Publicystyka - ngo.pl

B.A.G.: - Tak, na pewno tak. Myślę, że ludzie na całym świecie, nie tylko w Niemczech czy Polsce, troszczą się o swoje społeczności, świat, w którym żyjemy, świat, w którym żyją nasze dzieci i chcą być częścią tych procesów oraz wszystkiego co ma na celu poprawę sytuacji.

B.A.G.: - Myślę, że to wszystko może mieć swój początek w sercach ludzi, ale nie sądzę, by zależało im na rzeczach materialnych. Ludzie oczekują rezultatów, chcą by traktować ich poważnie oraz doceniać ich pracę. Jest to bardzo ważne, bo dla nich znaczy to naprawdę wiele, by widzieć, że ich zaangażowanie ma wpływ na to, co dzieje się w społeczeństwie.

B.A.G.: - „Być i Mieć” to bardzo egzystencjalne hasło, prawda? Myślę, że chodzi tu o to, że zaczynamy z pewnego punktu i jesteśmy wdzięczni za to, co mamy. Oczywiście, pytanie brzmi, czy jest to jedyny punkt widzenia? Nie znałam wcześniej takiego hasła, wierzę, że stoi za nim wiele interpretacji. Na ten moment, moje pierwsze skojarzenia, to indywidualny punkt widzenia i patrzenie na świat z wdzięcznością i uznaniem.

B.A.G.: - Znam kilka przykładów takich kampanii, ale stanowią one absolutną mniejszość. Nie są to typowe przykłady skutecznych kampanii fundraisingowych i mają niewiele wspólnego z profesjonalizmem. Ludzie dają fundusze, ponieważ tego chcą i zmuszanie ich do tego, poprzez wzbudzanie poczucia, że muszą dać stoi w całkowitej sprzeczności z logiką dobrego, profesjonalnego i etycznego fundraisingu. Z tego też powodu, szanowane organizacje tego nie robią. Traktują swoich darczyńców jak partnerów, a nie jak zakładników czy osoby urodzone po to, by im służyć. Takich ludzi trzeba traktować z szacunkiem. Tak jak wspomniałam, takie kampanie są rzadkością i gdy się pojawiają, ludzie reagują na nie negatywnie. Dawanie jest czymś pozytywnym, czymś co sprawia, że ludzie czują się dobrze i odbieranie im tego przywileju, sprawia, że czują się z tym źle. Dlatego też organizacje stosujące takie strategie, w końcowym efekcie, nie odnoszą sukcesu i finalnie kończą na tej jednej agresywnej kampanii.

B.A.G.: - Myślę, że każdy może zostać fundraiserem. Jedną z najważniejszych rzeczy w fundraisingu jest wiara w rzeczy, które się robi i umiejętność identyfikacji z założonymi celami. Jest to niezbędne, aby umieć mówić ludziom jak ważna jest realizacja naszych celów. Pozostałych rzeczy można się nauczyć w trakcie pracy. Natomiast uważam, że każdy potrafi uwierzyć i zrealizować cele, które sobie stawia.

B.A.G.: - Pod względem etapów rozwojowych europejski fundraising jest bardzo zróżnicowany w poszczególnych krajach. Kiedy przyjrzymy się na przykład stowarzyszeniom, związkom czy wspólnotom europejskim, dostrzeżemy ogromną przepaść np. między Ukrainą i Anglią. Bardzo silnie rozwinięty jest fundraising w Wielkiej Brytanii, jak również w krajach skandynawskich. Nieco młodszą tradycję w tym zakresie mają kraje takie jak: Hiszpania, Włochy czy Grecja. Moim zdaniem, najmłodszy i najmniej rozwinięty jest w Europie Wschodniej. Jak widać, różnice w Europie są przeogromne. Często pojawiają się one w przypadku odpowiedzi na pytanie, czy społeczeństwo wie czym jest fundraising i czy go akceptuje. Ten poziom świadomości społecznej zależy w dużej mierze od organizacji, której zadaniem jest budowanie interakcji i uświadamianie społeczeństwa. Różnice pomiędzy fundraisingiem w wielu krajach należy rozpatrywać wielopłaszczyznowo. Dla przykładu w USA funkcjonuje zupełnie inny sposób myślenia, odmienna jest także kultura i tradycja. Pytanie o amerykański fundraising, może być też pytaniem o rolę państwa. Wpływ na stosunek do fundraisingu mają m.in. dawna ekonomia czy wojny. Do dnia dzisiejszego pewne doświadczenia historyczne, zupełnie odmienna struktura państwowa, wpływają na stosunek do tego rodzaju zagadnień. Silna struktura państwa powoduje, że amerykański fundraising jest bardziej zaznaczony. Tym samym myślę, że taką główną różnicą jest naznaczenie kulturowe i społeczne.

