Publicystyka - ngo.pl

Jest rok 1997, Załęcze Wielkie, Zimowa Akcja Szkoleniowa ZHP. Osiemnastoletni Bartosz Piotrowski ma potworny problem – złamane serce. Kradnie klucz do jednego z budynków, gdzie przy zapalonej świecy przelewa myśli na papier. Jest już po północy, do drzwi puka szef kursu. – No to po mnie… – myśli nastolatek. Dariusz Supeł wchodzi, siada i zamiast mówić, milczy. – Przesiedział ze mną cztery godziny, a ja opowiedziałem mu całe swoje życie – wspomina Bartosz Piotrowski. – Bardzo mi wtedy pomógł i nigdy mu tego nie zapomnę – dodaje.

Dariusz Supeł został harcerzem już na początku podstawówki, ale niewiele pamięta z tamtych czasów. Właściwie tylko tyle, że grał w przedstawieniu misia. Nie pamięta, o czym było, ale pamięta, że był nieszczęśliwy. Miał pełny strój, łącznie z głową. Złościł się, bo co z tego, że występuje na scenie, skoro nikt nie widzi jego twarzy?

Wychowywał się w dużym bloku na jednym z łódzkich podwórek. Miał wokół bandę osiedlowych kolegów, z którymi godzinami kopał piłkę. Tak mu się to spodobało, że na kilka lat porzucił harcerstwo. Wrócił przypadkiem i tym razem wkręcił się na dobre. Przeszedł przez wszystkie szczeble harcerskiej kariery, a w 2013 roku został przewodniczącym ZHP – największej polskiej organizacji harcerskiej.

Funkcję przewodniczącego pełni społecznie. – ZHP to jedna z niewielu organizacji członkowskich opartych o długoterminowy wolontariat. Mamy kilkanaście tysięcy instruktorów, którzy pracują społecznie z młodzieżą przez cały rok. To ludzie, którzy większość swojego urlopu potrafią poświecić na pracę społeczną z młodzieżą – mówi Dariusz Supeł.

– Robią to bezinteresownie, ale to nie znaczy, że nie mają z tego korzyści. ZHP dostarcza młodym tak zwanych umiejętności miękkich: współpracy z ludźmi, odnajdywania się w trudnych sytuacjach. Harcerz to człowiek aktywny, zorganizowany, prospołeczny, propaństwowy, gotowy do pomocy i taki, na którego po prostu można liczyć – wylicza Supeł. – To właśnie dlatego wielu pracodawców inaczej patrzy na osoby, które były bądź są harcerzami – przekonuje.

Siedzibą ZHP niezmiennie od kilkudziesięciu lat jest budynek przy Konopnickiej 6 w Warszawie. Kiedyś, w latach świetności, organizacja zajmowała go w całości, dziś nie ma już takiej potrzeby. Zajmują prawie całe pierwsze piętro i kilka dodatkowych pokoi na innych kondygnacjach. – W szczytowym okresie organizacja liczyła ponad 2 miliony członków, dziś jest nas 120 tys. – opowiada.

– Zmiana ustrojowa spowodowała, że organizacje pozarządowe zaczęły pojawiać się jak grzyby po deszczu. Ludzie mogli wybierać, jaka aktywność obywatelska najbardziej ich interesuje – mówi Dariusz Supeł. – Na szczęście wciąż nie brakuje takich, którzy wybierają harcerstwo. Ognisko, gitary, śpiew, gawęda – to wszystko tworzy klimat, w którym rozkochało się już niejedno serce. Ludzi przyciąga również wspaniała idea i wartości, na których mogą się oprzeć – dodaje.

Kilka tygodni temu Dariuszowi Supłowi przybyło nowych obowiązków. Został prezesem Ogólnopolskiej Federacji Organizacji Pozarządowych. Federacja liczy obecnie 129 członków (wśród nich są również inne federacje, co sprawia, że do OFOP-u należy pośrednio ponad 400 organizacji pozarządowych).

Jaki jest pomysł Dariusza Supła na federację? – Musimy dopowiedzieć sobie, jakie są nasze priorytety. Być może federacja zajmuje się dziś zbyt dużą ilością rzeczy, co powoduje, że nie starcza nam możliwości: ani ludzkich, ani czasowych, ani finansowych. Wydaje mi się, że lepiej będzie skupić się na kilku najważniejszych problemach i doprowadzić sprawy do końca.

