Publicystyka - ngo.pl

Do konkursu placówki kulturalne i oświatowe zgłosiły łącznie 113 projektów, spośród których dzielnicowi koordynatorzy akcji wybrali 20 najlepszych. Następnie kapituła konkursu, w skład której weszli przedstawiciele warszawskiego Biura Kultury i Biura Edukacji, nagrodziła łącznie 5 projektów. Laureatom przyznano nagrody pieniężne: 30 tys. zł. dla autorów najlepszego projektu, 20 tys. za drugie miejsce, 10 tys. za trzecie oraz po 5 tys. dla dwóch wyróżnionych projektów.

– Zależało nam, aby nagrodzić bezpośrednio pomysłodawców, aby zostali zauważeni i docenieni – przyznaje Wanda Górska, pełnomocniczka prezydenta ds. edukacji kulturalnej. – Zwykle nagrody otrzymuje placówka, a autorzy projektu pozostają bezimiennymi pracownikami instytucji. W tym konkursie chodzi o to, aby wyróżnić kreatywnych liderów, którzy zainspirują innych do działania na rzecz społeczeństwa. Szczególną wartością jest fakt, że jedna z laureatek dzięki nagrodzie będzie mogła rozpocząć studia.

Usłysz Nas

Agnieszka, osiemnastoletnia dziewczyna, traci słuch w wyniku wypadku. Wydarzenie to odbiera jej przyjaciół oraz odcina ją od pasji, jaką jest taniec. Dziewczyna trafia do Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Głuchych, tam poznaje Olę. Zaprzyjaźnione nastolatki w wyniku ciężkiej pracy udowadniają, że niepełnosprawność nie jest barierą w osiąganiu sukcesów, także tanecznych.

To scenariusz opartego na faktach filmu „Deaf Life”, zrealizowanego w ramach zwycięskiego projektu „Usłysz Nas” (Dom Kultury „Zacisze”). Autorką scenariusza i jednocześnie współautorką projektu jest niedosłysząca Marta Abramczyk.

Film pokazuje prawdę nie do końca dla wszystkich oczywistą: że „świat bez dźwięku” nie jest taki straszny, a ludzie, pomimo swoich niepełnosprawności, mogą odnosić sukcesy. Zdjęcia do amatorskiej produkcji kręcone były przez trzy miesiące. W filmie wystąpiły osoby z wadami słuchu, co na planie było dobrą lekcją komunikacji. Choć korzystano z pomocy tłumacza języka migowego, podczas pracy porozumiewano się przede wszystkim czytając z ruchów warg. – Sztukę tę można porównać z czytaniem pisma – wyjaśnia Zbigniew Darda, współautor projektu. – Jeżeli pismo jest nieczytelne, trudno je odczytać. Podobnie jest z mową, jeżeli mówimy powoli i wyraźnie, odczytywanie naszych intencji przez osoby niesłyszące nie stanowi problemu.

Kontynuacją projektu „Usłysz Nas” są m.in. zajęcia dla dzieci w wieku przedszkolnym, podczas których uczone są podstaw języka migowego.

Błękitny Express

– Początki współpracy nie były łatwe – wspomina z uśmiechem Lena Rogowska, współautorka projektu. – Przyjechaliśmy do dziewczyn z wariackim pomysłem, by nauczyć je śpiewać tradycyjne pieśni polskie. Nie jest to temat, w którym młodzież czuje się najlepiej, napotkaliśmy więc duży opór.

Z czasem okazało się, że młodzież chce współpracować, ale wolałaby śpiewać hip-hop. Projekt „Błękitny Express”, jest pewnego rodzaju kompromisem pomiędzy nastolatkami z zakładu poprawczego a autorami projektu, którzy swoją uwagę chcieli skupić na okresie dwudziestolecia międzywojennego. W rezultacie na warsztat wzięto twórczość Hanki Ordonówny. Przygotowania do musicalu trwały 5 miesięcy. W tym czasie odbywało się wiele zajęć dydaktycznych. Autorzy projektu chcieli wskazać nastolatkom kreatywne i rozwojowe sposoby spędzania wolnego czasu, nauczyć je śpiewać, tańczyć, ale też popracować nad ich charakterem. Dużą uwagę poświęcono pracy nad tekstem. – Zależało nam, aby został zrozumiany i zaśpiewany w sposób świadomy – opowiada Lena Rogowska. Projekt miał też jeszcze jeden cel: – Chcieliśmy pokazać społeczeństwu, że młodzież z poprawczaka także ma wiele do zaoferowania. Ci młodzi ludzie mają za sobą wiele trudnych historii, a ocenianie ich wyłącznie w sposób negatywny jest dla nich bardzo krzywdzące.

Labirynt Teatralny

Kilkanaście tajemniczych komnat, każda w innej aranżacji. Łączy je sieć korytarzy oraz tajemnych przejść. Strażnik labiryntu prowadzi wzdłuż ciemnych alejek, idąc śladami „Nici Ariadny”. Ciemność pobudza wyobraźnię, pozwala intensywniej przeżyć doznania teatralne. W środku jednej z komnat znajdują się potężne obrazy starych babek. Portrety ożywają. Babki wychodzą do widzów, zaczynają śpiewać, tańczyć, wprowadzając w świat teatralnego labiryntu.

Projekt Grażyny Karwowskiej-Winiarek i Wiesławy Klaty, zdobył trzecie miejsce w konkursie (Fundacja Alternatywa). Labirynt Teatralny to potężne przedsięwzięcie logistyczno-organizacyjne, bierze w nim udział ponad 50 aktorów. Ponadgodzinna zabawa to nie tylko zwiedzanie labiryntu, ale także uczestniczenie w konkretnych wydarzeniach teatralnych. Do realizacji pierwszej edycji organizatorzy wykorzystali wnętrza Pałacu Kultury i Nauki. Kolejne odsłony projektu odbywały się we wnętrzach warszawskiego Pałacyku Szustra na Mokotowie.

–  Zaciekawić, zainteresować i zainspirować – to założenie naszego projektu, wyjaśnia Grażyna Karwowska-Winiarek. Wnętrza labiryntu mają przybliżyć najmłodszym widzom (w wieku od 6 do 13 lat) oraz ich opiekunom świat teatru i sztuki. Projekt w nowatorski sposób prezentuje różnorodność form, gatunków i technik teatralnych. Choć trwa tylko 6 dni w roku, od organizatorów wymaga ciężkiej pracy i zaangażowania. – Za każdym razem staramy się być jeszcze lepsi, działać z większym rozmachem – przyznaje współautorka projektu. – Ostatnio do labiryntu udało nam się wprowadzić zapach. Staramy się być elastyczni i otwarci dla wszystkich. Nasz labirynt zwiedzały także dzieci niepełnosprawne ruchowo oraz autystyczne, cieszymy się, że udało nam się dostosować przestrzeń także do ich potrzeb.

W konkursie przyznano również dwa wyróżnienia. Otrzymał je projekt „Zaczarowana szuflada – czytanie, bajanie, słowem malowanie”, przeprowadzony przez Klub Kultury „Zastów”, w ramach którego dzieci namalowały ilustracje do książki Liliany Bardijewskiej pt. „Wyobraźnia”. Wyróżnienie otrzymało również 50. Liceum Ogólnokształcące im. Ruy Barbosy za Ogólnopolski Przegląd Twórczości Poetyckiej im. Jacka Kaczmarskiego „Rytmy nieskończoności”.