Publicystyka - ngo.pl

Przy wspólnym stole musimy odpowiedzieć sobie na pytania:
Komu bardziej należy się pakiet żywnościowy? 90-letniej seniorce, która jest w Polsce pod opieką dorosłej córki? Samotnej mamie wielodzietnej z mężem na froncie? Czy 50-letniemu ojcu, który przyjechał z 25-letnim niepełnosprawnym synem? A co z samotną mamą dwójki niepełnoletnich dzieci, której mąż zginął na wojnie? Która nie kwalifikuje się do żadnego programu pomocowego, bo nie spełnia kryteriów.

Podejmujemy decyzje, bazując na wiedzy o społeczności. Określamy priorytety. Staramy się być sprawiedliwi/e. Potem jednak stajemy w prawdzie przed ludźmi. Stojąc twarzą w twarz, musimy przyjąć ludzką krzywdę, zawód, brak, poczucie opuszczenia. Czasem łzy. A czasem złość, krzyk i oskarżenie.

Bo zasobów nigdy nie wystarcza dla wszystkich.

Tydzień w tydzień, z wielką wdzięcznością towarzyszę kolegom i koleżankom z Ukrainy, którzy na pierwszej linii prowadzą trudne rozmowy w naszym Punkcie Wsparcia Uchodźców na gdańskiej Oruni.

Bo pomaganie nie zawsze jest o radości.

За спільним столом ми повинні відповісти на такі питання: Хто більше заслуговує на продуктовий пакет? 90-річний пенсіонер, який перебуває в Польщі під опікою дорослої дочки? Багатодітна мати-одиначка ,в якої чоловік на фронті? Чи 50-річний батько, який прийшов із 25-річним сином-інвалідом? А мати-одиначка двох неповнолітніх дітей, чоловік якої загинув на війні? Яка не відповідає вимогам жодної програми допомоги, оскільки не відповідає критеріям? 

Ми приймаємо рішення на основі знань про громаду. Ми визначаємо пріоритети. Ми намагаємося бути справедливими. Тоді, однак, ми стоїмо в правді перед людьми і, стоячи лицем до лиця, мусимо прийняти людську несправедливість, розчарування, злість, відчуття покинутості. Іноді сльози. А іноді гнів, крик і звинувачення. 

Тому що ресурсів ніколи не вистачає на всіх. 

Тиждень за тижнем я з великою вдячністю супроводжую своїх колег з України, які ведуть важкі розмови на передовій у нашому Пункті підтримки біженців на Гданській Оруні. 

Тому що допомога – це не завжди радість.

Переклад Ольги Зачинської

Ewa Patyk – od zawsze zaangażowana w sektorze pozarządowym, wolontaryjnie i zawodowo. Od 2007 roku związana z Gdańską Fundacją Innowacji Społecznej. Współtwórczyni Domu Sąsiedzkiego Gościnna Przystań na gdańskiej Oruni, gdzie buduje i realizuje programy społeczne oraz interwencyjne. Zakochana w społeczności lokalnej i dzielnicowym klimacie. Od 2020 kierowniczka Centrum Równych Szans, miejsca wsparcia dla osób doświadczających kryzysu. Aktywnie zaangażowana w pomoc humanitarną dla osób uchodźczych z Ukrainy. Certyfikowana facylitatorka dialogu Nansen Center for Peace and Dialogue – wierzy, że dialog może zmienić świat. Laureatka Gdańskiej Nagrody Równości, stypendystka Programu dla Innowatorów Społecznych oraz Programu Social Business Accelerator. Queerowa aktywistka. Z pasji malarka i rękodzielniczka. Żona, mama trójki dzieci oraz opiekunka dwóch kotów. Uwielbia róże w przyblokowych ogródkach.