Ale to nie znaczy, że musimy z czegoś rezygnować. Pozostałe problemy mogą być dalej rozwiązywane, pod warunkiem, że uda nam się wykorzystać potencjał organizacji członkowskich. Idealnym rozwiązaniem byłoby, gdyby poszczególne organizacje stawały się liderami danej sprawy – mówi.

Dariusz Supeł dostrzega wiele problemów polskiego sektora pozarządowego. Jest nim na przykład Ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. – Co jakiś czas jest nowelizowana, ale należałoby przyjrzeć jej się w całości i zastanowić, na ile spełnia pierwotne założenia – mówi.

Z uwagą obserwuje to, co dzieje się z pracami nad nowelizacją ustawy Prawo o stowarzyszeniach. – Proponowane zmiany nie są idealne, ale wiele rozwiązań odpowiada na współczesne problemy sektora – mówi. Problem w tym, że projekt nowelizacji utknął w sejmowej podkomisji i szanse na jego przegłosowanie przed końcem kadencji Sejmu są niewielkie.

Kolejnym problem, który dostrzega, jest słabnący wolontariat. Supeł wywodzi się z organizacji, która opiera się na długoterminowej pracy społecznej i żałuje, że taki model to raczej wyjątek niż reguła.

Na życie zarabia pracując w biurze Rzecznika Praw Obywatelskich. Jest koordynatorem Wydziału Edukacji Antydyskryminacyjnej i Promocji Równego Traktowania. Biuro RPO odwiedza wiele szkolnych wycieczek. To on pokazuje im Urząd, opowiada o pracy Rzecznika i jego kompetencjach.

Przed pracą w Biurze RPO zajmował się wszystkim po trochu: działalnością ubezpieczeniową, funduszami emerytalnymi, prowadził również kilka własnych firm. Swojego czasu pracował zarobkowo również w harcerstwie. W 1992 roku został zastępcą komendanta centralnej szkoły instruktorskiej w Załęczu Wielkim – to jeden z ośrodków ZHP. To tam poznał Bartosza Piotrowskiego.

Dariusz Supeł jest mężem i ojcem dwójki dorosłych dzieci. Wszyscy są aktywnymi harcerzami, ale zapewnia, że nikogo do tego nie zmuszał. Rodzina mieszka w Łodzi, on przyjeżdża do nich z Warszawy w każdy weekend. Marzy o tym, by spędzać w domu więcej czasu, ale poza pracą w Biurze RPO ma jeszcze sporo społecznych obowiązków.

Kiedy już uda mu się wyrwać ze stolicy, spędza czas z rodziną i przyjaciółmi. Lubi podróżować, łazić po górach, jeździć na rowerze, zbierać grzyby, grać w planszówki, czytać książki, pisać fraszki. Albo wybrać się z żoną na pięciodniowy zjazd tratwą po Biebrzy. – Wschód słońca w miejscu, gdzie nie ma nic poza przyrodą, jest absolutnie niezwykły – zapewnia.

– Darek to taki typ człowieka, przy którym dobrze czuje się i nastolatek, i senior – mówi Filip Urbanek, przyjaciel. Jest młodszy od niego o dwie dekady, ale nigdy nie brakuje im tematów do rozmowy. Najlepiej dyskutuje im się w saunie (to jedno z jego ulubionych miejsc), ale już kilka razy wyrzucono ich stamtąd za gadulstwo.

– Darek to człowiek do tańca i do różańca. Można z nim i potańczyć, i pośpiewać, choć tego drugiego lepiej unikać, bo potwornie fałszuje. Nie ciążą mu marynarki, które nosi. Potrafi się powygłupiać – dodaje.

Bartosz Piotrowski potwierdza i opowiada, jak wygląda jego popisowy numer, podczas którego udaje ufoludka. – Śmiesznie usztywnia nogi, macha rękami, wystawia język i buja się na bogi. Niejeden popłakał się już ze śmiechu.

Wciąż nie brakuje ludzi, którzy wybierają harcerstwo. Ognisko, gitary, śpiew, gawęda – to wszystko tworzy klimat, w którym rozkochało się już niejedno serce