Publicystyka - ngo.pl

Mychajło Petjach: – Tego dnia pogoda nie była zbyt przyjemna: to była zima, leżało dużo śniegu, padała mżawka, ale ja chciałam czym prędzej zobaczyć miasto, więc obszedłem pieszo całe centrum. Lublin wydał mi się przyjemnym i trochę prowincjonalnym miastem – prawdopodobnie dlatego, że spotkałem wtedy bardzo mało ludzi na ulicach.

M.P.: – Nie, przed rozpoczęciem projektu parę razy podróżowałem autostopem po Polsce, ale do Lublina nie dojechałem.

M.P.: – Lublin zafascynował mnie tym, że z jednej strony jest on położony blisko Ukrainy, a z drugiej – że to już zupełnie inny świat, i jest tu wszystko to, co jest niezbędne do życia. To, że miasto jest niewielkie to wielki plus, lubię chodzić pieszo.

M.P.: – Pracowałem w Fundacji Kultury Duchowej Pogranicza. Moim głównym zadaniem było utworzenie szlaku transgranicznego na polsko-ukraińskim pograniczu. Zająłem się tym dopiero w drugim półroczu mojego wolontariatu, gdyż sytuacja w Ukrainie bardzo odwlekała moją pracę. Zbierałem informację na temat współistnienia różnych kultur, tradycji i wyznań religijnych na pograniczu polsko-ukraińskim, na terenie z którego pochodzą moi dziadkowie, przesiedleni w roku 1951 na południową Ukrainę. W rezultacie pojawił się przewodnik, który można pobrać w formie elektronicznej tutaj: http://fkdp.pl/bieszczady-po-obu-stronach-granicy-przewodnik-inspiracji.html

M.P.: – Z jednej strony EVS to sposób, aby odprężyć się i nie na długo uciec od dorosłego życia, przełączyć się na inny tryb. Z drugiej, to taki sposób na uświadomienie sobie, co tak naprawdę chciałbyś robić w życiu, na rozpoznanie swoich wartości. Możesz obejrzeć się wstecz na przeszłość i szczerze odpowiedzieć sobie na pytanie, czy zostało w niej coś dla ciebie ważnego. W każdym razie EVS zmienia twój los. Właściwie podjęcie decyzji, by wszystko porzucić i wyjechać na rok do obcego kraju, nie wiedząc na sto procent, co może mnie tam zastać i jak wszystko się ułoży, stanowi poważną okazję do wypróbowania samego siebie. Dzięki organizacji przyjmującej mój projekt był maksymalnie dostosowany do moich własnych zainteresowań. Myślę, że dalej będziemy utrzymywać kontakt i współpracować z Fundacją Kultury Duchowej Pogranicza – temat historii i pogranicza mnie zafascynował. W tym roku planuję zrealizować kilka wyjazdów terowych i rozwijać swój przewodnik.

M.P.: – Dobrze, ale czułem się trochę „nie w swoim talerzu”, dlatego że dużo jest tutaj Ukraińców i obawiam się, aby przez to ludzie nie zaczęli się do nas odnosić negatywnie, że zabieramy ich miejsca pracy itp. Ale w rzeczywistości większość ludzi, którzy tu przyjeżdżają, stymulują rozwój miasta: płacą za naukę, mieszkania, zakupy odzieży i żywności. No i w sytuacji, kiedy wielu Polaków obecnie też szuka lepszego życia na zachód od Polski to jest całkowicie normalne.

M.P.: – Myślę, że jeżeli Lublin będzie dalej pozycjonować się jako „Wschodnia Brama” Polski, to miasto tylko na tym skorzysta. Już teraz Lublin staje się centrum międzypaństwowych spotkań dla przedstawicieli Ukrainy, Białorusi oraz Polski. Miasto ma szansę na dodatkowy rozwój nie tylko dzięki turystyce i organizacji różnego rodzaju festiwali kulturalnych, ale również dzięki umocnieniu swego wpływu jako ważnego ośrodka biznesowego i politycznego.

M.P.: – Póki co mamy dużo wspólnych interesów. Dla Ukrainy Polska jest ciekawym krajem, któremu się udało. Polska przecież chciałaby mieć obok normalnego i cywilizowanego sąsiada, u którego wszystko jest w porządku. Zwłaszcza teraz kiedy istnieje prawdopodobieństwo, że wojna może sięgnąć aż do granic Polski.

M.P.: – Nie. Już wróciłem do Ukrainy, do Kijowa. Wszystko dobre się kiedyś kończy.

Mychajło Petjach – wolontariusz EVS, pracował w lubelskiej Fundacji Kultury Duchowej Pogranicza.