Publicystyka - ngo.pl

Jak sama mówi: społeczniczką była od zawsze. Jej droga zawodowa zaczęła się od handlu. Była sprzedawczynią w popularnej „Kolonialce”, potem prowadziła własne punkty, pomagała w kwiaciarni. Ale życie nie zawsze bywa łaskawe. Kiedy zdrowie zaczęło odmawiać posłuszeństwa, musiała zrezygnować z pracy. Z mężem wzięli kredyt, otworzyli sklep rybny. Biznes nie wypalił, a nad rodziną zawisło widmo bankructwa. Wtedy zrozumiała, jak wielką moc ma ludzka solidarność. To właśnie pomoc innych uratowała ją przed upadkiem.

– mówi ze szczerością.

Po wyjściu na prostą zaczęła działać jako wolontariuszka w Fundacji Odzew. Segregowała odzież sprowadzaną z Francji. Traktowała to jak towar luksusowy. – Przyniosłam kiedyś bluzę dresową dla syna, z malowidłem, z kapturem. Wszyscy mu jej zazdrościli – wspomina. Sklepowi przybyło klientów, ale praca skończyła się pobytem w szpitalu i potrzebą wyciszenia. 

Potem przyszła praca przy tworzeniu Banku Żywności w Lesznie. To ona załatwiła pierwszy darmowy chleb z zaprzyjaźnionej piekarni. Ten zamiast trafiać do śmietnika, zaczął trafiać do potrzebujących. Ale organizm znów powiedział „dość”. Nadczynność tarczycy, nowotwór, nerwica. W szpitalu po raz kolejny zakazano jej pracować.

Jak jednak żyć bez kontaktu z drugim człowiekiem? Trzeba odnaleźć własną, bezpieczniejszą drogę. Ze szczególnym sentymentem wspomina rok 2002, gdy przypadkiem spotkała kolegę ze szkoły, działającego w stowarzyszeniu kupców. Rozmowa rozbudziła w niej dawne marzenie o własnej organizacji. Prowadzonej na swoich zasadach i bez ciągłego stresu. Zaprosiła do domu piętnaście osób, opowiedziała o pomyśle. Na początku miała to być „Nadzieja”, ale ostatecznie zwyciężyło Echo.

– wyjaśnia Hanka Hendrysiak. 

Echo przez lata zmieniało siedziby: od biur, po jej prywatny dom. Tam w kącie leżał bulterier, po ścianie chodziła iguana, a za stołem rozdzielano żywność. Jej syn, wróciwszy z Holandii, nie poznał swojego pokoju. Był pełen paczek z jedzeniem dla potrzebujących. – Mamo, czy ty zwariowałaś? – zapytał. – Nie denerwuj się, Andrzejek. W kuchni będę wydawać – odpowiedziała spokojnie. Przez lata karmiła i ubierała potrzebujących. Także tych, którzy choć bliscy jej sercu, niejednokrotnie nadużywali zaufania.

Dziś Echo nadal działa, choć czasy są inne. Kiedyś ludzie przychodzili, by wspólnie sprzątać podwórko, dziś częściej pytają o wynagrodzenie. – Teraz pieniądze napędzają świat. Ale nadal jest wielu dobrych ludzi – mówi. Do magazynu przynoszą meble, ubrania, sprzęty. Po to, by dostały drugie życie. Czasem niestety trafiają się rzeczy, które nie nadają się do niczego. – Zawsze powtarzam, że bieda nie może być brudna i upokarzająca – tłumaczy. 

Część z otrzymanych rzeczy nadaje się wyłącznie do wyrzucenia. Pourywane torebki, przepocone buty. – Trzeba pamiętać, że my nie jesteśmy śmietnikiem. Nasi wolontariusze każdą rzecz muszą chwycić do rąk i posortować. Nie mamy czasu i pieniędzy na segregowanie śmieci – mówi.

Gdy otrzymała tytuł „Viva! Wielkopolski Senior 2025”, była zaskoczona. – Pomyślałam tylko: jak ci ludzie się pięknie poubierali. A ja w adidasach! Tak mi się nogi trzęsły, że nie wiem nawet, co czytali na scenie – śmieje się dziś.

Ale to wyróżnienie było czymś więcej. Uznaniem dla lat bezinteresownej pomocy.

– kończy. 

Bo w świecie, w którym często głośniej słychać obojętność niż współczucie, Hanna Hendrysiak przypomina, że jedno dobre słowo, jak echo, zawsze wraca.

Artykuł powstał w ramach projektu SPAW – Stawiamy na Potencjał i Aktywność w Wielkopolsce, współfinansowanego przez Unię Europejską ze środków EFS+/FST oraz z budżetu państwa w ramach FEW 2021-2027.