzi u niej już trzeci rok. – Ludzie kupują zwierzęta pochopnie, a później okazuje się, że opieka ich przerasta. Zostawiają je w lesie, na ulicy albo w parku – wzdycha.

By do takich sytuacji dochodziło jak najrzadziej, wstąpiła do Stowarzyszenia Przyjaciół Fretek. To była działalność interwencyjna, organizowanie opieki weterynaryjnej dla porzuconych zwierząt oraz edukacja. – Odwiedzaliśmy szkoły, przedszkola i uczyliśmy dzieci odpowiedzialnych zachowań w stosunku do zwierząt – opowiada. – Dzieci chcą mieć zwierzątko, żeby mogły je głaskać. Mało kto myśli o sprzątaniu kuwety – śmieje się Grabowska. – Trzeba się więc dobrze zastanowić nad każdym chomikiem czy świnką morską. W przypadku psa czy kota, taką decyzję trzeba przemyśleć kilka razy.

Barbara Grabowska trafiła do Komisji Dialogu Społecznego ds. Ochrony Zwierząt jako przedstawicielka Stowarzyszenia Przyjaciół Fretek. Z czasem przeniosła się do Fundacji Międzynarodowy Ruch na rzecz Zwierząt – Viva! W KDS-ie pozostała, zmieniła tylko „klubowe barwy”. Po kilku latach członkowie Komisji wybrali ją na przewodniczącą. Jest nią do dziś. – Na mojej głowie jest ogarnianie spraw administracyjnych. Trzeba zawiadamiać wszystkich o terminie spotkania, o porządku obrad, porozsyłać maile, poumieszczać protokoły na stronie. Te sprawy zabierają trochę czasu – opowiada. – Jestem przewodniczącą już od kilku lat. To pewnie dlatego, że nikomu innemu nie chce się tego robić – żartuje.

– Są inne powody – mówi Anna Zielińska z Fundacji Viva. – Posiedzenia Komisji Dialogu Społecznego ds. Ochrony Zwierząt bywają burzliwe. Szczególnie wtedy, gdy na spotkania przychodzą goście, którzy chcą podzielić się z organizacjami swoimi problemami. Zwykle robią to w bardzo emocjonalny sposób. Basia jest spokojna i zrównoważona. Potrafi profesjonalnie rozwiązywać konflikty, trudno wyprowadzić ją z równowagi. Umie wcielić się w rolę mediatora i poprowadzić spotkanie tak, by było konstruktywne i nie przerodziło się w wielką awanturę. Przewodniczącą chwali również Emilia Szwonder z miejskiego Biura Ochrony Środowiska. – Pani Barbara porządkuje działania Komisji i organizuje plan każdego spotkania. Wszystkie dokumenty przekazywane przez Biuro są opiniowane terminowo, a jeśli goni nas czas, możemy liczyć na przychylność ze strony KDS-u i pomoc pani Barbary.

Komisja liczy dziś czternastu członków. Było więcej, ale organizacje członkowskie zmieniły regulamin – od niedawna wykreślają z listy tych, którzy nie przychodzą na spotkanie trzy razy z rzędu i nie usprawiedliwiają swoich nieobecności. – To po to, by zmobilizować organizacje – wyjaśnia Grabowska. Komisja zbiera się raz w miesiącu w Biurze Ochrony Środowiska na placu Starynkiewicza. W spotkaniach bierze udział średnio dziesięcioro pozarządowców. Gdy tematy dotyczą dotacji, organizacje mobilizują się, przychodzi więcej osób.

Komisja każdego roku konsultuje „Program opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt”. Dokument był przygotowywany przez zespół roboczy, w którego skład weszli przedstawiciele Biura oraz członkowie KDS-u. – To było wspólnie pisane programu – podkreśla Barbara Grabowska. I zapowiada, że przyszłoroczny program wprowadzi ważną zmianę. Miasto będzie finansowało całkowity koszt kastracji psów i kotów mieszkańców Warszawy. Dotąd właściciel psa lub kota, który decydował się na jego kastrację, musiał pokryć połowę kosztów. – To akcja, która ma zachęcić do zapobiegania bezdomności zwierząt. Dotyczy oczywiście wybranych lecznic – wyjaśnia Grabowska. – Niestety, zwierząt jest za dużo i nie wszystkie znajdują dobry dom. Ograniczanie populacji jest najskuteczniejszą metodą zapobiegania ich bezdomności – dodaje.

Zdaniem przewodniczącej KDS współpraca organizacji z Biurem Ochrony Środowiska układa się nieźle. – Mamy odczucie, że nasze zdanie jest brane pod uwagę. Nie mamy powodów do narzekań – mówi. Co innego w przypadku współpracy z dzielnicami. Tu zmartwień jest sporo.

Jednym z problemów jest to, że środki przeznaczane przez dzielnice na opiekę weterynaryjną dla bezdomnych zwierząt i kotów wolno żyjących są bardzo zróżnicowane. Są takie, które dają na ten cel sto tysięcy złotych i są takie, które dają pięć tysięcy. – To pieniądze, za które dzielnice kontraktują w lecznicach weterynaryjnych leczenie, kastrację i sterylizację zwierząt – wyjaśnia Grabowska. – Przeważnie jest tak, że jeśli trzeba na czymś zaoszczędzić, to w pierwszej kolejności obcina się pieniądze zwierzętom. One przecież nie głosują – mówi. – Innym problemem jest to, że urzędnicy, którzy zajmują się ochroną zwierząt w dzielnicach, to zwykle osoby, które mają na głowie mnóstwo innych obowiązków. Często nie mają czasu, by zajmować się wszystkim. By wyjść problemom naprzeciw, pozarządowcy przygotowują szkolenia dla przedstawicieli dzielnicowych wydziałów ochrony środowiska z zakresu opieki nad kotami wolno żyjącymi. Chodzi głównie o współpracę z tak zwanymi „karmicielami”.

Karmicielami nazywa się mieszkańców, którzy zajmują się dokarmianiem wolno żyjących kotów. Mogą liczyć na pomoc miasta w postaci karmy. Ci, którzy zarejestrują się w urzędzie dzielnicy, podadzą teren działania i liczbę kotów, które są pod ich opieką, otrzymują przydział karmy. – Zwykle to i tak za mało – mówi Grabowska. Karmicielami są najczęściej panie na emeryturze, które nierzadko dokupują karmę z własnych pieniędzy, bo żal im głodnych zwierzaków.

Od kilku lat zakup karmy odbywa się na szczeblu centralnym. Kiedyś kupowały ją dzielnice, ale zdaniem przewodniczącej KDS nie było to najlepsze rozwiązanie. – Jedne dzielnice nie żałowały kotom pieniędzy, inne wręcz przeciwnie – mówi. – Teraz karmy też brakuje, ale przynajmniej praski kot zje tyle samo, co kot z Ursynowa. Nie wszyscy mieszkańcy doceniają pracę karmicieli, bo nie wszystkim koty leżą na sercu. Nie dość, że paskudzą, to jeszcze śmierdzą. – Karmiciele bywają więc szykanowani. Obrywa się też zwierzakom – mówi Grabowska. – Czasem jest tak, że koty z dnia na dzień znikają. Były koty, nie ma kotów. I lepiej nie zastanawiać się, co mogło się z nimi stać… – wzdycha.