B.A.G.: - Myślę, że w USA jest ich więcej, ale potencjał darczyńców w Europie jest też niewyczerpany, przy czym trzeba pamiętać, że o ten potencjał należy się troszczyć. To jest podstawowa potrzeba. Oczywiście istnieją różnice między np. Grecją a Szwecją i w każdym kraju darczyńców pozyskuje się inaczej.

B.A.G.: - Oczywiście, niemiecki fundraising nie jest doskonały. Jedną z najważniejszych rzeczy jest zrozumienie znaczenia fundraisingu przez organizacje non profit i nauczenie się mówienia o nim społeczeństwu. Jeśli ktoś mówi „jestem fundraiserem” – często jest to dla Niemców niezrozumiałe. Nie jest to niemieckie słowo, przez co może brzmieć egzotycznie. I od razu pojawiają się pytania: a co to jest, a jak to się mówi, jak to się pisze. Obecnie jest tak, że dla tej części społeczeństwa, która jest w stanie przekazywać darowizny, słowo nie może pozostać niezrozumiałym tworem. To jak edukować społeczeństwo, pozostaje wciąż tematem wielu dyskusji. Należy też pamiętać, że nie chodzi tylko o pieniądze, ale też o świadomość.

B.A.G.: - Przede wszystkim z innych form korzystają duże spółki kapitałowe. One podejmują aktywność w ramach programów firmowych, podczas gdy małe korzystają ze wsparcia wolontariuszy. W dużych przedsięwzięciach jest to bardziej usystematyzowane, włącznie z określeniem części czasu pracy poświęcanego na działania w ramach fundraisingu.

Rozmowę przeprowadziły Monika Osowska-Matusiak i Marta Zięba.

Becky Ann Gilbert – asesorka, członkini Zarządu DFRV. Absolwentka komunikacji społecznej i biznesowej w USA. Przez wiele lat zajmowała się PR-em i fundraisingiem w instytucjach kultury. Od 2001 r. członkini DFRV. W 2005 r. założyła Sekcję Fundraisingu na rzecz Kultury i Sztuki. W zarządzie DFRV od 2006 r.

DFRV zostało założone w 1993 r. we Frankfurcie nad Menem, początkowo pod nazwą Federalnego Związku Marketingu Społecznego Fundraiserek i Fundraiserów (Bundesarbeitsgemeinschaft Sozialmarketing Berufsorganisation der Fundraiserinnen und Fundraiser). Jego misją było wówczas zbieranie funduszy na cele charytatywne, dobroczynne, religijne i polityczne. Zakres zadań wypełnianych w minionych latach, spowodował przekształcenie się organizacji zawodowej w organizację non profit, co nastąpiło na zgromadzeniu ogólnym w 2011 r. Obecnie celem DFRV jest promowanie fundraisingu w Niemczech i w Europie, reprezentowanie swoich członków przed administracją, opinią publiczną i mediami, a także ochrona darczyńców i renomowanych organizacji przed nieetycznym wykorzystaniem fundraisingu. DFRV prowadzi też szeroką działalność naukową, wspierając i realizując badania dotyczące darowizn, a także szkolenia z zakresu fundraisingu adresowane do różnych grup odbiorców. Od 1999 r. DFRV przyznaje nagrody Niemieckiego Fundraisingu (Deutschen Fundraising Preis), za szczególne osiągnięcia w dziedzinie marketingu non profit. Nagroda jest przyznawana corocznie przez Niemiecki Kongres Fundraisingu (Deutschen Fundraising Kongresses) i jest najwyższym branżowym wyróżnieniem w kraju. Nagroda wręczana jest w trzech kategoriach: „Najlepsza kampania”, „Najlepsza innowacja” i „Nagroda Jury za wybitne zasługi”.

Centrum KLUCZ jest inicjatywą Instytutu Spraw Obywatelskich (INSPRO), która służy promowaniu i rozwijaniu przedsiębiorczości społecznej w woj. łódzkim. Misją Centrum KLUCZ jest rozwijanie przedsiębiorczości społecznej w województwie łódzkim; chcemy, by więcej osób angażowało się w działania społeczne, również na polu przedsiębiorczości społecznej.

Centrum KLUCZ to przestrzeń pracy na rzecz organizacji pozarządowych i przedsiębiorczości społecznej w województwie łódzkim. Sednem naszej strategii zmiany świata jest wspieranie start-upów społecznych, które koncentrują się na budowaniu rozwoju lokalnego, trosce o środowisko i dobrostan ludzi. Zachęcamy do kontaktu: Menadżerka Centrum KLUCZ: Ilona Pietrzak, 519 300 631, ilona.pietrzak@inspro.org.pl; Specjalistka ds. PR-u: Justyna Golitz, 519 300 648, justyna.golitz@inspro.org.pl