Publicystyka - ngo.pl

Czym się Pan obecnie zajmuje?

– Sporo uwagi poświęcam projektowi Konsorcjum Miast Europejskich, które poszukują nowych tożsamości dla swoich dzielnic. W programie LEARNINC uczestniczymy jako Stowarzyszenie Mieszkańców Ulicy Smolnej wraz z organizacjami działającymi w Barcelonie, Genui, Stambule, Cluj, Kalamacie – wyjaśnia. – Każde z miast ma swój pomysł na rewitalizację danego miejsca. My chcemy w centrum Warszawy zbudować kwartał muzyczny. Zależy nam na tym, aby strefa, w której działa Stowarzyszenie była strefą muzyki. Zresztą, już to robimy – prowadzimy działalność na rzecz zachęcenia prywatnego biznesu, aby wprowadzał w swoje przestrzenie, czyli na przykład do restauracji muzykę klasyczną. Przekonujemy różne instytucje i domy kultury, aby traktowały muzykę, jako identyfikator tego miejsca. Sami też organizujemy na Smolnej wiele koncertów i muzycznych wydarzeń. Jest to bardzo ciekawe i nowatorskie podejście, zgodne także z tym, co twierdzi Pani Komisarz Unii Europejskiej ds. kultury, że sztuka mobilizuje różne środowiska do kreatywnego funkcjonowania. Bardzo wierzę w to, że kwartał muzyczny odmieni charakter centrum Warszawy, a może i całą stolicę – dodaje.

Dlaczego Pan to robi?

– Wydaje mi się, że trzeci sektor w Polsce to obszar wciąż najmniej zagospodarowany, a najbardziej potrzebny. Pracowałem we wszystkich sektorach, i w biznesie, i w instytucji rządowej – mam więc porównanie. Uważam, że trzeci sektor jest nierozumiany przez pozostałe dwa sektory. Działać w nim to duże wyzwanie, ale lubię wyzwania – zapewnia. – Korzystałem z różnych okazji, aby budować partnerstwa międzysektorowe, których celem było pogodzenie wspólnych interesów. Niestety, w relacjach między sektorami brakuje nowego języka, który pozwoliłby wzajemnie się zrozumieć i często więcej osiągnąć. A przecież sam sektor pozarządowy, bez współpracy i dobrego zrozumienia go przez pozostałe sektory niewiele jest w stanie zrobić. Mało jest prób szukania synergii i powodów, dla których ta współpraca jest konieczna. Powoli się to zmienia, ale do ideału wciąż jeszcze bardzo daleko.

Największy sukces

– Powiem o tym, co wydarzyło się niedawno i co najbardziej zmieniło moje wyobrażenie o sąsiadach i o mieście. Chodzi mi o projekt „Najdłuższe urodziny Fryderyka Chopina” zrealizowany przez Stowarzyszenie między 22 lutego a 1 marca. Było to gigantyczne przedsięwzięcie. Wzięło w nim udział 30 tys. uczestników i ponad 300 wykonawców, których można było posłuchać za darmo. Dzięki brawurowej realizacji, „Urodziny” zostały niezwykle ciepło odebrane przez Warszawiaków i gości odwiedzających stolicę. Nasza akcja potwierdziła też konieczność organizowania takich przedsięwzięć i udowodniła, że muzyka jest gigantycznym walorem, który pozwala ludziom lepiej żyć, lepiej się rozumieć, że wyzwala bardzo dobre emocje. Wciąż tym żyję! – opowiada.

Największa porażka

– Jest także związana z „Najdłuższymi urodzinami Fryderyka Chopina”. Wiele instytucji, które w jakiś sposób uczestniczyły w tym projekcie, nie było w stanie wyasygnować choćby grosza na pokrycie podstawowych kosztów, wynikających z realizacji tak dużego przedsięwzięcia. Nie dostrzegły w największym wydarzeniu związanym z Rokiem Chopinowskim, robionym przez obywateli, niczego takiego, co dałoby im pretekst, aby wesprzeć to przedsięwzięcie finansowo. To napawa mnie wielkim smutkiem, bo musieliśmy sięgać do własnych kieszeni i do kieszeni naszych przyjaciół, żeby pokryć konieczne wydatki związane z realizacją „Urodzin” – twierdzi.

Najbardziej lubi

– Chałwę! Uruchomiłem nawet na własne potrzeby import niesłodzonego musu sezamowego używanego do produkcji chałwy – mówi.

Marzenia na przyszłość

– Są przede wszystkim związane ze stworzeniem kwartału muzycznego. Ale chciałbym także, aby udało się może stworzyć inkubator artystycznej przedsiębiorczości, który na trwałe związał by ludzi sztuki z Warszawą. Strasznie martwię się tym, że wielu niezwykle ważnych dla każdej społeczności artystów jest często pozbawionych jakiegokolwiek wsparcia, kiedy zderzają się z twardą rzeczywistością dnia codziennego. Zawsze mam przed oczami Norwida, genialnego pisarza, który umarł w przytułku, bo brakowało zrozumienia dla jego twórczości – przekonuje. – Myślę, że potrzebna jest lepsza relacja między trzema sektorami, aby uwolnić energię związaną ze sztuką, żeby tworzyć różne formy wsparcia dla twórców i szansę na to, aby pozostali w kraju, a nie uciekali z Polski. To bardzo smutne i dlatego trzeba wspólnie coś zrobić – na przykład wspomniany inkubator artystycznej przedsiębiorczości Warto też wiedzieć, że przemysł, rolnictwo, inne działy gospodarki, turystyka rozwijają się na poziomie 1-5% rocznie. Natomiast sztuka rozwija się na poziomie 10 %, niezależnie od tego czy jest kryzys, czy nie. Tutaj postęp jest niezwykle widoczny, natomiast my tego nie dostrzegamy. A warto na to w końcu spojrzeć z należytą atencją, bo przecież wszyscy możemy z tego skorzystać na wielu poziomach – dodaje.

Jarosław Chołodecki - urodził się 9 stycznia 1952 r. w Miliczu. Mieszka w Warszawie. Ekonomista i politolog. Zakładał „Solidarność” w Opolu, kierował pismem związku i organizował Wszechnicę Regionalną. Po wyjściu z internowania uruchamiał kasę samopomocową. Emigrował do USA, gdzie studiował i związał się z polskimi mediami emigracyjnymi, w tym „Dziennikiem Związkowym” oraz kilkoma radiostacjami. Był członkiem Komisji Spraw Polskich Kongresu Polonii Amerykańskiej. W 1997 r., po 14 latach pobytu w USA wrócił do Polski. Pracował w programie USAID, wspierając inicjatywy lokalne w 44 gminach partnerskich. Zajmował się koordynacją budowy partnerstw międzysektorowych (biznes, samorząd, organizacje pozarządowe) w USAID. Dziś zajmuje się doradztwem i działalnością hotelarską.