Publicystyka - ngo.pl

Zacznijmy od tego, że w osobach niepełnosprawnych jest chyba więcej woli walki niż w ludziach, którzy nie borykają się niepełnosprawnościami. Zwykły zjadacz chleba często wybiera telewizor zamiast aktywności na powietrzu, nudę zamiast książki itd. Być może to mylne wrażenie, ale wystarczy spojrzeć na kilka przykładów.

W serwisie niepełnosprawni.lublin.pl możemy znaleźć mnóstwo osób z pasją, które postanowiły walczyć ze swoją niepełnosprawnością i po prostu czerpać z życia jak najwięcej.

Zaledwie 16-letni Artur Kosior już w wieku 13 lat został mistrzem i wicemistrzem w biegach narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpiad Specjalnych w koreańskim Pyeongchang.

Innym niesamowitym człowiekiem jest 25-letni Mateusz Urbański, który na swojej stronie (http://liscmu24.vot.pl) pisze o sobie tak: "Jestem studentem Wyższej Szkoły Ekonomii i Innowacji w Lublinie. Od maja 2011 roku jestem aktywnym wolontariuszem wielu organizacji i grup. W Lubelskim Forum Organizacji Osób Niepełnosprawnych – Sejmik Wojewódzki pracuję w różnorodnych projektach, zajmuję się moderowaniem internetowego Biuletynu Informacyjnego Osób Niepełnosprawnych. Jednym z moich zainteresowań jest grafika komputerowa – na razie amatorsko tworzę strony internetowe, projekty logotypów, bannerów, plakatów, ulotek. Od siedniu lat trenuję w Klubie Sportowym Pamara Boccia Lublin".

I trzeba cały czas pamiętać, że jest to chłopak, który porusza się na wózku i ma widoczną niepełnosprawność. Na koniec, na stronie Mateusza, czytamy: "Poprzez swoją codzienną aktywność, przebywanie w różnych miejscach (kinach, teatrach, na koncertach, na obiektach sportowych, w komunikacji miejskiej) oswajam lublinian z niepełnosprawnością ich współmieszkańców".

I to jest kwintesencja działalności bardzo wielu osób niepełnosprawnych, które nie mają zamiaru siedzieć w domu z założonymi rękami, tylko pokazywać innym ludziom, że oni też są pełnoprawnymi obywatelami Lublina i mają prawo po prostu dobrze czuć się w tym mieście.

A czy władze miasta sprawiają, że niepełnosprawni mogą poczuć się w Lublinie lepiej? Na oficjalnej stronie Miasta Lublina możemy przeczytać (http://bit.ly/1q16Bv3), że miasto otrzymało środki z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) na 2016 rok na realizację zadań dotyczących rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w wysokości ponad 8 mln zł, w tym na dofinansowanie kosztów działania warsztatów terapii zajęciowej 4,3 mln zł i innego wsparcia osób niepełnosprawnych w kwocie 3,8 mln zł.

To bardzo dobra wiadomość dla osób niepełnosprawnych, która oznacza, że miasto będzie aktywnie wspierać ich różne formy aktywności, ale też przeznaczy dodatkowe pieniądze na sprzęt rehabilitacyjny, przedmioty ortopedyczne i inne środki oraz skupi się na likwidacji barier architektonicznych, w komunikowaniu się i technicznych, w związku z indywidualnymi potrzebami osób niepełnosprawnych, dofinansowanie usług tłumacza języka migowego lub tłumacza przewodnika.

Pieniądze są bardzo ważne, ale jest też coś innego, co przewija się w rozmowach z niepełnosprawnymi. Oni nie chcą, żeby traktować ich z taryfą ulgową, a już na pewno, żeby się nad nimi litować. Życie niepełnosprawnych i tak nie jest łatwe, a uważanie ich za gorszych lub mniej zaradnych jest dla nich policzkiem, bo przecież nie raz radzą sobie oni lepiej niż ludzie w pełni sprawni. Czy ktoś z nas próbował przejść się po mieście z zamkniętymi oczami lub przejechać w godzinach szczytu siedząc na wózku przez zatłoczone chodniki? Oni to robią każdego dnia.

Dlatego bardzo ważne są inicjatywy, jak na przykład "Konkurs Lady D.", poświęcony kobietom, które pomimo swoich dysfunkcji odniosły sukces w różnych dziedzinach życia. To przykład na to, że niepełnosprawność nie musi być wcale równoznaczna z wykluczeniem, a wręcz motywować do udowodnienia sobie i innym, że stać mnie na wszystko i mogę realizować swoje plany.

Agnieszka Zańko, laureatka w dziedzinie sportu, tak mówiła dla serwisu Lublin.naszemiasto.pl po zdobyciu nagrody: "Cieszę się z tytułu, tym bardziej że nie chciałam w ogóle wziąć udziału w konkursie, bo uważałam, że nie robię niczego specjalnego. Jestem członkiem zarządu Centrum Sportu i Rekreacji w Lublinie. Ta organizacja już od 50 lat pomaga niepełnosprawnym sportowcom. Zanim usiadłam na wózku inwalidzkim, także uprawiałam sport. Wyczynowo. Najpierw pływałam stylem dowolnym. Potem rzucałam dyskiem i oszczepem oraz pchałam kulą. Byłam członkinią kadry narodowej. Zawsze ciągnęło mnie do aktywności".

Pozostaje tylko pogratulować hartu ducha, że pani Agnieszka po straceniu władzy w nogach nie poddała się, tylko nadal prowadzi aktywne życie i zaraża pasją do sportu innych niepełnosprawnych.

Innym świetnym pomysłem jest Przewodnik po Lublinie w języku migowym (https://youtu.be/_2sCx7GMlQA).

O co tu chodzi? Osoby niesłyszące i niedosłyszące, dzięki specjalnie przygotowanemu przewodnikowi w języku migowym, mogą poznawać zabytki i najpiękniejsze miejsca w Lublinie. Tak prosty pomysł sprawia, że ludzie niesłyszący mogą bez przewodnika poznać miasto, w którym często mieszkają od urodzenia, a o którym czasem nie wiedzą zbyt wiele.

Jak ludzie pełnosprawni mogą pomóc niepełnosprawnym? Bardzo łatwo! Wystarczy wspierać ich w codziennych sprawach, ale nie wyręczać. Pokazywać im, że nie są niemile widzianymi gośćmi, którzy powinni zniknąć z przestrzeni publicznej, ale takimi samymi obywatelami jak my i też chcą dobrze i szczęśliwie żyć w Lublinie. No i nie zajmujmy kopert dla niepełnosprawnych pod sklepami, bo choć często świecą pustkami, to naprawdę ułatwiają im życie.

Chcesz być bliżej niepełnosprawnych w Lublinie? Odwiedzaj serwis http://niepelnosprawni.lublin.pl/ – to skarbnica wiedzy o życiu osób niepełnosprawnych. Przeczytamy tu nie tylko o osobach aktywnych w bardzo wielu dziedzinach, ale też o tym, jak na każdego dnia niepełnosprawni radzą sobie z problemami, jak możemy im to życie ułatwiać oraz gdzie się zgłosić, kiedy sami zostaniemy niepełnosprawnymi.