IV Kongres przeszedł do historii… jednak wciąż żyjemy tą historią. Blisko 500 osób pojawiło się 25 października br. na SWPS Uniwersytecie Humanistycznospołecznym w Warszawie, aby wspólnie dyskutować o potrzebach środowiska osób z niepełnosprawnościami.
Wyjątkowymi gośćmi byli m.in. Rzecznik Praw Obywatelskich – dr Adam Bodnar oraz Daniel Hastings – Attache ds. Kulturalnych Ambasady Amerykańskiej, który podzielił się własnymi spostrzeżeniami na temat funkcjonowanie osób z niepełnosprawnościami w życiu codziennym. Wspomniał również o własnej historii, jako ojca córki z niepełnosprawnością intelektualną.
Nie zabrakło także słów od Jonasa Rusksa z Komitetu ONZ ds. Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami Stanów Zjednoczonych Ameryki. Skomentował on Zalecenia ONZ dla Polski, które ukazały się 24 września br. Za kluczowe Komitet uznał: ochronę i pełną realizację praw kobiet z niepełnosprawnościami, zagwarantowanie Niezależnego Życia osobom z różnymi niepełnosprawnościami, a także rezygnację z instytucji ubezwłasnowolnienia na rzecz systemu wspieranego podejmowania decyzji.
Kongres został podzielony również na siedem sesji tematycznych, podczas której każdy uczestnik miał możliwość pogłębić dyskusję m.in. na temat m.in. systemu rentowego i orzecznictwa, self-adwokatury, dostępności czy równości szans i niedyskryminacji. Większość sesji była transmitowana na żywo, dzięki czemu prowadzący nie mogli narzekać na emocjonującą dyskusję.
Ambasador Konwencji
Zostało nagrodzone sześć osób oraz jedna instytucja, które czynnie działają na rzecz Niezależnego Życia osób z niepełnosprawnościami. Jednak tegoroczna edycja byłą wyjątkowa ponieważ dwa tytuły zostały pośmiertnie dedykowane Bartoszowi Mioduszewskiemu (Fundacja Aktywizacja) oraz Piotrowi Pawłowskiemu (Fundacja Integracja), którzy byli liderami w walce o Niezależne Życie. W ich imieniu dyplomy odebrali bliskie im osoby, które nie kryły wzruszenia z przyznanego tytułu.
Zastanawialiśmy się oraz dyskutowaliśmy o tym:
- Jak wdrożyć w Polsce ideę Niezależnego Życia?
- Jakie wskazówki płyną z oceny polskich sprawozdań z wdrażania Konwencji przez ONZ?
- Jak budować silny ruch na rzecz pełnego wdrożenia praw człowieka osób z niepełnosprawnościami?
- Jakie są efekty upowszechniania propozycji Nowego Systemu Wsparcia „Za Niezależnym Życiem”
Od 2015 r. organizatorzy oraz uczestnicy spotykają się na Kongresie Osób z Niepełnosprawnościami, by domagać się równych praw. Gwarantuje je Konwencja ONZ o Prawach Osób z Niepełnosprawnościami, którą Polska ratyfikowała w 2012 r.
„Za Niezależnym Życiem”– to hasło Kongresu Osób z Niepełnosprawnościami. Edycja ta była szczególna, ze względu na ostatnie wydarzenia. Jednym z nich jest debata publiczna dotycząca prawa do Niezależnego Życia. Innym – rządowa propozycja pakietu rozwiązań, w tym Program Dostępność Plus, Mapa Drogowa, Fundusz Solidarnościowy, jak również plan reformy orzecznictwa. Kolejnym – wydanie przez Komitet ONZ ds. Praw Osób z Niepełnosprawnościami rekomendacji dla Polski – w wyniku oceny rządowego sprawozdania z wdrażania zapisów Konwencji o Prawach Osób z Niepełnosprawnościami.
Uchwała IV Kongresu Osób z Niepełnosprawnościami
Została ona podjęta przez uczestników zgromadzonych podczas Kongresu.
My, uczestniczki i uczestnicy IV Kongresu Osób z Niepełnosprawnościami reprezentującego wiele osób z niepełnosprawnościami, osób ich wspierających i organizacji działających na ich rzecz – żądamy pilnego i skutecznego wdrożenia przez Polskę Rekomendacji Komitetu ONZ ds. Praw Osób z Niepełnosprawnościami oraz związanych z nimi postulatów Konwentów Regionalnych oraz Kongresu Osób z Niepełnosprawnościami:
- Wdrożenie mechanizmu, który umożliwi świadczenie usług asystenckich i przerwy wytchnieniowej w ramach Solidarnościowego Funduszu Wsparcia Osób Niepełnosprawnych.
- Wprowadzenie definicji dyskryminacji krzyżowej do przepisów prawa.
- Uwzględnienie przez system orzecznictwa potrzeb w zakresie rodzaju i intensywności wsparcia – zamiast stopni niepełnosprawności.
- Zapewnienie Centrów Wsparcia Edukacji dla uczniów z niepełnosprawnościami, nauczycieli, kadrę zarządzającą i rodziców dzieci z niepełnosprawnościami.
- Likwidacja pułapki świadczeniowej.
- Certyfikacja dostępności przez wyspecjalizowane podmioty z udziałem osób z niepełnosprawnościami.
- Wprowadzenie modelu wspieranego podejmowania decyzji i likwidacja ubezwłasnowolnienia.