Publicystyka - ngo.pl

Ponad 300 razy podejmowano próby uzyskania oficjalnego wsparcia od partii politycznych. Większość z nich nie przyniosła żadnych efektów. Tylko trzy partie zdecydowały się zaryzykować i poprzeć ideę prawa wyborczego dla kobiet. Reszta nabierała wody w usta, ilekroć przyszło im zająć stanowisko w tej sprawie. Jak w obliczu tak mizernych rezultatów chciało się komuś jeszcze zabiegać o przegraną, wydawałoby się, sprawę? A jednak ruch kobiecy wykazał się hartem ducha i nieustępliwością. Zaczęto rozważać różne warianty: jeden – doprowadzić do zmian na poziomie stanowym a potem zmieniać prawo federalne, drugi – rozwiązać sprawę raz a dobrze i zmienić od razu prawo federalne, zapewniając sukces w poszczególnych stanach. Obydwie strategie miały swoich zwolenników, obydwie jednak wciąż były mało skuteczne. Postanowiono spróbować innej metody i uciec się do prostej interpretacji Konstytucji. Argumentowano, że nie wyklucza ona prawa kobiet do głosowania. Napisane jest bowiem, że takie prawo mają „obywatele”. A przecież kobiety są obywatelami! Niezrażone porażkami działaczki organizacji kobiecych podejmowały liczne próby przekonania władz federalnych, żeby opracowały oficjalną instrukcję dla komisji wyborczych dotyczącą rejestracji kobiet jako wyborców. Wobec braku reakcji namawiały kobiety, żeby udawały się do lokali wyborczych i tam domagały się respektowania swoich praw. W przygotowywanych odezwach pisały „kiedy stanie się tak, że kobiety, które wierzą, że mają prawo wyborcze, zaczną pojawiać się w lokalach wyborczych i sprawdzać, czy jest ono respektowane, to może uda się wreszcie zapewnić powszechne uznanie ich jako wyborców”. Marszowi kobiet do lokali wyborczych towarzyszyła prasa, a co za tym idzie rozgłos, na którym tak im zależało. Fakty były takie, że kobiety, które zdecydowały się na pójście do lokalu wyborczego i usiłowanie oddania głosu, musiały liczyć się ze sprawami w sądzie. I wyrokami skazującymi. Susan B. Anthony była jedną z takich osób, które stanęły przed sądem pod zarzutem nielegalnego udziału w głosowaniu i została uznana winną. Zanim ją aresztowano, znana była z tego, że jeżdżąc od miasta do miasta pytała swoich słuchaczy: Czy dla amerykańskiego obywatela uczestnictwo w wyborach może być przestępstwem? Za to nie lubiano jej jeszcze bardziej. Sąd zasądził karę 100 dolarów i zwrot kosztów procesu. I choć Susan Anthony odmówiła zapłacenia kary z powodu niewypłacalności, sąd stanowy nie zrobił już nic więcej, uniemożliwiając jej, niestety, odwołanie się do Sądu Najwyższego. Na tym akurat ruchowi kobiecemu zależało najbardziej. Liczono bowiem, że ten może wydać interpretację zgodną ze stanowiskiem organizacji kobiecych, otwierając drzwi do pełni praw wyborczych dla kobiet. Nadzieje te jednak okazały się płonne, bo kiedy wreszcie tak się stało, że sprawa nielegalnego udziału w wyborach innej z kobiet trafiła przed Sąd Najwyższy, ten odrzucił interpretację zapisów Konstytucji jako włączających kobiety w grono obywateli uprawnionych do głosowania. Ten werdykt zakończył sprawę. Kolejna strategia ruchu kobiecego okazała się nieskuteczna. Trzeba było zebrać siły do dalszej walki.

na podstawie: “Women together. A history in documents of women’s movement in the United States”, Judith Papachristou, 1976.

Jestem kobietą! Wydaje się, że to niewinne oświadczenie. Wypowiedziane zwyczajnie, bez dumy, zażenowania, po prostu: jestem kobietą. Może nawet zbędne, bo potwierdzające to, co i tak widać. Czy zawsze było tak było? No właśnie! To ciekawy wątek. Organizacje kobiece, a zwłaszcza feministyczne, doskonale znają historię ruchu kobiecego. Wiedzą, ile już udało się osiągnąć i co jeszcze zostało do zrobienia, żeby to proste oświadczenie nie niosło ze sobą zbędnych konotacji, żeby nie dzieliło, nie wskazywało z góry miejsca w hierarchii społecznej. Dla pozostałych, tych, którzy mają szczęście, że są kobietą albo to szczęście, że są mężczyzną, ale nie zajmują się tą problematyką na co dzień, ta historia przemian świadomościowych, nawet jeśli amerykańska, też może być ciekawa.