Publicystyka - ngo.pl

Od 1833 roku amerykańskie kobiety intensywnie włączyły się w działania na rzecz walki z niewolnictwem. Ze względu na ograniczone możliwości pełnego uczestnictwa w organizacjach tworzonych przez mężczyzn, zaczęły zakładać własne.  W krótkim czasie powstały ich dziesiątki, i to zarówno w dużych, jak i małych miastach. Statuty zakładanych organizacji  określały podobne cele: zbieranie i upowszechnianie informacji o niewolnictwie i warunkach życia niewolników oraz podejmowanie działań na rzecz poprawy tych warunków i docelowo zniesienie niewolnictwa w ogóle. Co ciekawe, pojawiały się tam także takie, dziwnie aktualnie brzmiące, zapisy: "Członkinie stowarzyszenia w szczególności powinny powstrzymać się przed dokonywaniem zakupu produktów, mogących stanowić rezultat pracy niewolniczej, gdyż w ten sposób przyczyniają się do dalszego wykorzystywania naszych braci i sióstr".

Działalność kobiecych stowarzyszeń nie u wszystkich jednak budziła entuzjazm. Chociaż ich cele popierane były także przez mężczyzn (tworzących swoje organizacje) zdarzały się i takie incydenty, jak ten z 1835 roku, kiedy to przebieg spotkania bostońskiego stowarzyszenia kobiet przeciwko niewolnictwu został zakłócony. Sprawcami była liczna grupa mężczyzn, którzy czynnie zaatakowali uczestniczki spotkania (czy nie brzmi to dziwnie znajomo?).  Zniechęcić jednak zdeterminowane kobiety nie było tak łatwo. To one były w stanie zorganizować ochotniczki i ochotników zbierających podpisy pod petycją do Kongresu w sprawie podjęcia konkretnych działań na rzecz zniesienia niewolnictwa. To one były w stanie zorganizować lokalne i regionalne komitety. To ich podpisy stanowiły połowę z ostatecznie zebranych.

Chodząc od drzwi do drzwi, spotykając się z niechęcią dużej części społeczeństwa i dyskutując z tymi, którzy wykazali choć odrobinę zainteresowania, miały okazję przygotowywać się do kolejnej walki, tym razem już o ich prawa. Zanim to jednak nastąpiło, zdarzyły się kolejne fakty. Na przykład pierwsza trzydniowa konwencja organizacji kobiecych, działających na rzecz zniesienia niewolnictwa. Jej efektem było przyjęcie rezolucji, w której ustalono m.in.: "Przyjmując, że określone prawa i obowiązki są wspólne dla wszystkich ludzi, uznajemy, że przyszedł czas, kiedy zadaniem kobiety stało się aktywne działanie na rzecz zniesienia ucisku. Teraz, używając głosu, pióra i portfela oraz świadcząc własnym przykładem, powinna ona zrobić wszystko co w jej mocy, żeby niewolniczy system został zniszczony". I robiły. Praca w stowarzyszeniach nie była jedyną formą ich sprzeciwu wobec niewolnictwa. Pisały artykuły, wypowiadały publicznie swoje zdanie, pomagały zbiegłym niewolnikom, uczyły w szkołach dla murzyńskich dzieci, zbierały pieniądze i wspierały inne działania abolicjonistów. Uczyły się także dzięki temu skuteczności w prowadzeniu kampanii społecznych. W przyszłości miało to okazać się bardzo potrzebne.  

na podstawie: Women together. A history in documents of women's movement in the United States, Judith Papachristou, 1976.